Επαγγέλματα

Άκου να δεις τι γίνεται σε τέτοιες καταστάσεις. Ή τα παρατάς όλα και κάνεις ένα-δυο πράγματα ή τα κάνεις όλα με μετριότητα. Και στο λέω εγώ αυτό που παίρνω τις δουλειές με τη ντουζίνα και γουστάρω. Ή έτσι γινόταν κάποτε. Και το θέλω πολύ να τα παρατήσω όλα και να κάνω διακοπές. Πολύ. Έως και πάρα πολύ. 

Περίεργο πράγμα ο εγωισμός... Να μην μπορείς να πεις ότι δεν μπορείς να το κάνεις. Αυτογνωσία το λέμε από τη θετική πλευρά μανάρι μου. Και ο θρυλικός εκείνος αγών με τις προθεσμίες λαμβάνει εκτάσεις παγκοσμίου και εσύ εκεί αλύγιστος, να λες θα δοκιμάσω μέχρι την εσχάτη. Να σου πω αν είναι να πεθαίνεις με τη ψυχή στο στόμα για έναν αδριάντα να το χέσω και το άγχος και την πίεση.

Τα νεύρα μου δεν είναι καλά. Αρνούμαι να πάρω φάρμακα παντώς είδους. Μήπως με πείραξε εγκεφαλικά η αντιβίωση για την μόλυνση στο πόδι; Μπορεί. Έχω ευαίσθητο οργανισμό εγώ. Και ευαίσθητη καρδιά, α λα Θεοδωρίδου. Έτσι για να κρατάμε το επίπεδο (στο δάπεδο).

Κάνε στροφή στην καριέρα σου λένε οι φωνές μέσα μου. Όχι δεν έφτασα στα στάδια της Ιωάννας της Λωραίνης, μη φοβάσαι. Όχι ακόμη τουλάχιστον. Και από την άλλη όλα τα επαγγέλματα που μ' αρέσουν έχουν τρομαχτική κούραση και κάψιμο, εγκεφαλικό κυρίως, ψυχολόγοι το λένε burnout. Τίποτα δεν ξέρουν, εγώ να σου πω.

Σκέφτηκα να πάω σε έναν σύμβουλο επαγγελματικού προσανατολισμού. Αρκεί να μου πει τι να κάμω! Συγκεκριμένα πράγματα, μη μου πει να ασχοληθώ με τις κοινωνικές επιστήμες για παράδειγμα θα τον/την δείρω και δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Κάποιος να βρεθεί να μου πει σε τι είμαι καλός και να το κάνω. Αχ κατακαημένη Αράχοβα (Γκόλφω εδώ).

Βάσανο είναι το επάγγελμα. Να βρεις δουλειά, έλεγε κι η μάνα μου, αλλά δεν ήξερε και αυτή η χαροκαμένη -που νομίζει ακόμα ότι είμαι στρέιτ- ότι θα ‘ταν τόσο δύσκολο. Μάνα θα πάω στο Χόλυγουντ. Όχι αυτό είναι τίτλος θεατρικού. Απομνημονεύματα να γράψω και να τα προωθήσω για σειρά. Όχι. Φοβάμαι μη γίνει σειρά στην Κύπρο και πάει 3-4 σεζόν χωρίς λόγο, μιας και η ζωή μου δεν έχει σασπένς και αλλαξοκωλιές.

Πρέπει να βγάλουμε το ψωμί μας, το μπριός για μπιφτεκάκια... Κάτι βρε αδερφέ να ‘χουμε να τρώμε, ψωμί κι ελιές ή σούσι στην χειρότερη. Και πρέπει να κάνουμε κάτι που μας ευχαριστεί, δεν μας αγχώνει θανάσιμα και ιδανικά σου καλύπτει και καμιά βασική ανάγκη. Αφού τα είπαμε αυτά ας κοιμηθούμε τώρα, να χαλαρώσομε διότι η πραγματικότις -και η Δευτέρα- είναι ζόρικη.