Αισιοδοξία

Παλιά ήμουνα αισιόδοξος άνθρωπος. Αλήθεια, δεν είχα περάσει από περιόδους emo, πανκ, βαρέων μετάλλων (heavy metal εννοώ). Ήμουνα λίγο σαν ένα μπλε χαρούμενο στρουμφακι. Εκτός από την εποχή που την είχα δαγκώσει με ένα παιδί... Και εκείνη την εποχή που... Α ναι καλέ και τότε όταν... Καλά, οκ παιδιά, δεν ήμουν πάντα αισιόδοξος αλλά σε γενικές γραμμές ήμουν. Πως έχουμε ανάπτυξη τώρα, έτσι.

Υπάρχει και η εξήγηση, να σου πω. Τώρα. Το τώρα ναι μεν είναι μια στιγμή αλλά επειδή το ζούμε τώρα και νοητικά φαντάζομαι δεν μπορούμε να το ξεχωρίσουμε -κάθε δευτερόλεπτο είναι ένα νέο τώρα- μας φαίνεται μεγάλο. Άρα αν τώρα, ή σ' αυτό που ονομάζω τώρα, εγώ δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος, κοινώς πλήττω υπαρξιακά σε σημείο που διαβάζω για τις μαύρες τρύπες του διαστήματος, μου φαίνεται αρκετό διάστημα για να προβώ σε μια άλλη (αμπελο)φιλοσοφία.

Παιδιά μην γίνετε άθεοι, είναι όλα τόσο πληκτικά. Και τώρα ας κάνουμε ότι δεν το είπα ποτέ.
Για το μέλλον εκφράζομαι με τα πιο μελανά χρώματα. Η πρωτοβουλία μου για νέα ξεκινήματα έχει βουλιάξει πιο άσχημα κι από τον Τιτανικό του Κάμερον. Φοράω μαύρα από πάνω μέχρι κάτω (συνήθως και από μέσα για εσάς τους πονηρούς) γιατί το μαύρο με εκφράζει. Ποιον εμένα; Που έλεγα στο γυμνάσιο και στο λύκειο ότι το μαύρο δεν είναι χρώμα, αλλά η έλλειψη του... Που καταλήξαμε μωρή Βανδή; Εσύ χωρίς Φοίβο και εγώ με μαύρα!

Έτσι που λες φιλενάδα και φίλε, εδώ συμβαίνουν πράγματα που δεν κατανοώ. Και συνήθως τα πιάνω εύκολα. Έβαλα προτεραιότητες αλλά απέτυχα λίγο... αυτό που μου λείπει αυτή την περίοδο είναι οι Σπάις γκερλς!