Το δίπορτο

Μωρή βλάχα, αυτός εκεί είναι ευτυχισμένος; Την ρώτησα καθώς βάζαμε βενζίνη και είδαμε έναν τύπο, νεαρό, ομορφονιό, με νέο και ακριβό αυτοκίνητο, δίπορτο. Απορία μωρή, τι με κοιτάς έτσι; Και τι σε νοιάζει εσένα αν είναι ή όχι ευτυχισμένο; Να σου πω, μην μου πουλάς εξυπνάδες, συζήτηση κάνουμε για τη στιγμή μας, μην αρχίσεις μόνο επιστημονικούρες, κοινωνιοφιλοσοφίες της κακιάς ώρας και του ξελογιάσματος για να μην είμαστε απόλυτοι.

Μπορεί και να ναι, μου απάντησε τελικά. Όχι πες μου τι συζήτηση να κάνω τώρα άμα μου λέει τέτοια πράγματα και μετά μπορεί και ναι μπορεί και όχι. Έχει αυτοκίνητο καινούργιο, μερσεντέ, πανάκριβο και χωρίς λόγο. Θα μου πεις έτσι το βλέπεις εσύ. Όχι πως ξέρω από μηχανες και τέτοια, αλλά τα αυτοκίνητα παιδιά είναι λίγο μούφες. Δεν είναι φόρμουλα ένα εδώ, δρόμος Λευκωσίας είναι, ντροπής πράματα. Γιατί το πήρε αυτό; Με τι λεφτά; Έκανε δάνειο;

Βλέπεις τι απορίες έχω εγώ όταν βλέπω κόσμο; Ψυχαναλυτής έπρεπε να γίνω, να πληρώνομαι και τα να κάνω αυτά. Μουρόχαβλη κοινωνία! Είμαστε πολύ ηλίθιοι. Και συνεχίζω να μονολογώ και η φίλη με κοιτάει σαν ψάρι στην βιτρίνα της ψαραγοράς. Τον χαιρετούν οι φίλοι του, και βγαίνει η κουτσομπόλα από μέσα μου. Όλοι νεαροί και μονάχοι. Είναι η μοναξιά αμαρτία; Όχι, φυσικά και όχι. Στο λέω εγώ που κάποτε ήμουνα τρισευτυχισμένος μόνο όταν ήμουνα μόνος. Αλλά είναι και αυτοί για αυτό το λόγο έτσι;

Βιάζονται, θυμάσαι τι λέγαμε την άλλη φορά; Νιώθουν ότι είναι σε ηλικία γάμου και τα γαμούν όλα! Έχουν γκόμενες και τις κρύβουν, δεν τις παρουσιάζουν ως γκόμενες ή δεν το κάνουν νιώθουν άσκημα γιατί δεν ξέρουν να πουν «Από δω η Αφρούλα, η σύντροφός μου», γιατί δεν είναι και ακριβώς σύντροφός τους. Σχεσοφοβικοί είμαστε μωρή Μαριώ, ας μην τ’ αρνιόμαστε κιόλας. Πουριτάνα κοινωνία. Έβγαλα από μέσα μου όλα τα κονσπίρασυ θίοριζ…

Τελικά τόση ώρα μιλούσα μόνος μου, αυτή έβαλε βενζίνη αφού το μηχάνημα δέχτηκε το χαρτονόμισμα μετά από δυο περίπου χιλιάδες φορές της το έφτυνε. Μπήκε στο αυτοκίνητο και μου λέει «Ούτε ο Μπραντ Πιτ να ήταν και να σε ένοιαζε τόσο»’. Και θυμάμαι την Σάνια Τουέιν να κοροϊδεύει τέτοιους γκόμενους σε ένα τραγούδι και λέω από μέσα μου «όχι αγάπη μου, έχουμε κι ένα επίπεδο να διατηρήσουμε». Στατιστικά κιόλας, άμα το σκεφτείς, δεν θα το ξαναδώ το παλικάρι.

Επαγγέλματα

Άκου να δεις τι γίνεται σε τέτοιες καταστάσεις. Ή τα παρατάς όλα και κάνεις ένα-δυο πράγματα ή τα κάνεις όλα με μετριότητα. Και στο λέω εγώ αυτό που παίρνω τις δουλειές με τη ντουζίνα και γουστάρω. Ή έτσι γινόταν κάποτε. Και το θέλω πολύ να τα παρατήσω όλα και να κάνω διακοπές. Πολύ. Έως και πάρα πολύ. 

Περίεργο πράγμα ο εγωισμός... Να μην μπορείς να πεις ότι δεν μπορείς να το κάνεις. Αυτογνωσία το λέμε από τη θετική πλευρά μανάρι μου. Και ο θρυλικός εκείνος αγών με τις προθεσμίες λαμβάνει εκτάσεις παγκοσμίου και εσύ εκεί αλύγιστος, να λες θα δοκιμάσω μέχρι την εσχάτη. Να σου πω αν είναι να πεθαίνεις με τη ψυχή στο στόμα για έναν αδριάντα να το χέσω και το άγχος και την πίεση.

Τα νεύρα μου δεν είναι καλά. Αρνούμαι να πάρω φάρμακα παντώς είδους. Μήπως με πείραξε εγκεφαλικά η αντιβίωση για την μόλυνση στο πόδι; Μπορεί. Έχω ευαίσθητο οργανισμό εγώ. Και ευαίσθητη καρδιά, α λα Θεοδωρίδου. Έτσι για να κρατάμε το επίπεδο (στο δάπεδο).

Κάνε στροφή στην καριέρα σου λένε οι φωνές μέσα μου. Όχι δεν έφτασα στα στάδια της Ιωάννας της Λωραίνης, μη φοβάσαι. Όχι ακόμη τουλάχιστον. Και από την άλλη όλα τα επαγγέλματα που μ' αρέσουν έχουν τρομαχτική κούραση και κάψιμο, εγκεφαλικό κυρίως, ψυχολόγοι το λένε burnout. Τίποτα δεν ξέρουν, εγώ να σου πω.

Σκέφτηκα να πάω σε έναν σύμβουλο επαγγελματικού προσανατολισμού. Αρκεί να μου πει τι να κάμω! Συγκεκριμένα πράγματα, μη μου πει να ασχοληθώ με τις κοινωνικές επιστήμες για παράδειγμα θα τον/την δείρω και δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Κάποιος να βρεθεί να μου πει σε τι είμαι καλός και να το κάνω. Αχ κατακαημένη Αράχοβα (Γκόλφω εδώ).

Βάσανο είναι το επάγγελμα. Να βρεις δουλειά, έλεγε κι η μάνα μου, αλλά δεν ήξερε και αυτή η χαροκαμένη -που νομίζει ακόμα ότι είμαι στρέιτ- ότι θα ‘ταν τόσο δύσκολο. Μάνα θα πάω στο Χόλυγουντ. Όχι αυτό είναι τίτλος θεατρικού. Απομνημονεύματα να γράψω και να τα προωθήσω για σειρά. Όχι. Φοβάμαι μη γίνει σειρά στην Κύπρο και πάει 3-4 σεζόν χωρίς λόγο, μιας και η ζωή μου δεν έχει σασπένς και αλλαξοκωλιές.

Πρέπει να βγάλουμε το ψωμί μας, το μπριός για μπιφτεκάκια... Κάτι βρε αδερφέ να ‘χουμε να τρώμε, ψωμί κι ελιές ή σούσι στην χειρότερη. Και πρέπει να κάνουμε κάτι που μας ευχαριστεί, δεν μας αγχώνει θανάσιμα και ιδανικά σου καλύπτει και καμιά βασική ανάγκη. Αφού τα είπαμε αυτά ας κοιμηθούμε τώρα, να χαλαρώσομε διότι η πραγματικότις -και η Δευτέρα- είναι ζόρικη.

Αισιοδοξία

Παλιά ήμουνα αισιόδοξος άνθρωπος. Αλήθεια, δεν είχα περάσει από περιόδους emo, πανκ, βαρέων μετάλλων (heavy metal εννοώ). Ήμουνα λίγο σαν ένα μπλε χαρούμενο στρουμφακι. Εκτός από την εποχή που την είχα δαγκώσει με ένα παιδί... Και εκείνη την εποχή που... Α ναι καλέ και τότε όταν... Καλά, οκ παιδιά, δεν ήμουν πάντα αισιόδοξος αλλά σε γενικές γραμμές ήμουν. Πως έχουμε ανάπτυξη τώρα, έτσι.

Υπάρχει και η εξήγηση, να σου πω. Τώρα. Το τώρα ναι μεν είναι μια στιγμή αλλά επειδή το ζούμε τώρα και νοητικά φαντάζομαι δεν μπορούμε να το ξεχωρίσουμε -κάθε δευτερόλεπτο είναι ένα νέο τώρα- μας φαίνεται μεγάλο. Άρα αν τώρα, ή σ' αυτό που ονομάζω τώρα, εγώ δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος, κοινώς πλήττω υπαρξιακά σε σημείο που διαβάζω για τις μαύρες τρύπες του διαστήματος, μου φαίνεται αρκετό διάστημα για να προβώ σε μια άλλη (αμπελο)φιλοσοφία.

Παιδιά μην γίνετε άθεοι, είναι όλα τόσο πληκτικά. Και τώρα ας κάνουμε ότι δεν το είπα ποτέ.
Για το μέλλον εκφράζομαι με τα πιο μελανά χρώματα. Η πρωτοβουλία μου για νέα ξεκινήματα έχει βουλιάξει πιο άσχημα κι από τον Τιτανικό του Κάμερον. Φοράω μαύρα από πάνω μέχρι κάτω (συνήθως και από μέσα για εσάς τους πονηρούς) γιατί το μαύρο με εκφράζει. Ποιον εμένα; Που έλεγα στο γυμνάσιο και στο λύκειο ότι το μαύρο δεν είναι χρώμα, αλλά η έλλειψη του... Που καταλήξαμε μωρή Βανδή; Εσύ χωρίς Φοίβο και εγώ με μαύρα!

Έτσι που λες φιλενάδα και φίλε, εδώ συμβαίνουν πράγματα που δεν κατανοώ. Και συνήθως τα πιάνω εύκολα. Έβαλα προτεραιότητες αλλά απέτυχα λίγο... αυτό που μου λείπει αυτή την περίοδο είναι οι Σπάις γκερλς!

Σήμερα γα-

Με πήρε τηλέφωνο για να μου πει πως θέλει να παντρευτεί. Είσαι τρελή κορίτσι μου; Τι να παντρευτείς; Τι γάμοι και… Σε δυόμιση χρόνια σχέσης παντρεύεσαι. Α μπα! Με ρωτάει ειρωνικά, στα πόσα χρόνια σχέσης παντρεύεται κανείς; Στα 2-3 πάντως όχι! Καλέ δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου; Αν είναι να παντρευτείς, που δεν στο εύχομαι κιόλας, παντρέψου μια φορά τουλάχιστον! Βλέπεις εσύ να μένουν όλοι στην πρώτη τη φορά; Αν ήταν έτσι αγάπη μου, θα μουνα ακόμα παρθένα!

Από κει το πήρα από κει το φέραμε, καταλήξαμε να συζητάμε για την κοινωνία. Όλοι βιάζονται, έτσι απεφάνθη η σύνοδος κορυφής, στις δυο το πρωί! Ή μάλλον όσοι βιάζονται, την παθαίνουν. Τι πάει να πει τελικά μια φορά; Άμα θες να παντρευτείς και πέντε φορές, παντρέψου. Αυτά τα λάθη… ξεγίνονται! Άμα θες να κάμεις παιδιά όμως, ναι καλύτερα να ‘σαι σίγουρη, κατέληξε αυτή πριν αναστενάξει.

Είμαι καλά, με διαβεβαιώνει λες και την ρώτησα. Δεν είναι δα μοντέλο ο σύντροφος ούτε λατινοαμερικανός ινσταγκράμερ αλλά με κάνει να νιώθω σπουδαία και μοναδική. Αυτό θα του το χρωστάω για πάντα. Μερικές φορές μπαίνουν στο μυαλό μου κι άσκημες σκέψεις… Όταν λέω πως θέλω να παντρευτώ εγώ δεν σκέφτομαι το «για πάντα» αλλά γιατί θέλω να γιορτάσω το τώρα, και να το γιορτάσω γκράντε!

Άμα με ρωτάνε «Μπορείς να σκεφτείς τον εαυτό σου να γερνάει μαζί του» ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι μου και η πίεση μου φτάνει τα 12… ρίχτερ! Βρε καλό μου, ας βλέπουμε το μέλλον το κοντινό, τώρα τα 80 και τα 90, τα γηρατειά, τι να τα μελετάμε; Καλά να ‘μαστε μέχρι τότε και βλέπουμε!

«Όλες οι στιγμές του ανθρώπου είναι συνεχείς πάλεις με τον εαυτό μας». Α στο διάολο μωρή που αποφάσισες τώρα στα χαράματα να βγει ο Κοέλιο από μέσα σου. Δεν γέλασε. Και συνέχισε. Ακούς; Τώρα συνειδητοποιώ ότι αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο γιατί με κάνει εμένα καλύτερο άνθρωπο. Είσαι ξεχωριστή μωρή ηλίθια, της λέω πριν ξεραθώ στον ύπνο, για να την καλοπιάσω από τη μια και να της δείξω ότι είναι ώρα να κλείσουμε τη συζήτηση. Αυτά μας τα ‘παν κι άλλοι, και χάνω κάθε ελπίδα. Να σου πω κορίτσι μου, αφού καταλήξαμε στο ότι κάνεις ο,τι θες, κάντου μια πρόταση γάμου να τελειώνουμε. Ποτέ δεν ήμανε υπέρμαχος των λαϊκών παραδόσεων και ηθών, τύπου ο άνδρας κάνει την πρόταση και η γυναίκα στην κουζίνα.

Ο γάμος σημαίνει δέσμευση, ή ένα σκαλί παραπάνω, γιατί και ο σκύλος σημαίνει δέσμευση. Αν είναι να χωρίσω μετά, γιατί να παντρευτώ τώρα; Α να σου πω, λέω επιτακτικά, αφού θα ξανακοιμηθείς γιατί να το στρώσεις το κρεβάτι; Είναι λογική μωρή τώρα αυτή; Που πήγε το κήρυγμα για το τώρα και τέτοιες μπαρούφες; Θα καταλήξουμε ποτέ; Άφησε με κορίτσι μου να κοιμηθώ, σε παρακαλώ. Καλέ εδώ υποφέρω, και εσύ θα κοιμάσαι; Ποιος ξυπνάει αύριο πρώι ήθελα να ξερα μωρή… Κοιμάσαι αύριο περισσότερη ώρα, έχουμε προβλήματα εδώ!

Καλά, τι να σου πω; Άμα θες να το κάνεις δεν βλέπω τον λόγο να μην το κάνεις. Βλέπω τις ανησυχίες σου όμως, αλλά άμα δεν είσαι σίγουρη, κάτσε εκεί που είσαι. Σίγουρη είσαι για τα αισθήματά σου, για τις επιθυμίες σου αλλά ντάξει, δεν είσαι έτοιμη για τίποτα άλλο. Δοκίμασε την τακτική των βαθιών αναπνοών, μην αγχώνεσαι, δεν θα κερδίσεις τίποτα. Μην σκέφτεσαι επίσης πολύ, ούτε αυτό βοηθάει. Μη βιαζόμαστε. Υπάρχει και το αύριο να το σκεφτούμε και να το συζητήσουμε.

Έχεις δίκιο. Σ’ αφήνω να κοιμηθείς τώρα και με καληνύχτισε. Και εγώ ως άλλη Τένια Μακρή το κλεισα το βλέφαρο για λίγη ώρα.