Happy New Year

Πέραν του χιούμορ για το θανατικό του '16, η χρονιά ήταν μια καλή χρονιά. Actually ήταν ακόμα μια χρονιά... το αν ήταν καλή ή όχι, εμείς το αποφασίζουμε, ανάλογα με τι γεύσεις κρατάμε. Και επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που κάνουμε πρωτοχρονιά, λέμε και εφέτος “Πάμε για άλλα, για καλύτερα”. Έτσι δεν είναι;

Εύχομαι σε όλους υγεία, πάνω απ' όλα, και έπειτα χαρά κι αγάπη -μ' αυτή ή μ' όποια σειρά θέλετε. Δυσκολίες... υπάρχουν, σε αντίθεση με τα λεφτά. Αλλά και αυτές δεν διαρκούν για πάντα. Οι ευχές κατάντησαν κλισέ... Εγώ θα σας ευχηθώ ειρήνη, στα σπίτια σας και στις ψυχές σας. Μακάρι να μπορούσαμε να ξεκάνουμε τους πολέμους και να σώσουμε τους πρόσφυγες, αυτός είναι ο μεγάλος μου καημός του δεκάξι. Βρίσκουμε κι άλλες μέρες να δώσουμε στους εαυτούς μας στόχους και κίνητρα, σήμερα εγώ σκέφτομαι τον κόσμο, το σύμπαν, κοινώς φιλοσοφώ.

Φροντίστε τους εαυτούς σας, να είστε γερές και δυνατές (και φεμινισταί, δεν βλάπτει). Άμα είστε εσείς καλά μπορείτε να βοηθήσετε τους άλλους, σαν την περίπτωση με τα αεροπλάνα και τις μάσκες οξυγόνου... Α γεια σου! Και μετά φροντίστε όντως και άλλους, τους αγαπημένους σας, τα κατοικίδια σας, τα παιδιά σας. Ο κάθε άνθρωπος οφείλει να ζει αξιοπρεπώς, όχι μόνο ο εαυτός μας αλλά και ο δίπλα μας. Μίση, έχθρες και φοβίες άστε τα να πάνε στο καλό με το δεκάξι!

Καλή Πρωτοχρονιά να περάσετε όλοι σας, Καλή Χρονιά!

Φιλιά

Ανώνυμους #Θέατρο

Πολλές φορές στον κύκλο μου ακούω θέματα για πρώτη φορά, έπειτα νιώθω την ανάγκη να μάθω επακριβώς τί γίνεται. Έτσι η... περιέργεια με οδήγησε να ερευνήσω την κατάσταση του θεάτρου στην Κύπρο. Αποφάσισα να κάνω μια ανώνυμη συνέντευξη, με στόχο να μάθουν -όσοι θα το διαβάσουν- μια άλλη πλευρά της θεατρικής πραγματικότητας.

ΥΓ. Ευχαριστώ πολύ, ξέρεις εσύ!

Ποιό είναι το πρόβλημα του θεάτρου στην Κύπρο;

Δυστυχώς δεν έχει μόνο το θέατρο πρόβλημα, πάσχει ο Πολιτισμός. Ένα από τα κυριότερα προβλήματα είναι ότι οι υψηλόβαθμοι, οι οποίοι κρίνουν το μέλλον του Πολιτισμού, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για αυτόν. Το ίδιο και με το θέατρο. Ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου είναι ημικρατικός οργανισμός και αυτό τον καθιστά δούλο της εκάστοτε κυβέρνησης και των ορέξεων του κάθε -άσχετου κατά τ' άλλα- Διοικητικού Συμβουλίου. Και γι' αυτό έγινε όλη αυτή η φασαρία με τον Γενικό Ελεγκτή... Με τον Ιππόλυτο, το 2015, ήταν διαφορετικά μόνο και μόνο γιατί δεν πλησίαζαν εκλογές, κάποιοι πολιτικοί θορυβήθηκαν με τον Ιππόλυτο αλλά τώρα όλοι εκ θαύματος όχι μόνο ασχολήθηκαν αλλά κι “επαναστάτησαν”. Η Αντιγόνη έφτασε μέχρι την Βουλή.

Πέραν από του Πολιτικούς δεν υπάρχει πολιτική θεάτρου (πολιτική εδώ ενν. σύνολο δραστηριοτήτων). Το θεατρικό κοινό της Κύπρου είναι ελάχιστο, αυτοί που βλέπουν τακτικά θέατρο είναι πολύ λίγοι. Και αυτό δυσχεραίνει την οικονομική βιωσιμότητα των θεάτρων, οι θεατρικές ομάδες σπάνια ελπίζουν σε απόσβεση των εξόδων τους. Επιπλέον το θεατρικό σώμα, εννοώ τους δημιουργούς, έχει διασπαστεί τόσο πολύ για μια έκταση όπως αυτή της Κύπρου (ή χειρότερα, της Λευκωσίας) και αποτρέπουν την σταδιακή “εκπαίδευση” του κοινού.

Αυτή την περίοδο κάνεις πρόβες;

Όχι ακριβώς. Καθόμαστε όλοι σε αναμμένα κάρβουνα και περιμένουμε τα αποτελέσματα του Σχεδίου Επιχορηγήσεως Θυμέλη, το οποίο διαχειρίζεται (λανθασμένα) ο ΘΟΚ. Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι μια θεατρική παράσταση στην Κύπρο κοστίζει πάρα πολύ. Αυτό πρέπει να το μάθει για να πηγαίνει σε παραστάσεις και να τις εκτιμά, αυτές που πρέπει. Το κόστος πρέπει να το αντιλαμβάνονται και όλοι οι συνάδελφοι και συνεργάτες ανεξαιρέτως. Ας πέσουν λίγο και τα ενοίκια των θεάτρων, ας μην φτιάχνουμε ΘΟΚικούς προϋπολογισμούς. Δεν θα μιλήσω για τους μισθούς γιατί δεν μπορούν κάποιοι να πέσουν πιο κάτω. Επιχορηγημένα θέατρα, μεγάλα και μικρά, δεν δικαιούνται να πληρώνουν ηθοποιούς με 400 ευρώ τον μήνα ή με πακέτα ανά παραγωγή. Είναι ντροπή!

Οι ηθοποιοί έχουν αρκετά προβλήματα και οι περισσότεροι κάνουν και τηλεόραση, έτσι αποκτούν περισσότερα. Φυσικά μερικές φορές φαίνεται ότι δεν μπορούμε να αλληλοβοθηθούμε σ' αυτόν τον χώρο. Δες για παράδειγμα τί έγινε πέρσι και τί έγινε φέτος: πέρσι τον Σεπτέμβριο σχεδόν όλα τα θέατρα ανακοίνωσαν ακροάσεις για όλα τα έργα της επόμενης χρονιά. Φέτος δεν έγινε ούτε μια ακρόαση. Ποιός έκανε ακρόαση για τα έργα όλης της χρονιάς; Κανείς, μόνο ο ΘΟΚ. Πώς βοηθά αυτό την όλη κατάσταση; Στην αβεβαιότητα προστίθεται περισσότερη αβεβαιότητα.

Πολιτική και οικονομία δηλαδή είναι οι μεγάλοι σας εχθροί;

Πολιτικοί και οικονομία, ναι. Οι κυριότεροι, υπάρχουν κι άλλοι.

Για την ακύρωση των Θεατρικών Βραβείων τί έχεις να πεις;

Χαίρομαι που μελετάται η αλλαγή του θεσμού, λυπάμαι που τα Βραβεία δεν εξελίχθηκαν σε έναν πιο υγιή θεσμό. Κάποτε ήταν κάθε δυο χρόνια και προσφάτως γίνονταν κάθε χρόνο, αυτή ήταν μια θετική αλλαγή. Θα μπορούσε να αυξηθεί κι ο αριθμός των υποψηφιοτήτων, να προστεθεί βραβείο κοινού, να απαρτίζονται σοβαρές κριτικές επιτροπές που θα βλέπουν τις παραστάσεις στο θέατρο και όχι από DVD. Αν σκέφτεσαι να τιμήσεις το θέατρο για μια μέρα τον χρόνο, άστο καλύτερα.

Και πρέπει τα κριτήρια υποψηφιοτήτων να είναι αμιγώς καλλιτεχνικά, δεν γίνεται από τα φετινά βραβεία (για το 2015) να έλειπε ο Βαρνάβας Κυριαζής για την ερμηνεία του στο Κόκκινο! Και δεν ήταν αυτή η μόνη αδικία. Θυμάμαι επιπλέον ότι έγινε προκήρυξη προσφορών για την φετινή τελετή, αλλά έγινε ανάδοση στον σκηνοθέτη της παιδικής σκηνής του ΘΟΚ.

Το μέλλον του ΘΟΚ πώς το βλέπεις;

Ήλπιζα ότι η ανακήρυξη του Καλλιτεχνικού Διευθυντή θα φέρει μια αλλαγή, αλλά διαβάζοντας την αίτηση έχασα και αυτές τις ελπίδες. Η συνεργασία του ΘΟΚ με άλλα θέατρα, περιφερειακά ή εθνικά, δεν πρέπει να τελειώνει στην Ελλάδα. Είδαμε και την Αντιγόνη... Υπάρχουν τόσα Φεστιβάλ τόσες γιορτές θεάτρου και η αγωνία είναι αν θα πάμε Επίδαυρο; Πόσοι ξένοι (μη-Ελληνόφωνοι) σκηνοθέτες σκηνοθέτησαν έργα την τελευταία πενταετία στον ΘΟΚ; Δεν γίνεται να είναι οι μισοί σκηνοθέτες από την Ελλάδα και οι άλλοι μισοί Κύπριοι, πρέπει να υπάρχει μια πολυφωνία, μια ποικιλία και να τολμούμε και νέα πράγματα! Και το χειρότερο απ' όλα είναι ότι γίνεται ανάθεση έργων σε σκηνοθέτες, για όνομα, αφήστε τους σκηνοθέτες να έρθουν με προτάσεις!

Βλέπεις κάποια λύση γι' αυτά τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε στην Κύπρο;

Η Θυμέλη πρέπει να αλλάξει, αν όχι να καταργηθεί κι αυτή. Αν κρίνω από τα Θεατρικά Βραβεία θα τους πάρει καμιά δεκαριά χρόνια, αλλά η αλήθεια είναι ότι το γραφειοκρατικό και τρομερά περίπλοκο και επικίνδυνο αυτό σχέδιο έκλεισε τον κύκλο του πριν καν τον αρχίσει. Μήπως να πάμε και εμείς στο Μοντ-Πελεράν να ξεκινήσουμε διαπραγματεύσεις; Η ομαδικότητα είναι γενικότερα πρόβλημα στην Κύπρο, η πρώτη φορά που ήρθαν κοντά τα θέατρα ήταν πέρσι στις συζητήσεις για τη Θυμέλη. Ενωνόμαστε μόνο στα δύσκολα και αυτό είναι άσχημο. Όταν μπαίνουν μπροστά Πολιτικοί και λεφτά όλα γίνονται δυσκολότερα στη ζωή μας αλλά το να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου τα κάνει ακόμα πιο δύσκολα. Δεν υπάρχει γενικότερα σύμπλευση ιδεών, έτσι το βλέπω εγώ αλλά δεν χρειάζεται κιόλας να υπάρχει σε απόλυτο βαθμό. Αλλά το μόνο που μας ενώνει είναι το θέατρο και αυτή μας η ανάγκη, ας μιλήσουμε για το θέατρο γιατί έτσι θα μιλήσουμε για εμάς και για το μέλλον μας.

Coolές ατάκες

Λίγες από τις πιο κουλές ατάκες που άκουσα. Τις μάζεψα για να μου ανέβει η διάθεση... Διότι το να είσαι γκέι σημαίνει να είσαι gay, αγγλιστί χαρούμενος. Έτσι βγήκε και η -άτιμη- ταμπέλα!

Περί παρθενίας: Αφού θα συμβεί κάποτε, γιατί όχι τώρα;

Ωραία λογική! Και εσύ θα πεθάνεις κάποτε, γιατί όχι τώρα;

Μην τολμήσεις να μου φύγεις!

Κι όμως! Έφυγα. #Ψυχώ

Εγώ δεν θα σου κάνω τίποτα;

Μπα; Μας πήρε ο πόνος τώρα;

Δεν έχω ώρα να ασχολούμαι μαζί σου!

Αλλά... Ασχολείσαι!

Δεν με ενδιαφέρει το σεξ!

Γκράντε ατάκα! Και για πες μου γιατί είμαστε τσίτσιδοι χρυσό μου;

Είναι 17 εκατοστά

Ακόμα με την απορία είμαι. Για ποιό πράγμα μιλούσε δεν κατάλαβα ποτέ.

Πέρασα πολύ ωραία απόψε!

Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο. Και να το πιστέψω κιόλας!

Θυμάμαι που την πρώτη φορά που βρεθήκαμε φορούσες γκρι σλιπάκι.

ΛΑΧΑΝΙ. Γαμωλαχανί βρακί! Ποιός το ξεχνά το λαχανί;

Θα ξαναμιλήσουμε!

Όσο σου 'στειλε και σένα μήνυμα, μου έστειλε και μένα. Μάλλον είχε πιο πολλές πιθανότητες να σου στειλε εσένα μήνυμα παρά εμένα.

Δεν θα πονέσεις, στ' ορκίζομαι!

Θα ξεράσω βατράχια!

Μετά από μήνυμα, τύπου ρομαντικό και γουτσουγούτσου, “Με πεθύμησες;” απαντάει ο άλλος: Δεν απαντάω σε τέτοιες ερωτήσεις!

Πάει, αυτός καβάλησε το καλάμι! Εμείς πάλι, τίποτα.

Μετά από μήνυμα καθαρά επικοινωνιακού τύπου, ένα απλό Καλημέρα δηλαδή, απήντησε: Ευχαριστώ

Δεν έκανα καν τον κόπο να συνεχίσω.

Τι είδους γκέι είσαι;

ρωτούσε αν είμαι παθητικός, ενεργητικός κτλ κτλ, αλλά εγώ επειδή δεν κατάλαβα απάντησα: Από τους έξυπνους! Τί ερώτηση είναι αυτή;

Mind the (age) gap

“Αυτός θα μπορούσε να είναι πατέρας της”, “Σε λίγα χρόνια θα βγει σε σύνταξη και εσύ δεν θα ζήσεις τη ζωή σου” και πάει λέγοντας. Αυτές είναι οι τοπ ατάκες -κατά τ' άλλα φίλων- καθώς σχολιάζουν ένα... φαινόμενο (μακάρι καιρικό). Μάλιστα, θα έχεις παρατηρήσει και εσύ κάπου, κάπως, κάποτε ότι υπάρχουν ζευγάρια με κάποια διαφορά ηλικίας. Αν και ακόμα και για τις Κασσάνδρες δεν έχει πάρει ακόμα διαστάσεις πανούκλας, επιδημίας ή ούτε εγώ ξέρω τι, θα έχει πέσει στην αντίληψή σου ή θα το 'χεις σχολιάσει και εσύ άθελά σου.

Η αγάπη χρόνια δεν κοιτάει.

Ή άλλως “Η αγάπη περνάει από το στομάχι και όχι από την ημερομηνία γέννησης”

Μιλάω λίγο εκ πείρας αν και εγώ είμαι λίγο γκαντέμω -θα το εξηγήσω πιο κάτω. Ας δεχτούμε ως δεδομένο ότι δεν υπάρχουν τέλειες σχέσεις... Ας δεχτούμε επίσης ότι οι νέοι έχουμε προβλήματα στο να “κάνουμε” σχέσεις παντός είδους. Στον βωμό της σεξουαλικής απελευθέρωσης (η οποία παρερμηνεύεται στο εξής κουλό: το σεξ είναι το σημαντικότερο κομμάτι μιας σχέσης) οι προσωπικές σχέσεις γίνονται επιφανειακές και οι σχέσεις δεν δουλεύουν, τελειώνουν γρήγορα και εύκολα. Υπάρχουν άτομα του κύκλου μου που αλλάζουν συντρόφους με τον ρυθμό που αλλάζει στυλ η Ριάνα, τόσο εύκολα.

Η προσωπική μου ιστορία

Αν σε πολιορκούσαν δυο άντρες, ένας συνομήλικος σου και ένας μεγαλύτερος ποιόν θα διάλεγες;

Να μια κουτή ερώτηση. Κουτή κουτή. Πολύ κουτή. Πείστηκα πολλές φορές να απαντήσω μέσα μου “τον συνομήλικο”, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα... Θα διάλεγα αυτόν που μ' αγαπάει παραπάνω και αυτόν που με κάνει πραγματικά να νιώθω καλύτερα. Τόσο απλά. Α! Και η βασική ορθογραφία τελικά δεν είναι τόσο σημαντικό κριτήριο.

Προσπάθησα πολλές φορές να εξηγήσω τα ανεξήγητα (και ούτε ένα Νόμπελ Φιλοσοφίας). Για παράδειγμα, ποτέ δεν με πλησίασε συνομήλικος μου. Και εκτός διαδικτύου δε με προσέγγισε κανείς. Πρώτο ραντεβού βγήκα στα 22, ούτε στον εχθρό μου δεν το εύχομαι. Για αρκετά χρόνια λοιπόν (και είμαι 26, για όνομα ρε κοινωνία) το δικαιολογούσα αυτό λέγοντας ότι δεν είμαι όμορφος, δεν είμαι ερωτεύσιμος, δεν είμαι ελκυστικός και, το χειρότερο απ' όλα, ότι δεν είμαι ικανός να αγαπηθώ. Το να είσαι και γκέι στην Κύπρο πολλαπλασιάζει κάπως τα προβλήματα. Άσε και τις ταινίες της Disney, μεγάλη ζημιά, αλλά ντάξει το μάθαμε το μάθημα: δεν υπάρχει πρίγκιπας (σπόιλερ).

Ξεφεύγω και αποφεύγω τα κοινωνικά στερεότυπα της ομογαμίας και τις κοινωνικές φόρμες της ηθικής. Δεν ξέρω κανένα ζευγάρι που να γεννήθηκαν και οι δυο την ίδια μέρα και ίδια ώρα, δεν ξέρω ίσως και κανένα ζευγάρι συνομήλικων. Και ποιός ορίζει ποιά είναι αποδεκτή διαφορά ηλικίας; Κανένας, εμείς είμαστε η κοινωνία, δεν είναι εξωγήινα τα φαινόμενα των διαζυγίων, των γάμων σε μικρές ηλικίες, της απιστίας, των αγνώστων πατεράδων παιδιών και πάει λέγοντας.

Η αγάπη, ουσιώδες κομμάτι του ανθρώπου, χρειάζεται να πραγματωθεί ουσιαστικά και αληθινά.

#Φιλοσοφείτε_γιατί_χανόμαστε;

Gossiping

Κουτσομπολιό. Δεν μ' αρέσει.

Πρόσεξε. Μερικές φορές έχω κάτι να πω για κάποιον, με ενόχλησε αυτό ή είπε αυτό και το βρήκα κουφό και τέτοια. Τα τελευταία χρόνια τα λέω τετ-α-τετ τα συναισθήματα μου ακόμα κι αν δεν είναι όμορφα, φιλικά και ευγενικά. Αλλά, επειδή κατά βάθος είμαι ακόμα το ντροπαλό εκείνο παιδάκι, υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν τολμώ να πω. Κακώς, το ξέρω. Και παρ' όλα αυτά δεν κουτσομπολεύω... Δεν το συζητώ με καμιά καχυποψία και δεν το συζητώ με κανένα τυχόντα. Ξέρω σε ποιους ανθρώπους μιλάω, γιατί συνέβηκε να μάθω πως είπα πράγματα για κάποιον ποτέ δεν τα είπα.

Δεν ξέρω ποιος πλανήτης είχε κέφια προσφάτως -Ερμή μωρό μου για σένα μιλάω- αλλά η Επικοινωνία στράβωσε κάπως. Όχι, δεν το ρίχνω στα ζώδια γιατί εμείς τα κτήνη φέρουμε μερίδιο ευθύνης για το ότι γίνεται. Μην φταίμε τώρα Αγίους και Πλανήτες! Οι άνθρωποι που εκτιμούν την ειλικρίνεια μπορούν να γίνουν πολύ καλοί μου φίλοι. Σ' αυτό το συμπέρασμα κατέληξα τις τελευταίες μέρες. Ναι, σωστά υποπτεύεσαι, περνάω μούρλια! Έχει φτάσει η πίεση μου στα εφτά κόμμα πέντε ρίχτερ!

Η μαλακία με την κοινωνία μας είναι πως τίποτα δεν μένει κρυφό. Αν κάποιος ανοίξει το στοματάκι του θα φτάσει στ' αυτιά άλλων, ήθελε δεν ήθελε να το μάθουν κι άλλοι. Έτσι και εγώ έμαθα πολλά πράγματα. Και τώρα σκέφτομαι αν θα διατηρήσω την ψυχραιμία μου ή αν θα ξεσηκώσω κανένα ηφαίστειο να ζήσουμε ξανά τις ένδοξες μέρες της Πομπηίας. Όχι αγάπη μου, ψύχραιμα όλα. Έβαλα κλασική μουσική στο αυτοκίνητο, δεν βρίζω πια (προς το παρόν, έχει κι η μαλθακότητα τα όρια της) και πάω προετοιμασμένος σε σχολή και δουλειά.

Αν ένα πράγμα δεν αντέχω και δεν ανέχομαι είναι οι μικρότητες. Άνθρωποι μικρόψυχοι και σκατόψυχοι δεν με ενδιαφέρουν, τα ξανάπαμε, ναι. Το ζήτημα είναι ότι τελικά υπάρχουν κάμποσοι τέτοιοι (ή ότι κάνω λάθος δουλειά, αλλά αυτό ας το αφήσουμε γιατί είναι κοινωνιολογικό και δεν μας συμφέρει να το ανοίξουμε το θέμα ώρα που είναι). Οκέι, και τώρα τί; Το είδες χρυσό μου Τσε Γκουεβάρα και σήκωσες παντιέρα; Όχι, απλά λέω και εγώ την άποψη μου. Δηλαδή αυτό που όλα πρέπει να έχουν αιτιατό και αιτία με ταράζει...

Όποιος γουστάρει να επιστρέψουμε στις σπηλιές, να πάει στο καλό. Εγώ προχωράω μπροστά αγάπη μου, κι όπου μας βγάλει ο δρόμος (τιμητικός επίλογος).

ΥΓ. Ο Δαρβίνος μέχρι που έφτασε; Προέβλεψε τίποτα ή μόνο τα παρελθόντα ήξερε;

Κομγιουνικέισιον

Αναπολώ το καλοκαίρι ναι. Όχι για τις παραλίες, όχι για τα βαρετά απογεύματα... το αναπολώ γιατί ένιωθα περισσότερο ο εαυτός μου παρά τώρα. Είχα δουλειές να κάνω, κρατούσα τον εαυτό μου σε εγρήγορση, τα πράγματα ήρθαν έτσι που δούλευα με ανθρώπους που είχαν όρεξη (όχι πως λείψανε ποτέ τα παράπονα, αλίμονο), δούλευε το σώμα μου (κχμ... γυμναστική) και το μυαλό μου. Τώρα δεν έχω χαλαρώσει, ασχέτως αν οι ρυθμοί μου είναι κατά τι βραδύτεροι.

Συμβαίνουν πολλά γύρω μας. Κάπως, σε κάποιο βαθμό, με επηρέασαν. Βλέπεις, δεν μπορώ να συντάξω παραγράφους της προκοπής... Μια παράγραφος ίσον ένα θέμα, αλλά για μένα μια πρόταση είναι ένα θέμα... Έχω αρχίσει να πιστεύω πως όταν κάνεις πολλά πράγματα κάπου χάνεις τον εαυτό σου, κάπου χάνεται η φωνή του εγώ σου και τελικά αυτό μένει πιο πίσω απ' όλα. Κάποτε. Τυχαίνει πράγματα να τ' αφήνεις πίσω, έλαχε να 'ναι και το μπλογκ ένα απ' αυτά...

Τα πράγματα που έχω τελευταία στο νου μου συνδέονται απόλυτα με την πολιτική... Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Χώνεψα από πολύ νωρίς ότι η κοινωνική ζωή του ανθρώπου είναι και πολιτική. Αρνήθηκα από νωρίς την αντίληψη ότι γκέι ίσον απολιτίκ, όπως αρνήθηκα το ότι οι νέοι δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική. Να αρχίσω τώρα να γράφω κατεβατά-ποστ για την πολιτική; Έχω ξαναγράψει ποστ για την πολιτική, παλαιότερα, τώρα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Διάβασα δυο-τρία βιβλία παραπάνω, αντελήφθην πολλές βρομοδουλειές κτλ. Μια λύση είναι να κόψω για λίγο το διάβασμα, συμφωνώ.

Όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε στην μπλοκόσφαιρα -χαριτολογώντας- οι κοινωνικές καταστάσεις ήταν κάπως διαφορετικές. Σήμερα οι ανάγκες του ανθρώπου είναι διαφορετικές, η τεχνολογία τότε ήταν ένα μέσο επικοινωνίας, μια πλατφόρμα ανταλλαγής απόψεων και πάει λέγοντας. Σήμερα η τεχνολογία ακολουθεί την πορεία της κοινωνίας, μια εσωστρεφή, επαναστατική σχεδόν πορεία, αλλά πάντα εσώτερη. Γράφουμε για να πούμε πως ζούμε ακόμα, να αποδείξουμε πως έχουμε αισθήματα, συναισθήματα και για να μιλήσουμε. Όπως και στον έξω κόσμο, έτσι και στην e-πραγματικότητα, δεν ξέρεις αν όντως υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία.

Είναι πολλά τα post που ξεκίνησα να γράφω και κατέληξαν στον κάδο της ανακύκλωσης (και τον εικονικό, για τα documents, και τον υλικό, για τα χαρτιά). Λίγα είναι εκείνα που καταφέρνουν να φτάσουν σε URL μορφή.

ΥΓ. Είδα και το Matrix τελευταία, άσε, παρανοώ μέρα με τη μέρα

.

 

This way

Πρέπει να σταματήσει πια η εμετική χρήση του στίχου "σ' όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε" ή η δημιουργία γκρουπ στο φέισμπουκ τύπου σ' όποιον δεν αρέσουμε η πόρτα ειν' από κει. Η πόρτα είναι από κει και πάγαινε στο καλό. Δηλαδή υπάρχουν κι όρια... Μην τα γαμάμε όλα. Ο άνθρωπος είναι κονωνικό ζώο. Το 'παμε, εμείς κι άλλοι τόσοι. Τί παπαριές μου πουλάς ρε ζώο; Ότι ζεις στην κοσμάρα σου; Συγχαρητήρια! Χαιρέτα μου και όποιον βρεις εκεί.

Πρόσεξε! Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ότι πρέπει να περιμένεις την επιβεβαίωση των άλλων για την ταυτότητα σου. Όχι. Αλλά επειδή το στιχάκι χρησιμοποιείται καταχρηστικά πια, είπα και εγώ να εκφραστώ. Δηλαδή, αγαπητέ μου, το κάθε παρδαλό κατσίκι, η κάθε κουτσή Μαρία (και Μάριος, Παναγιωτίτσα, Παναγιώτης, Αφροξυλάνθη και Δευκαλίωνας) μας λέει "αν δεν σ' αρέσω να φύγεις, να πας αλλού". Μπράβο! Ώριμη αντιμετώπιση του κόσμου! Να πας εσύ αλλού Μαράκι μου!

Συγγνώμη, αλλά τί νοήμον διάλογος θα γίνει άμα ξεκινάς λέγοντας θα τα παρατήσω όλα και θα γίνω μονόκερος. Δεν είναι λογοτεχνία η ζωή μας αγάπη μου, χαλάρωσε το υφάκι σου και μην μου πουλάς μούρη γιατί σαν πολλά να μας τα 'χεις πει Μαράκι, Μαριώ και Δευκαλίωνα! (Μην απορείς, γιατί απλά μ' αρέσει τ' όνομα).

Μου θυμίζει και το άλλο που πάει να γίνει μάστιγα... I was born this way. Κάτσε, γιατί απ' όσο ξέρω δεν γεννήθηκες 1,70 (στην καλύτερη των περιπτώσεων) με τα ρούχα που φοράς. Από την άλλη, γιατί συγχύζομαι τέτοια ώρα, άλλο η Γαλάνη μωρό μου κι άλλο η Gaga, για όνομα... Η εποχή του “όλα ίσα και όμοια”. Δηλαδή με την ίδια λογική θα ρθει ο πολιτικός, ο φασίστας και θα σου πει “γεννήθηκα σωβινιστής” και του εξηγείς όχι γλυκούλη, δεν γεννήθηκες έτσι θα σου πει “σ' όποιον αρέσω”.

Θα τρελαθώ. Έχουμε και όλους τους άλλους να μας φλομώνουν με βλακεία... Δεν γίνεται όλοι να 'χουμε δίκιο.

Shout

Κατανόηση. Αυτό που λείπει από τις μέρες μας; Είναι δύσκολο να μιλήσω γι' αυτό χωρίς έναν πρόλογο αλλά το ζήτημα είναι τόσο γενικό που μπορώ να το κάνω χωρίς εισαγωγές. Προσπαθώ να παρακολουθώ το τί γίνεται στην καθημερινή μου ζωή (και) από μια άλλη οπτική. Όχι επειδή είμαι τρελός, ή μπορεί και να 'μαι αλλά θα δείξει ο καιρός, αλλά επειδή θέλω κατά κάποιον τρόπο να "απέχω" από τις μικρότητες. Ξέρω πολύ καλά πως το στρες δεν είναι πολύ ευχάριστο για τον οργανισμό μας αλλά μέσα στην προσπάθεια μου να είμαι καλύτερος άνθρωπος οφείλω να μην θυμώνω, να μην δημιουργώ θέματα από το πουθενά και πάει λέγοντας. Απέχω από κάθε είδους καυγά αν και μου στοιχίζει πολλές φορές κι αυτό από μόνο του. 

Με φέρνουν τόσο εύκολα στα άκρα μου οι άλλοι με τις συμπεριφορές τους ή είναι πολύ μικρά τα άκρα μου; Αναρωτιέμαι μερικές φορές από καθαρό ενδιαφέρον. Επιθυμώ να κάνω τον εαυτό μου καλύτερο άνθρωπο και σε προσωπικό επίπεδο. Δηλαδή αν είναι δικό μου το πρόβλημα τότε πρέπει να το λύσω...

Αυτό που συμβαίνει πολλές φορές είναι οι άνθρωποι να συνυπάρχουμε για τους λάθος λόγους ή υπό διαφορετικές συνθήκες ή να μην δοκιμάζουμε καν να συνυπάρξουμε. Τί εννοείς βρε παιδί μου, μας τρέλανες με τις αμπελοφιλοσοφίες σου! Για παράδειγμα είσαι στο πανεπιστήμιο, δεν είναι όλοι για τον ίδιο λόγο εκεί, δεν το αντιμετωπίζουν όλοι με τον ίδιο τρόπο και έπειτα κουβαλάμε παντού αυτή την άθλια συνήθεια μας: τη μικροπρέπεια.

Εγώ σπούδασα γιατί μου είπε η μάνα μου, για παράδειγμα, ο άλλος σπουδάζει για να βρει δουλειά (sic). Ο ένας νομίζει ότι δουλειά του πανεπιστημίου είναι να σου μάθει πράγματα (με μια πινελιά νευρολογίας του τύπου θα σ' ανοίξουν το κεφάλι και θα σου φυτρώνουν γνώσεις) και κάποιος άλλος το κάνει εντελώς τυπικά. Όμως οποίες και να 'ναι οι απόψεις σου, συνεχίζεις να είσαι κοινωνικό ον, συναναστρέφεσαι με κόσμο.

Ακόμα μια συζήτηση να ακούσω για νύχια, μαλλιά, ρούχα και ποδόσφαιρο μπορεί να εκραγούν τα μυαλά μου και να γίνουν γκραφίτι στον τοίχο (αρτίστικ πάντα). Σε άλλο πλανήτη ζω εγώ; Δε θα μιλήσω για ουσίες και νοήματα, τα αφήνω κατά μέρους. Τελικά γιατί το έγραψα το ποστ; Γιατί αποφεύγω τους καυγάδες ίσως, ίσως μερικές φορές να χρειάζεται κι αυτό, να λες τα πράγματα με το όνομά τους και σ' αυτούς που πρέπει. Γιατί όσο δεν αντέχω τις συγκρούσεις, δεν αντέχω το παράπονο ή την υποκρισία.

To shout or not to shout.
Υπάρχουν και πάντα πολιτισμένοι τρόποι να πεις την άποψη σου το ξέρω αλλά είμαστε πολύ ισχυρογνώμονες όλοι τον τελευταίο καιρό.