Mind the (age) gap

“Αυτός θα μπορούσε να είναι πατέρας της”, “Σε λίγα χρόνια θα βγει σε σύνταξη και εσύ δεν θα ζήσεις τη ζωή σου” και πάει λέγοντας. Αυτές είναι οι τοπ ατάκες -κατά τ' άλλα φίλων- καθώς σχολιάζουν ένα... φαινόμενο (μακάρι καιρικό). Μάλιστα, θα έχεις παρατηρήσει και εσύ κάπου, κάπως, κάποτε ότι υπάρχουν ζευγάρια με κάποια διαφορά ηλικίας. Αν και ακόμα και για τις Κασσάνδρες δεν έχει πάρει ακόμα διαστάσεις πανούκλας, επιδημίας ή ούτε εγώ ξέρω τι, θα έχει πέσει στην αντίληψή σου ή θα το 'χεις σχολιάσει και εσύ άθελά σου.

Η αγάπη χρόνια δεν κοιτάει.

Ή άλλως “Η αγάπη περνάει από το στομάχι και όχι από την ημερομηνία γέννησης”

Μιλάω λίγο εκ πείρας αν και εγώ είμαι λίγο γκαντέμω -θα το εξηγήσω πιο κάτω. Ας δεχτούμε ως δεδομένο ότι δεν υπάρχουν τέλειες σχέσεις... Ας δεχτούμε επίσης ότι οι νέοι έχουμε προβλήματα στο να “κάνουμε” σχέσεις παντός είδους. Στον βωμό της σεξουαλικής απελευθέρωσης (η οποία παρερμηνεύεται στο εξής κουλό: το σεξ είναι το σημαντικότερο κομμάτι μιας σχέσης) οι προσωπικές σχέσεις γίνονται επιφανειακές και οι σχέσεις δεν δουλεύουν, τελειώνουν γρήγορα και εύκολα. Υπάρχουν άτομα του κύκλου μου που αλλάζουν συντρόφους με τον ρυθμό που αλλάζει στυλ η Ριάνα, τόσο εύκολα.

Η προσωπική μου ιστορία

Αν σε πολιορκούσαν δυο άντρες, ένας συνομήλικος σου και ένας μεγαλύτερος ποιόν θα διάλεγες;

Να μια κουτή ερώτηση. Κουτή κουτή. Πολύ κουτή. Πείστηκα πολλές φορές να απαντήσω μέσα μου “τον συνομήλικο”, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα... Θα διάλεγα αυτόν που μ' αγαπάει παραπάνω και αυτόν που με κάνει πραγματικά να νιώθω καλύτερα. Τόσο απλά. Α! Και η βασική ορθογραφία τελικά δεν είναι τόσο σημαντικό κριτήριο.

Προσπάθησα πολλές φορές να εξηγήσω τα ανεξήγητα (και ούτε ένα Νόμπελ Φιλοσοφίας). Για παράδειγμα, ποτέ δεν με πλησίασε συνομήλικος μου. Και εκτός διαδικτύου δε με προσέγγισε κανείς. Πρώτο ραντεβού βγήκα στα 22, ούτε στον εχθρό μου δεν το εύχομαι. Για αρκετά χρόνια λοιπόν (και είμαι 26, για όνομα ρε κοινωνία) το δικαιολογούσα αυτό λέγοντας ότι δεν είμαι όμορφος, δεν είμαι ερωτεύσιμος, δεν είμαι ελκυστικός και, το χειρότερο απ' όλα, ότι δεν είμαι ικανός να αγαπηθώ. Το να είσαι και γκέι στην Κύπρο πολλαπλασιάζει κάπως τα προβλήματα. Άσε και τις ταινίες της Disney, μεγάλη ζημιά, αλλά ντάξει το μάθαμε το μάθημα: δεν υπάρχει πρίγκιπας (σπόιλερ).

Ξεφεύγω και αποφεύγω τα κοινωνικά στερεότυπα της ομογαμίας και τις κοινωνικές φόρμες της ηθικής. Δεν ξέρω κανένα ζευγάρι που να γεννήθηκαν και οι δυο την ίδια μέρα και ίδια ώρα, δεν ξέρω ίσως και κανένα ζευγάρι συνομήλικων. Και ποιός ορίζει ποιά είναι αποδεκτή διαφορά ηλικίας; Κανένας, εμείς είμαστε η κοινωνία, δεν είναι εξωγήινα τα φαινόμενα των διαζυγίων, των γάμων σε μικρές ηλικίες, της απιστίας, των αγνώστων πατεράδων παιδιών και πάει λέγοντας.

Η αγάπη, ουσιώδες κομμάτι του ανθρώπου, χρειάζεται να πραγματωθεί ουσιαστικά και αληθινά.

#Φιλοσοφείτε_γιατί_χανόμαστε;