Procrastination

Τι στο διάολο κάνω εγώ εδώ... Ήταν η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό. Ξέρεις, εκείνο το αίσθημα που έχεις όταν βλέπεις μια ταινία στον κινηματογράφο και γράφει The End και μένεις με το στόμα ανοικτό και λες όχι, δεν γίνεται να τελείωσε, ή όταν διαβάζεις ένα βιβλίο και φτάνεις στην τελευταία σελίδα και λες δεν γίνεται να τελειώνει, κάπου κρύβεται το υπόλοιπο (βλπ. Πίντερ, αν καταφέρεις να φτάσεις στην τελευταία σελίδα), και αρχίζεις να διαβάζεις ανάποδα το βιβλίο για να βρεις καμιά κρυμμένη πρόταση. It can't be!

Μετά από αυτό, ξέρεις πόσο γρήγορα πετάει ο νους, σκεφτόμουν τον εαυτό μου σε διαφορετικά φόντα... Εμένα με φόντο την Οδό Ηλύσιων, ή την βουλή της Βουδαπέστης, ή κάποιο κάστρο κάπου στην Σκωτία, εμένα με φόντο κάτι πιο... “πολύ”... Και το μόνο που βλέπω είναι εμένα με φόντο κάποιον τοίχο ή εμένα με φόντο κανένα αξιοθέατο που γεννήσαμε ή πέθανε. Και εγώ εδώ στη νήσο Κύπρο να βαράω ενίοτε μύγες ενίοτε ενέσεις (μεταφορικά, ευτυχώς).

Όνειρα έχω πολλά, μπορώ να ξεκινήσω να κάνω διάφορα πράγματα... Δεν είμαι καλός σε όλα, μαθαίνω γρήγορα και προσπαθώ να είμαι καλός σε αυτό που κάνω.

Αυτές οι πρώτες παράγραφοι γράφτηκαν τον Οκτώβρη, πέρσι ναι, Οκτώβριος του 2012, και τώρα δυσκολεύομαι να τους συνεχίσω. Έχω ένα σοβαρό θέμα με την αναβλητικότητα τελικά... Όσο και αν προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι μπορώ να αρχίσω κάτι για να το τελειώσω τελικά δεν μπορώ, έχω ένα θέμα με τα τέλη (όχι τους φόρους, το τέλος, τα τέλη... τα τέλη, the ends). Δεν θυμάμαι καν υπό ποια περίσταση και ψυχική κατάσταση ήμουν και το έγραφα αλλά μπορώ να φανταστώ ότι θα είχε παίξει κάτι σαχλοερωτικό. Δεν θυμάμαι.

Πρέπει και σαν άνθρωποι να κρατάμε λίγο το στόμα μας κλειστό. Η αλήθεια και η ειλικρίνεια είναι υπερεκτιμημένες αξίες γιατί δεν τις αντέχουμε, μας κάθονται στο στομάχι ακόμη. Είναι σαν την χαρά να βλέπεις κοκάλινους σκελετούς γυαλιών, και ότι τάχα είμαστε κουλ, αλλά στην αισθητική τη δική μας είναι το λιγότερο στην κατηγορία “πασέ”. Ανοίγουμε το στόμα μας και λέμε ότι μπαρούφα μας κατεβεί, είτε σε φίλους είτε σε αγνώστους. Ανοίγουμε το στόμα μας και λέμε πράγματα τα οποία δεν αντιλαμβανόμαστε ότι τον επόμενο μήνα λήγουν.

Τραγικό... Οι προηγούμενες δυο παράγραφοι γράφτηκαν τον Φλεβάρη... Έλεος πια μαζί μου!