LOut and Clear

είναι μερικές σκέψεις που μάζευα εδώ και καιρό αλλά μετά από μια συζήτηση με μια φίλη η οποία συνεχίζει να μου λέει πως με... θαυμάζει, από μια άλλη συζήτηση με έναν άλλο φίλο που του έλεγα ότι το coming out δεν είναι πάντα λύση και μετά από τα ποταπά σχόλια κάτω από το άρθρο της Αλήθειας, τις οποίες αποφάσισα να διατυπώσω κόσμια και να τις αναρτήσω!

Όταν ζεις σε ένα κόσμο που είναι ή μαύρο ή άσπρο δεν έχεις επιλογή να είσαι γκρίζο. Οι αντιλήψεις και οι καταστάσεις είναι τέτοιες, οι άνθρωποι είναι τέτοιοι που σε αναγκάζουν να ακολουθήσεις παρόμοιο δρόμο, να αναπάραξεις ή το μαύρο ή το άσπρο. Και πως το εννοώ, εγώ δεν ήμουν ο κλασικός υιός που θα ήθελαν οι δικοί μου, δεν γουστάρω μόνο το μπλε, βρίσκω το ροζ ενδιαφέρον χρώμα, βρίσκω τις κούκλες πιο ενδιαφέρον παιχνίδι από τα στρατιωτάκια κ.ο.κ. Και εκεί αφού δεν μπορούσα να επιλέξω το άσπρο, ήταν σχεδόν λογικό να επιλέξω το μαύρο και να ντυθώ με όλων των λογιών τα στερεότυπα και να είμαι αντιδραστικό ον.

Οι γονείς μου -ευτυχώς- δεν ήταν απόλυτοι και αυταρχικοί και δεν με βοήθησαν σε αυτή την πορεία. Μπορούσαν να με γράψουν με το ζόρι σε σχολή ποδοσφαίρου, και δεν το έκαναν. Ίσως γιατί ποτέ οι γονείς μου δεν είναι του μαύρου και του άσπρου, και ίσως γιατί και οι γονείς μου είναι και αυτοί... στο “γκρίζο”. Παρ' όλη την φαινομενική προοδευτικότητα, το σπίτι μας ήταν και είναι μια κυψέλη παράδοσης, επικρατούσε και επικρατεί ακόμη μια σιωπή γύρω από το σεξ, δεν μιλάμε για αυτό λες και δεν συμβαίνει πουθενά στον κόσμο. Ας είν' καλά το ίντερνετ που έμαθα και εγώ 5-6 πράγματα.

Έχω να επιρρίψω ευθύνες στην οικογένεια μου, το ταμπού για το σεξ για παράδειγμα είναι τόσο μεγάλο που ακόμη και να χύνεται λάβα και η θερμοκρασία να φτάσει τους 180 βαθμούς Κελσίου -μακριά από μας- δεν κυκλοφορούσαμε γυμνοί ή ημίγυμνοι στο σπίτι, φοράμε τυπικά όλα μας τα ρούχα. Έτσι από τότε κουβαλάω μια γυμνοφοβία η οποία μου “κόστισε” εν μέρει κοινωνικοποίηση: στο σχολείο δεν άλλαζα ΠΟΤΕ σε αποδυτήρια για το μάθημα της Γυμναστικής, αντιλαμβάνεσαι αυτομάτως έγινα στόχος.

Realizing I was gay was not the best thing that happened in my life...

Δεν θυμάμαι ακριβώς μέρα και ώρα αλλά νομίζω ήταν στο Γυμνάσιο όταν ανακάλυπτα αυτό που λέμε εμείς οι ενήλικες και μορφωμένοι “σεξουαλικότητα”. Δεν έλεγα όμως από τότε ότι ήμουν ομοφυλόφιλος γιατί πολύ απλά δεν ήξερα τι είναι αυτό το πράγμα. Με παραξένεψε αλλά το είχα αφήσει στο φλου, λόγω ηλικίας ίσως να είχε περάσει και η θεωρία “θα-σου-περάσει” λες και η σεξουαλικότητα είναι ακμή. Άρχισε να με προβληματίζει και δεν είχα κανέναν να μιλήσω.

Το σχολείο δεν ήταν υγιής χώρος να είσαι ο εαυτός σου, ο δάσκαλος έλεγε “Μην κάνεις αυτό, δεν είσαι κορίτσι”, οι συμμαθητές μου δεν ήξεραν και κορόιδευαν. Το να είσαι όμως ένα από τα “αγόρια” ήταν δύσκολο, το μόνο που κατείχα ήταν το βιολογικό κριτήριο. Νόμιζα ότι θα είναι αρκετό γιατί στο δημοτικό για παράδειγμα τα αγόρια και τα κορίτσια δεν έκαναν παρέα, έκαναν παρέα τα αγόρια με τα αγόρια και τα κορίτσια με τα κορίτσια. Μετά όμως υπήρξαν άλλες προϋποθέσεις, να παίζω μπάλα, το αγαπημένο μου μάθημα να είναι η γυμναστική, να φτύνω χωρίς λόγο και αιτία, να κρατάω τα τέτοια μου δημοσίως και να κοροϊδεύω καθηγητές μου.

Τα χρόνια πέρασαν όμως και τώρα φτάνω να τελειώσω και το πανεπιστήμιο. Και όμως είμαι ακόμα εδώ. Ήμουν εδώ όταν άρχισαν οι προσπάθειες να ενδυναμωθεί το ΛΟΑΤ κίνημα, ήμουν εδώ και έμαθα βασικούς όρους όπως βιολογικό και κοινωνικό φύλο, σεξουαλικός προσανατολισμός και ποια η διαφορά του με τις σεξουαλικές προτιμήσεις κ.ά. Θυμάμαι πριν 2-3 χρόνια που παρατηρήθηκε έξαρση αυτοκτονιών νέων ομοφυλόφιλων και τότε ξεκίνησαν να κυκλοφορούν βίντεο με το “It gets better”.

Θεωρώ τον εαυτό μου δυνατό με γερές αντοχές και με καλή ηχομόνωση. Γι' αυτό τα κατάφερα μέχρι εδώ. Επίσης η γνώση είναι δύναμη, αναντίλεκτα. Όμως για μένα τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν και τόσο πολύ καλύτερα. Όχι, εννοώ ότι οφείλουμε να συνεχίσουμε μέχρι να αντιμετωπιζόμαστε από την Πολιτεία ως ισότιμα μέλη της κοινωνίας (με νόμους) και μέχρι να αναγνωριστεί από το μεγαλύτερο δυνατόν μέρος της κοινωνίας ότι η ομοφυλοφιλία είναι φυσιολογική (με κατανόηση).

Εμένα άλλο είναι αυτό που με απασχολεί. Οι γονείς μου, χαίρομαι που έχω τους δυο μου γονείς κοντά μου, είναι οι δυο άνθρωποι για τους οποίους τρέφω μια ανυπέρβλητη αγάπη και ίσως την μεγαλύτερη εκτίμηση. Αυτοί οι δυο άνθρωποι όμως δεν αποδέχονται εμένα! Δεν με αποδέχονται όπως είμαι.

Και δεδομένης της κατάστασης δεν θα νιώσω καλύτερα αν τους πω εγώ “Ντίαρ μάδερ, ντίαρ φάδερ... άι αμ γκέι”. Πρώτον γιατί ξέρουν, ας μην γελιόμαστε, δεύτερον δεν έχω πρόβλημα με αυτό και δεν υπάρχει ίχνος του αισθήματος της ανακούφισης. Δεν θα τους πω ότι έκανα τατουάζ (λέμε τώρα) για να κυκλοφορώ χωρίς τύψεις στο σπίτι προσπαθώντας να το κρύψω, είμαι πιστός σε αυτό που είμαι και δεν αλλάζω. Δεν θα μπω ποτέ στην διαδικασία να βγάλω φωτογραφία μια φίλη μου και να τους πω ότι είναι ο δεσμός μου. Είμαι ένας άντρας πια που τρέφει -ερωτικά και άλλα- αισθήματα για έναν άλλον άντρα, αυτό είναι όλο. Γιατί να ανακουφιστώ που το είπα;

Ίσως αυτό που με απασχολεί είναι πως δεν θα τους έχω δίπλα μου καιρού επιτρέποντος όταν επισημοποιήσω μια σχέση μου, όταν αποκτήσω παιδί ή όταν θα έχει το παιδί γενέθλια και πάει λέγοντας. Φυσικά ποτέ δεν ξέρεις και σε αυτό βασίζομαι. Θα μπορούσα πολύ απλά να πω, αφού δεν θα φτάσει ποτέ στο επιθυμητό σημείο για μένα σταματάω να παλεύω. Όχι, συνεχίζω να παλεύω για τα δικαιώματα μου, τα δικαιώματα ενός συνανθρώπου και συμπολίτη μου. Και ευχαριστώ όσους απάντησαν στα σχόλια στο άρθρο της Αλήθειας.