Μεγάλη... Βδομάδα

Ξέρω είναι κάπως κλισέ αλλά βλέπω Project Runway... Και ένα έχω να σας πω! Ο Zac Posen! Όταν χαμογελάει, λιώνω. Χωρίς να θέλω να ακουστώ... πονηρός, θέλω να βρεθώ με έναν μαγικό τρόπο εκεί και να του πετάξω δυο γλωσσόφιλα! Να πεθάνω, προχθές χαιρετούσα την τηλεόραση επειδή χαιρετούσε και αυτός. Ίσως είναι που πριν ήταν ο Kors και ο Mizrahi; Αλλά ο Zac, αχ ο Ζακ, έρωτας. Δεν ξέρω τι έπαθε το γούστο μου, αλλά ένα περίεργο πράγμα, μ' αρέσει...

Σκέφτομαι ότι μπορεί να έχω ένα σοβαρό crush με τον Zac... Θα μου περάσει φαντάζομαι.

Και τώρα εγώ πρέπει να πω τα νέα μου. Κοίτα νέα έχω αλλά δεν είναι όλα ευχάριστα, και σε καμία περίπτωση δεν είναι τόσο ευχάριστα όσο η απομάκρυνση της μιας Καρντάσιαν -αδελφής της χωρισμένης που τώρα είναι έγκυος με το παιδί του Ουεστ- από το Αμερικανικό X-Factor. Δηλαδή αν δεν κατάφερα να δω την δεύτερη σεζόν του Αμερικανικού X-Factor ο κυριότερος λόγος ήταν αυτή. Πάντα στο fast forward μέχρι να παίξει το επόμενο τραγούδι! Χάλια παρουσίαση.

Ναι που λες, έχω κουραστεί να νταντεύω τη μαμά. Κουράστηκα πραγματικά και δεν έχω όρεξη για τίποτα πια. Και κάθε φορά που μπαίνω με θετική ενέργεια στο σπίτι, να σήμερα για παράδειγμα, τους έφερα μίσχο από αναρριχώμενο φυτό, με αποπαίρνουν με τον χειρότερο τρόπο. “Αποκλείεται να πιάσει” λέει ο ένας, “θα είναι η κατάλληλη κρυψώνα για ποντικούς” λέει ο άλλος. Και ρίχνεις ότι κρατάς στα χέρια σου και βρίζεις λες και είναι η τελευταία μέρα της προεκλογικής και βγάζεις την ψυχή σου στη χριστοπαναγιά.

Επίσης η μάνα μου φρικάρει που της είπα ότι ο μόνος λόγος να πάω εκκλησία είναι να βγάλω φωτογραφίες, διαβάζει την Βίβλο τώρα για τα πάθη του Χριστού (σε νεοελληνική απόδοση με εικόνες, μην φανταστείς τώρα σοβαρότητες) και κάθε φορά που κάνουμε συζήτηση περί θρησκείας μου λέει ότι δεν είναι σωστά πράγματα. Θέλω να χτυπάω το κεφάλι μου στο γραφείο...

Πάω περπάτημα 3 φορές την βδομάδα τουλάχιστον και χαίρομαι, νιώθω καλύτερα, προσέχω τι τρώω, προσπαθώ να μειώσω και την ζάχαρη, το πιο δύσκολο απ' όλα είναι αυτό, και αγόρασα ρούχο μετά από 1 χρόνο, και παντελόνι μάλιστα. Ήθελα να ήξερα τι σκεφτόμουν όταν αγόραζα πριν περίπου 3 χρόνια εκείνα τα τζινς... Τώρα θέλω να νιώθω πιο... εκλυστικός, φτάνει η σοβαρότητα.

LOut and Clear

είναι μερικές σκέψεις που μάζευα εδώ και καιρό αλλά μετά από μια συζήτηση με μια φίλη η οποία συνεχίζει να μου λέει πως με... θαυμάζει, από μια άλλη συζήτηση με έναν άλλο φίλο που του έλεγα ότι το coming out δεν είναι πάντα λύση και μετά από τα ποταπά σχόλια κάτω από το άρθρο της Αλήθειας, τις οποίες αποφάσισα να διατυπώσω κόσμια και να τις αναρτήσω!

Όταν ζεις σε ένα κόσμο που είναι ή μαύρο ή άσπρο δεν έχεις επιλογή να είσαι γκρίζο. Οι αντιλήψεις και οι καταστάσεις είναι τέτοιες, οι άνθρωποι είναι τέτοιοι που σε αναγκάζουν να ακολουθήσεις παρόμοιο δρόμο, να αναπάραξεις ή το μαύρο ή το άσπρο. Και πως το εννοώ, εγώ δεν ήμουν ο κλασικός υιός που θα ήθελαν οι δικοί μου, δεν γουστάρω μόνο το μπλε, βρίσκω το ροζ ενδιαφέρον χρώμα, βρίσκω τις κούκλες πιο ενδιαφέρον παιχνίδι από τα στρατιωτάκια κ.ο.κ. Και εκεί αφού δεν μπορούσα να επιλέξω το άσπρο, ήταν σχεδόν λογικό να επιλέξω το μαύρο και να ντυθώ με όλων των λογιών τα στερεότυπα και να είμαι αντιδραστικό ον.

Οι γονείς μου -ευτυχώς- δεν ήταν απόλυτοι και αυταρχικοί και δεν με βοήθησαν σε αυτή την πορεία. Μπορούσαν να με γράψουν με το ζόρι σε σχολή ποδοσφαίρου, και δεν το έκαναν. Ίσως γιατί ποτέ οι γονείς μου δεν είναι του μαύρου και του άσπρου, και ίσως γιατί και οι γονείς μου είναι και αυτοί... στο “γκρίζο”. Παρ' όλη την φαινομενική προοδευτικότητα, το σπίτι μας ήταν και είναι μια κυψέλη παράδοσης, επικρατούσε και επικρατεί ακόμη μια σιωπή γύρω από το σεξ, δεν μιλάμε για αυτό λες και δεν συμβαίνει πουθενά στον κόσμο. Ας είν' καλά το ίντερνετ που έμαθα και εγώ 5-6 πράγματα.

Έχω να επιρρίψω ευθύνες στην οικογένεια μου, το ταμπού για το σεξ για παράδειγμα είναι τόσο μεγάλο που ακόμη και να χύνεται λάβα και η θερμοκρασία να φτάσει τους 180 βαθμούς Κελσίου -μακριά από μας- δεν κυκλοφορούσαμε γυμνοί ή ημίγυμνοι στο σπίτι, φοράμε τυπικά όλα μας τα ρούχα. Έτσι από τότε κουβαλάω μια γυμνοφοβία η οποία μου “κόστισε” εν μέρει κοινωνικοποίηση: στο σχολείο δεν άλλαζα ΠΟΤΕ σε αποδυτήρια για το μάθημα της Γυμναστικής, αντιλαμβάνεσαι αυτομάτως έγινα στόχος.

Realizing I was gay was not the best thing that happened in my life...

Δεν θυμάμαι ακριβώς μέρα και ώρα αλλά νομίζω ήταν στο Γυμνάσιο όταν ανακάλυπτα αυτό που λέμε εμείς οι ενήλικες και μορφωμένοι “σεξουαλικότητα”. Δεν έλεγα όμως από τότε ότι ήμουν ομοφυλόφιλος γιατί πολύ απλά δεν ήξερα τι είναι αυτό το πράγμα. Με παραξένεψε αλλά το είχα αφήσει στο φλου, λόγω ηλικίας ίσως να είχε περάσει και η θεωρία “θα-σου-περάσει” λες και η σεξουαλικότητα είναι ακμή. Άρχισε να με προβληματίζει και δεν είχα κανέναν να μιλήσω.

Το σχολείο δεν ήταν υγιής χώρος να είσαι ο εαυτός σου, ο δάσκαλος έλεγε “Μην κάνεις αυτό, δεν είσαι κορίτσι”, οι συμμαθητές μου δεν ήξεραν και κορόιδευαν. Το να είσαι όμως ένα από τα “αγόρια” ήταν δύσκολο, το μόνο που κατείχα ήταν το βιολογικό κριτήριο. Νόμιζα ότι θα είναι αρκετό γιατί στο δημοτικό για παράδειγμα τα αγόρια και τα κορίτσια δεν έκαναν παρέα, έκαναν παρέα τα αγόρια με τα αγόρια και τα κορίτσια με τα κορίτσια. Μετά όμως υπήρξαν άλλες προϋποθέσεις, να παίζω μπάλα, το αγαπημένο μου μάθημα να είναι η γυμναστική, να φτύνω χωρίς λόγο και αιτία, να κρατάω τα τέτοια μου δημοσίως και να κοροϊδεύω καθηγητές μου.

Τα χρόνια πέρασαν όμως και τώρα φτάνω να τελειώσω και το πανεπιστήμιο. Και όμως είμαι ακόμα εδώ. Ήμουν εδώ όταν άρχισαν οι προσπάθειες να ενδυναμωθεί το ΛΟΑΤ κίνημα, ήμουν εδώ και έμαθα βασικούς όρους όπως βιολογικό και κοινωνικό φύλο, σεξουαλικός προσανατολισμός και ποια η διαφορά του με τις σεξουαλικές προτιμήσεις κ.ά. Θυμάμαι πριν 2-3 χρόνια που παρατηρήθηκε έξαρση αυτοκτονιών νέων ομοφυλόφιλων και τότε ξεκίνησαν να κυκλοφορούν βίντεο με το “It gets better”.

Θεωρώ τον εαυτό μου δυνατό με γερές αντοχές και με καλή ηχομόνωση. Γι' αυτό τα κατάφερα μέχρι εδώ. Επίσης η γνώση είναι δύναμη, αναντίλεκτα. Όμως για μένα τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν και τόσο πολύ καλύτερα. Όχι, εννοώ ότι οφείλουμε να συνεχίσουμε μέχρι να αντιμετωπιζόμαστε από την Πολιτεία ως ισότιμα μέλη της κοινωνίας (με νόμους) και μέχρι να αναγνωριστεί από το μεγαλύτερο δυνατόν μέρος της κοινωνίας ότι η ομοφυλοφιλία είναι φυσιολογική (με κατανόηση).

Εμένα άλλο είναι αυτό που με απασχολεί. Οι γονείς μου, χαίρομαι που έχω τους δυο μου γονείς κοντά μου, είναι οι δυο άνθρωποι για τους οποίους τρέφω μια ανυπέρβλητη αγάπη και ίσως την μεγαλύτερη εκτίμηση. Αυτοί οι δυο άνθρωποι όμως δεν αποδέχονται εμένα! Δεν με αποδέχονται όπως είμαι.

Και δεδομένης της κατάστασης δεν θα νιώσω καλύτερα αν τους πω εγώ “Ντίαρ μάδερ, ντίαρ φάδερ... άι αμ γκέι”. Πρώτον γιατί ξέρουν, ας μην γελιόμαστε, δεύτερον δεν έχω πρόβλημα με αυτό και δεν υπάρχει ίχνος του αισθήματος της ανακούφισης. Δεν θα τους πω ότι έκανα τατουάζ (λέμε τώρα) για να κυκλοφορώ χωρίς τύψεις στο σπίτι προσπαθώντας να το κρύψω, είμαι πιστός σε αυτό που είμαι και δεν αλλάζω. Δεν θα μπω ποτέ στην διαδικασία να βγάλω φωτογραφία μια φίλη μου και να τους πω ότι είναι ο δεσμός μου. Είμαι ένας άντρας πια που τρέφει -ερωτικά και άλλα- αισθήματα για έναν άλλον άντρα, αυτό είναι όλο. Γιατί να ανακουφιστώ που το είπα;

Ίσως αυτό που με απασχολεί είναι πως δεν θα τους έχω δίπλα μου καιρού επιτρέποντος όταν επισημοποιήσω μια σχέση μου, όταν αποκτήσω παιδί ή όταν θα έχει το παιδί γενέθλια και πάει λέγοντας. Φυσικά ποτέ δεν ξέρεις και σε αυτό βασίζομαι. Θα μπορούσα πολύ απλά να πω, αφού δεν θα φτάσει ποτέ στο επιθυμητό σημείο για μένα σταματάω να παλεύω. Όχι, συνεχίζω να παλεύω για τα δικαιώματα μου, τα δικαιώματα ενός συνανθρώπου και συμπολίτη μου. Και ευχαριστώ όσους απάντησαν στα σχόλια στο άρθρο της Αλήθειας.

Teeth

Βουρτσίζω τα δόντια μου πριν κοιμηθώ. Αποβάλλω κάθε γεύση από το στόμα μου, πριν κοιμηθώ. Αν φάω κάτι αφού βουρτσίσω τα δόντια μου, τότε αυτό έχει περίεργη γεύση και δεν μ' αρέσει. Τον τελευταίο καιρό είναι σχεδόν μηχανικές οι νύχτες. Μπαίνω σπίτι, φοράω πιτζάμες, πάω στην τουαλέτα και πλένω τα δόντια μου. Όμως νιώθω εξαιρετικά μόνο που μπαίνω στην διαδικασία να κάνω κάτι.

Τα δόντια μου είναι χάλια, και δεν εννοώ στραβά, αν και στράβωσαν πάλι. Τόσα χρόνια σιδεράκια και πάλι... Άστο αυτό, χρειάζομαι καθαρισμό και να δω τι γίνεται με τον φρονιμίτη μου, ο αριστερά πάνω φρονιμίτης νομίζω θα προκαλέσει προβλήματα (ήδη ο πάνω δεξιός βγαίνει στραβά). Όπως και να έχει, είναι δύσκολο να βρεις οδοντίατρο της εμπιστοσύνης σου.

Άμυνα.

Έχω ένα θεματάκι με την διαδικασία γενικότερα, με την σειρά των πραγμάτων. Είμαι άνθρωπος που παίρνει τα πράγματα με την σειρά, ένα προς ένα. Αλλά έχω εξελιχθεί... μπορώ να κάνω δυο πράγματα μαζί ή να αλλάζω την σειρά προς το καλό συμφέρον. Για παράδειγμα παλαιότερα δεν μπορούσα να διανοηθώ να βγάλω τα παπούτσια αν δεν ξεδέσω πρώτα τα κορδόνια.

Καλά με την καθαριότητα όταν ήμουν παιδί, όπως και το κάθε παιδί, τίποτα. Σχέση εξ αποστάσεως ήταν αυτή. Και με τα δόντια το ίδιο, ώσπου και πριν 2 χρόνια 8 σφραγίσματα σε 2 μήνες. Πόνεσα, να ξέρεις! Μια άλλη φίλη μου μανιακή με το καθάρισμα έπλενε τα δόντια της 3 φορές την μέρα, μετά το φαγητό και πριν κοιμηθεί, 3 σφραγίσματα. Κάπου εκεί ανακάλυψα πως και η υγιεινή του στόματος έχει ένα touch ματαιοδοξίας. Και κάνε αυτό, και οδοντικό νήμα και βουρτσάκια για τα ενδιάμεσα των δοντιών και άλλα τόσα.

Παρ' όλα αυτά σήμερα τα βούρτσισα δις το βράδυ, και με στοματικό διάλυμα... Είναι η στιγμή που νιώθω ότι κερδίζω κάτι.

Procrastination

Τι στο διάολο κάνω εγώ εδώ... Ήταν η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό. Ξέρεις, εκείνο το αίσθημα που έχεις όταν βλέπεις μια ταινία στον κινηματογράφο και γράφει The End και μένεις με το στόμα ανοικτό και λες όχι, δεν γίνεται να τελείωσε, ή όταν διαβάζεις ένα βιβλίο και φτάνεις στην τελευταία σελίδα και λες δεν γίνεται να τελειώνει, κάπου κρύβεται το υπόλοιπο (βλπ. Πίντερ, αν καταφέρεις να φτάσεις στην τελευταία σελίδα), και αρχίζεις να διαβάζεις ανάποδα το βιβλίο για να βρεις καμιά κρυμμένη πρόταση. It can't be!

Μετά από αυτό, ξέρεις πόσο γρήγορα πετάει ο νους, σκεφτόμουν τον εαυτό μου σε διαφορετικά φόντα... Εμένα με φόντο την Οδό Ηλύσιων, ή την βουλή της Βουδαπέστης, ή κάποιο κάστρο κάπου στην Σκωτία, εμένα με φόντο κάτι πιο... “πολύ”... Και το μόνο που βλέπω είναι εμένα με φόντο κάποιον τοίχο ή εμένα με φόντο κανένα αξιοθέατο που γεννήσαμε ή πέθανε. Και εγώ εδώ στη νήσο Κύπρο να βαράω ενίοτε μύγες ενίοτε ενέσεις (μεταφορικά, ευτυχώς).

Όνειρα έχω πολλά, μπορώ να ξεκινήσω να κάνω διάφορα πράγματα... Δεν είμαι καλός σε όλα, μαθαίνω γρήγορα και προσπαθώ να είμαι καλός σε αυτό που κάνω.

Αυτές οι πρώτες παράγραφοι γράφτηκαν τον Οκτώβρη, πέρσι ναι, Οκτώβριος του 2012, και τώρα δυσκολεύομαι να τους συνεχίσω. Έχω ένα σοβαρό θέμα με την αναβλητικότητα τελικά... Όσο και αν προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι μπορώ να αρχίσω κάτι για να το τελειώσω τελικά δεν μπορώ, έχω ένα θέμα με τα τέλη (όχι τους φόρους, το τέλος, τα τέλη... τα τέλη, the ends). Δεν θυμάμαι καν υπό ποια περίσταση και ψυχική κατάσταση ήμουν και το έγραφα αλλά μπορώ να φανταστώ ότι θα είχε παίξει κάτι σαχλοερωτικό. Δεν θυμάμαι.

Πρέπει και σαν άνθρωποι να κρατάμε λίγο το στόμα μας κλειστό. Η αλήθεια και η ειλικρίνεια είναι υπερεκτιμημένες αξίες γιατί δεν τις αντέχουμε, μας κάθονται στο στομάχι ακόμη. Είναι σαν την χαρά να βλέπεις κοκάλινους σκελετούς γυαλιών, και ότι τάχα είμαστε κουλ, αλλά στην αισθητική τη δική μας είναι το λιγότερο στην κατηγορία “πασέ”. Ανοίγουμε το στόμα μας και λέμε ότι μπαρούφα μας κατεβεί, είτε σε φίλους είτε σε αγνώστους. Ανοίγουμε το στόμα μας και λέμε πράγματα τα οποία δεν αντιλαμβανόμαστε ότι τον επόμενο μήνα λήγουν.

Τραγικό... Οι προηγούμενες δυο παράγραφοι γράφτηκαν τον Φλεβάρη... Έλεος πια μαζί μου!

Not sick, just tired

Θυμάσαι πως νιώθεις όταν κάποιος έχει κάτι καλό να σου πει; Σκέψου τώρα πόσο σου την δίνει που σε μια μικρή σου προσπάθεια κάνουν λες και δεν προσπαθείς ή σου το λένε ευθέως πως αποκλείεται να το καταφέρεις. Εγώ προσωπικά έχω βαρεθεί. Χμ.. Ωραία ξεκινάει το ποστ. Και εκεί που έλεγα πως δεν έχω να πω τίποτα να σου η γλωσσοδιάρροια τέτοια ώρα και να γράφω εγώ σαν την άδικη κατάρα. Συνεχίζω... Και μου την δίνει ακόμη περισσότερο όταν πρόκειται για ανθρώπους που υποτίθεται σε ξέρουν και γενικά σε κάθε διαπροσωπικό επίπεδο.

Αναγνώστη μου καλέ, σου έχω μιλήσει πάμπολλες φορές για την οικογένεια μου και σου έχω εξηγήσει ότι είμαι λίγο εκφραστικός τύπος. Και η αλήθεια να λέγεται πολεμάω ακόμη να λέω αυτό που σκέφτομαι, είναι δύσκολο να μην αυτολογοκρίνομαι. Αλλά όταν θες να πεις κάποια πράγματα και τα λες περιμένεις να ακούσεις κάτι, feedback, κάτι. Είναι λες και με το που γεννήθηκα είχα την κατάρα όχι απλά του κακού timing αλλά του όποτε κάνω κάτι στα σοβαρά κανείς να μην με παίρνει στα σοβαρά.

Κουράστηκα...