The Cute Factor

Σήμερα θα αφήσουμε κάθε γαλλικούρα και μελώ καταστάσεις και θα ασχοληθούμε με ένα ευχάριστο, αιθέριο θέμα. Δηλαδή εμένα. Άκου να δεις τι γίνεται! Δεν έχω το Cute Factor... Μα καθόλου. Και δεν το έχω βγάλει αβίαστα αυτό το συμπέρασμα αγαπημένε αναγνώστη. Είναι αποτέλεσμα συστηματικής παρατήρησης φωτογραφιών με ή χωρίς φλας και μελέτης διαφόρων φαινομένων ακραίων ή μη -και δεν αναφέρομαι στον κυκλώνα που χτύπησε πρόσφατα την Κύπρο.

Καταρχάς σκέψου εκείνη τη σκηνή, την κλισέ, κοινότυπη, ότι θες πες την, όπου δυο εραστές τρίβουν τα πόδια τους... Βάλε εμένα στην εικόνα με ταίρι! Που να πάρω καλέ την ποδάρα μου και να φαίνεται χαριτωμένη; Ναι, ναι, αν θυμάσαι καλά σου είχα πει πως θα ήμουν πρώτης τάξης μοντέλος για καλτσάκια και ακόμη το πιστεύω, δηλαδή το ποδάκι μου με καλτσάκι είναι το κάτι άλλο, είναι ο ορισμός του σέξυ αγάπη μου! Δεν με πιστεύεις; Άνοιξε λεξικό! Όπως και να έχει, φαντάσου ένα ζευγάρι και να βλέπεις την ποδάκλα την δική μου, νούμερο 43, να τρίβεται σε άλλο πόδι. Φυσικά και θα φοβηθείς καλέ μου, είναι απολύτως αναμενόμενη η αντίδραση: τι-να-ν-αυτό-που-τρίβεται-πάνω-μου-ανησυχώ-τσιρίζω. Εκτός και αν ο άλλος έχει μεγαλύτερο πόδι, αλλά δύσκολο... (εκτός και αν είναι καλαθοσφαιριστής ή κάτι τέτοιο, δεν θα πω όχι). Άντε να έχουμε και ίδιο νούμερο παπούτσι, δέχομαι (να γλυτώσουμε κανά λεφτό από τα παπούτσια).

Δεύτερον δεν έχω baby face, δεν εννοώ ηλικιακά απλά, δεν υπάρχει τελωσπάντων εκείνο το ούαο κεχαριτωμένο... Εκτός οι βλεφαρίδες μου, μην τα ξαναλέμε αυτά, έπρεπε να τα ξέρεις απ' έξω... Εντάξει όχι, το παίρνω πίσω, και τα μάτια μου είναι ωραία, και το χαμόγελο μου μ' αρέσει τελευταία. (Βελτιώνομαι). Αλλά βρε παιδί μου, δεν με βλέπει κανείς και το πρώτο πράγμα ή από τα πρώτα πράγματα που θα σκεφτεί θα είναι “Ω, τι γλυκούλης...”. Είναι και το σχήμα του προσώπου μου, έχω ένα μέτωπο να... Να δεις και να χορτάσεις... Και με κάνει να φαίνομαι μεγαλύτερος και δύσκολα βρίσκω κούρεμα που να μου πάει, και με τα γυαλιά... έχουμε μεγάλο πρόβλημα.

Και άκου τώρα κουλό: Έτυχε και σε μια άκυρη στιγμή κάπου έξω να ρθει κάποιος σε μια παρέα και να μου πει το εξής κουλό “Φαίνεσαι τόσο...” [περίμενα και εγώ να ακούσω γλυκός, χαριτωμένος, έστω χαρούμενος] “ώριμος” and I was like... ΤΙ ΛΕΣ ΠΟΥΛΑΚΙ ΜΟΥ; Είχε μαχαίρι δίπλα μου αλλά κρατήθηκα. Και δεν κατάλαβα, για να ΄χουμε καλό ρώτημα, γιατί στα διάολα είπε τέτοιο πράγμα;

Η αλήθεια είναι πως μερικές φορές βγάζω μια μετριότητα, άλλες φορές βγάζω κάτι σοβαρό και άλλες φορές φαίνομαι ο wannabe διανοούμενος. Αλλά γλυκός σπάνια! Δεν ξέρω. Είναι που είμαι και εκφραστικός σαν άνθρωπος (εννοώ έχω εκφραστικό πρόσωπο, δεν εννοώ μιλάω και εκφράζομαι) αλλά έχω αυτό το σοβαρό λουκ... Δυσκολεύομαι τώρα να σου το εξηγήσω. Να ξέρεις πως υποστηρίζω ότι το body language πρέπει να ερμηνεύεται ατομικά...

Και τρίτον δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον να με λέει “Ζουζουνάκι” και άλλα σε -άκι εξαιρουμένων πάντα των ζωάκι, υφάκι, κουταβάκι, βαμβάκι, γοβάκι, παγάκι, λαδάκι, παϊδάκι, γιδάκι, φιδάκι, κρεμμυδάκι, χωριουδάκι, βαζάκι, πρεζάκι, ρυζάκι, τζάκι, παγκάκι, πιθηκάκι, σοκάκι, σκάκι, σαραβαλάκι, καρφάκι, Βικάκι, χωραφάκι, συκωτάκι κ.ά. Γιατί όταν ακούω κάποιον να λέει πως είμαι γλυκούλης, ξινίζω, αυτόματα.

Από την μια δεν τα βλέπω να συμβαίνουν σύντομα (ούτε ζουζουνάκι να ακουστεί, ούτε πόδια να τρίβονται, ούτε μέλια και ζουμιά) και από την άλλη δεν ξέρω τι να πεις και εσύ καημένε που δεν με έχεις δει... Τον έχω, δεν το έχω τον φάκτορα!