Parler à mon père

Τσα!

Πάω στοίχημα πως αυτό δεν το περίμενες! Ναι, μετά από καιρό ο Ιθάκη-μαν έχει ποστ Δευτεριάτικο! Δεν ξέρω τι συμβαίνει, είναι που είναι Δευτέρα, είναι που βρήκε λίγη χαρά τούτο το σπίτι, είναι που έχει Νέα Σελήνη; Σήμερα δεν είναι αυτό; Καλά, λες και αν είναι αύριο με χαλάει! Ετοιμάζομαι να κάνω μπάνιο και να ανανεωθώ, η θέλησις υπάρχει, το (ζεστό) νερό υπάρχει, το ψαλίδι για τα νύχια υπάρχει, είμαστε κομπλέ. Μόνο κανένα βιβλίο πρέπει να ανοίξω και να αρχίσω διάβασμα γιατί είμαι πολύ πίσω στην ύλη.

Είμαι με ένα φραπέ και γράφω λες και είμαι ένα βήμα πριν να βγάζω καπνούς, αλλά μια χαρά, θα μου δώσει ώθηση η καφεΐνη να διαβάσω όταν επιστρέψω από το πανεπιστήμιο. Βρε, βρε, βρε ακόμα δεν το χωνεύω ότι γράφω ποστ Δευτεριάτικα και μάλιστα σκοπεύω να το δημοσιεύσω κι όλας! Η αλήθεια είναι πως με ξύπνησε το τηλέφωνο αλλά δεν βαριέσαι... Σηκώθηκα και είδα λίγη τηλεόραση για περαιτέρω χαλάρωση (από αυτό αντιλαμβάνεσαι πως δεν είδα Κυπριακή τηλεόραση ή ειδήσεις).

Τον τελευταίο καιρό έχω κολλήσει με το θρυλικό Ne me quitte pas του Jacques Brel και αναμένω την ηχογράφηση του τραγουδιού από την Celine Dion στο καινούργιο της άλμπουμ! Αλλά σήμερα είναι η μέρα που ακούμε το Parler à mon père γιατί παρά την θλίψη του τραγουδιού εγώ βλέπω και μια αισιοδοξία. Και θα σας τα χαλάσω, αλλά να μην λέμε μόνο πως περνάμε τις μέρες μας, να λέμε και πράγματα που σκεφτόμαστε. Όταν άκουσα το τραγούδι έλεγα πως είναι δακρύβρεχτο, μετά το άκουσα στο ράδιο (ναι εδώ στην Κύπρο, how cool is that) και έδωσα λίγη περισσότερη προσοχή στα λόγια, όσο καταλαβαίνω τελοσπάντων γαλλικά, μην φαντάζεσαι ότι πήραμε και διπλώματα.

Οι γονείς είναι μεγάλο κεφάλαιο στην ζωή μας, σχεδόν όλα ξεκινούν με αυτούς! Και δεν είμαι δα παιδί και ξέρω πως μια μέρα όπως όλοι οι γονείς μου, και εγώ και ο γείτονας και ο πρόεδρος και ο διάσημος, θα φύγουμε. Και τους γονείς μου, όσα βάσανα, όσα προβλήματα, τους αγαπώ, όμως έχουν και αυτοί τα θεματάκια τους, μην ξεχνιόμαστε. Για αυτό και θεληματικά δεν τους μιλώ για μένα... Άλλους γονιούς δεν θα βρω, και αυτοί άλλο γιο δεν θα βρουν. Δεν θέλω να ανοίξω το στόμα μου και να γίνει η αιτία να μην μιλιόμαστε (γιατί αυτό θα γίνει, με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα αλλά έννοια σου και δεν κάθομαι με τα χέρια σταυρωμένα).

Και τώρα που το σκέφτομαι, δεν μεγάλωσα με εξωγήινους, έβαλαν και αυτοί το λιθαράκι τους για να γίνω ο εαυτό μου (και είμαι ακόμα έργο ον πρόγκρες ελληνιστί...). Και μερικές φορές σκέφτομαι πως ο πατέρας μου είναι πιο χαλαρός από την μητέρα μου, αλλά πάλι δεν αλλάζει τίποτα, έχουν πολλή δουλειά να κάνουν. Αναπτύξαμε μέσα από τα χρόνια μια υγιή σχέση με τους γονείς μου, πάνω κάτω αφού έκλεισα τα 15 μου (άλλοι στην εφηβεία δεν μιλάνε με τους γονείς τους και εγώ... είμαι και πολύ πνεύμα αντιλογίας τελικά!) και η γλυκιά σχέση που έχω με τον πατέρα μου θέλω να είναι το μίνιμουμ που θέλω να επιτύχω εγώ αν ποτέ θελήσω -και καταφέρω- να γίνω πατέρας.

Και αυτό το τραγούδι το σκέφτομαι από την μια πλευρά σαν το τραγούδι που θα αφιέρωνα στον πατέρα μου για να του μιλήσω ακόμα και τώρα, και από την άλλη πλευρά σαν το τραγούδι που θα αφιέρωνα στον εαυτό μου μια μέρα, (ότ)αν θα 'μαι και εγώ πατέρας, γιατί θα βλέπω στον καθρέφτη, βιολογικά, κομμάτια του πατέρα μου.

Θα 'θελα να επιβραδύνω για να καθίσω,

να βρω στα βάθη των ενθυμήσεων μου,

τις φωνές εκείνων που μου έμαθαν

ότι κανένα όνειρο δεν είναι άπιαστο.

(...)

Μα πριν τα κάνω όλα αυτά,

θα 'θελα να μιλήσω στον πατέρα μου.

Χρόνια Πολλά μπαμπά! Σ' αγαπώ!

Καλή βδομάδαααα!