Winterish post

Κάτι μου λέει ότι αυτός ο χειμώνας θα 'ναι όντως χειμώνας. Πάει αγαπημένε μου αναγνώστη ο χειμώνας της Κύπρου που είχαμε 10 βαθμούς και κάναμε χαρά όταν ανάβαμε θέρμανση... Πέρσι μας έβρεξε αρκετά, φέτος προβλέπω πως η θερμοκρασία θα μας κάνει επίδειξη λίμπο, και σε αντίθεση με τους πολιτικούς, θα εκπλαγούμε ιδιαιτέρως για το πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει... Φυσικά δυο φορές λύπη για μας γιατί δεν υπάρχει ακόμα θέρμανση που να δουλεύει χωρίς ρεύμα ή χωρίς πετρέλαιο, αντιλαμβάνεσαι τι έχει να γίνει! Θα τυλιγόμαστε τις κουβέρτες για να κυκλοφοράμε στο σπίτι. Σκέφτηκα και κάτι άλλο αλλά άσε... Δεν είναι ώρα.

Χόρτασα βροχές αυτές τις μέρες. Πράγματι χαρά να βλέπεις νερό. Έκαναν πρεμιέρα και τα μποτάκια (γιατί τα σταράκια γίνονται χάλια με το νερό και βρωμάνε και οι κάλτσες) θεαματικά, από την χαρά μου πατούσα σε όποια λακκούβα έβρισκα. Η οδήγηση φυσικά είναι πρόβλημα, τους πεζούς σκέφτομαι (τους τολμηρούς δηλαδή) μην τους κάνω παπιά όπως οδηγάω γιατί αυτά τα όμβρια ύδατα δεξιά και αριστερά του δρόμου είναι κόλαση. Από την μια θέλω να τρέξω λίγο να πεταχτεί το νερό (είμαι σπλατσουριάς, τι να κάνουμε;) και από την άλλη φοβάμαι μην πεταχτεί κανάς πεζός (είμαι και γκαντέμω, τι να κάνουμε;)...

Όπως και να έχει, το ελάχιστο διάβασμα αποδίδει φέτος καλύτερα από το πολύ και εξαντλητικό. Τι ανάποδο αυτό το εξάμηνο... Προβληματίζομαι και ταυτόχρονα βαριέμαι. Έχω να προετοιμάσω και κάτι παρουσιάσεις... Κουράζομαι αλλά τι να κάνουμε; Να ξεμπερδέψουμε τουλάχιστον από κάποια πράγματα να πάμε να δούμε και κανά θέατρο, λίγο πολιτισμό, έπηξα με τα τούβλα και βούρλα! Ε μα... Θα κάνω ένα διάλειμμα από το διάβασμα και από την άλλη βδομάδα ξεκινάω και πάλι. Μια ανάσα να πάρω και εγώ, να κοιμηθώ και λίγο παραπάνω! Λοιπόν για περισσότερες πληροφορίες εντός της βδομάδας!

Καλή βδομάδα!

The Cute Factor

Σήμερα θα αφήσουμε κάθε γαλλικούρα και μελώ καταστάσεις και θα ασχοληθούμε με ένα ευχάριστο, αιθέριο θέμα. Δηλαδή εμένα. Άκου να δεις τι γίνεται! Δεν έχω το Cute Factor... Μα καθόλου. Και δεν το έχω βγάλει αβίαστα αυτό το συμπέρασμα αγαπημένε αναγνώστη. Είναι αποτέλεσμα συστηματικής παρατήρησης φωτογραφιών με ή χωρίς φλας και μελέτης διαφόρων φαινομένων ακραίων ή μη -και δεν αναφέρομαι στον κυκλώνα που χτύπησε πρόσφατα την Κύπρο.

Καταρχάς σκέψου εκείνη τη σκηνή, την κλισέ, κοινότυπη, ότι θες πες την, όπου δυο εραστές τρίβουν τα πόδια τους... Βάλε εμένα στην εικόνα με ταίρι! Που να πάρω καλέ την ποδάρα μου και να φαίνεται χαριτωμένη; Ναι, ναι, αν θυμάσαι καλά σου είχα πει πως θα ήμουν πρώτης τάξης μοντέλος για καλτσάκια και ακόμη το πιστεύω, δηλαδή το ποδάκι μου με καλτσάκι είναι το κάτι άλλο, είναι ο ορισμός του σέξυ αγάπη μου! Δεν με πιστεύεις; Άνοιξε λεξικό! Όπως και να έχει, φαντάσου ένα ζευγάρι και να βλέπεις την ποδάκλα την δική μου, νούμερο 43, να τρίβεται σε άλλο πόδι. Φυσικά και θα φοβηθείς καλέ μου, είναι απολύτως αναμενόμενη η αντίδραση: τι-να-ν-αυτό-που-τρίβεται-πάνω-μου-ανησυχώ-τσιρίζω. Εκτός και αν ο άλλος έχει μεγαλύτερο πόδι, αλλά δύσκολο... (εκτός και αν είναι καλαθοσφαιριστής ή κάτι τέτοιο, δεν θα πω όχι). Άντε να έχουμε και ίδιο νούμερο παπούτσι, δέχομαι (να γλυτώσουμε κανά λεφτό από τα παπούτσια).

Δεύτερον δεν έχω baby face, δεν εννοώ ηλικιακά απλά, δεν υπάρχει τελωσπάντων εκείνο το ούαο κεχαριτωμένο... Εκτός οι βλεφαρίδες μου, μην τα ξαναλέμε αυτά, έπρεπε να τα ξέρεις απ' έξω... Εντάξει όχι, το παίρνω πίσω, και τα μάτια μου είναι ωραία, και το χαμόγελο μου μ' αρέσει τελευταία. (Βελτιώνομαι). Αλλά βρε παιδί μου, δεν με βλέπει κανείς και το πρώτο πράγμα ή από τα πρώτα πράγματα που θα σκεφτεί θα είναι “Ω, τι γλυκούλης...”. Είναι και το σχήμα του προσώπου μου, έχω ένα μέτωπο να... Να δεις και να χορτάσεις... Και με κάνει να φαίνομαι μεγαλύτερος και δύσκολα βρίσκω κούρεμα που να μου πάει, και με τα γυαλιά... έχουμε μεγάλο πρόβλημα.

Και άκου τώρα κουλό: Έτυχε και σε μια άκυρη στιγμή κάπου έξω να ρθει κάποιος σε μια παρέα και να μου πει το εξής κουλό “Φαίνεσαι τόσο...” [περίμενα και εγώ να ακούσω γλυκός, χαριτωμένος, έστω χαρούμενος] “ώριμος” and I was like... ΤΙ ΛΕΣ ΠΟΥΛΑΚΙ ΜΟΥ; Είχε μαχαίρι δίπλα μου αλλά κρατήθηκα. Και δεν κατάλαβα, για να ΄χουμε καλό ρώτημα, γιατί στα διάολα είπε τέτοιο πράγμα;

Η αλήθεια είναι πως μερικές φορές βγάζω μια μετριότητα, άλλες φορές βγάζω κάτι σοβαρό και άλλες φορές φαίνομαι ο wannabe διανοούμενος. Αλλά γλυκός σπάνια! Δεν ξέρω. Είναι που είμαι και εκφραστικός σαν άνθρωπος (εννοώ έχω εκφραστικό πρόσωπο, δεν εννοώ μιλάω και εκφράζομαι) αλλά έχω αυτό το σοβαρό λουκ... Δυσκολεύομαι τώρα να σου το εξηγήσω. Να ξέρεις πως υποστηρίζω ότι το body language πρέπει να ερμηνεύεται ατομικά...

Και τρίτον δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον να με λέει “Ζουζουνάκι” και άλλα σε -άκι εξαιρουμένων πάντα των ζωάκι, υφάκι, κουταβάκι, βαμβάκι, γοβάκι, παγάκι, λαδάκι, παϊδάκι, γιδάκι, φιδάκι, κρεμμυδάκι, χωριουδάκι, βαζάκι, πρεζάκι, ρυζάκι, τζάκι, παγκάκι, πιθηκάκι, σοκάκι, σκάκι, σαραβαλάκι, καρφάκι, Βικάκι, χωραφάκι, συκωτάκι κ.ά. Γιατί όταν ακούω κάποιον να λέει πως είμαι γλυκούλης, ξινίζω, αυτόματα.

Από την μια δεν τα βλέπω να συμβαίνουν σύντομα (ούτε ζουζουνάκι να ακουστεί, ούτε πόδια να τρίβονται, ούτε μέλια και ζουμιά) και από την άλλη δεν ξέρω τι να πεις και εσύ καημένε που δεν με έχεις δει... Τον έχω, δεν το έχω τον φάκτορα!

It means...

Κατανόηση σημαίνει να σου λέω κάτι και για 2η και 3η φορά!

Προνοητικότητα σημαίνει να σου λέω τούτο το πράμα για 4η φορά!

Έλλειψη επικοινωνίας σημαίνει να σου λέω ένα πράγμα 3 φορές να μου λες πως κατάλαβες αλλά την 4η φορά που το είπα να μου λες “Α! Έτσι έγινε;”

Υπομονή σημαίνει κάτι απαραίτητο για τα παραπάνω.

Μαλακία σημαίνει να σου λέω κάτι και να αποφασίζεις μετά από τόση ώρα συζήτησης πως θες να αλλάξεις θέμα.

Μαζοχισμός σημαίνει να βλέπεις τα βιντεάκια από το Άννα Καρένινα και την Μπουμπουλίνα της Ντενίση.

Γκάφα σημαίνει να στέλνεις το μήνυμα σε άλλον αποστολέα από εκείνον που ήθελες, και άντε τώρα εξήγα...

Αμάζευτα είναι εκείνα που εξηγάς αλλά δεν εξηγιούνται.

Καλό timing σημαίνει το επιδόρπιο να έρχεται λίγο πριν ξεράσεις φαγητό.

Κακό timing σημαίνει να θυμηθείς κάτι στην μέση του δρόμου και να σταματάς.

Τύχη σημαίνει να μην έχεις πάθει κάτι σοβαρό ακόμα (α) από φαγητό ή (β) από αυτοκίνητο.

Νύστα σημαίνει θέλω να κοιμηθώ από τις επτά και να ξυπνήσω αύριο-μεθαύριο!

Απερίγραπτη αγάπη σημαίνει αυτό που νιώθω για εσένα που τα διαβάζεις αυτά, να μην καταλαβαίνεις τι ακριβώς έγινε, αλλά να συμφωνείς.

Σχόλιο σημαίνει αυτό που μόλις σκέφτηκες.

Αφήνω σχόλιο σημαίνει γράφεις κόσμια και σε συνάρτηση με το ποστ αυτό που μόλις σκέφτηκες

Χαίρομαι που με διάβασες σημαίνει να σου εύχομαι καλή βδομάδα και να το εννοώ

Parler à mon père

Τσα!

Πάω στοίχημα πως αυτό δεν το περίμενες! Ναι, μετά από καιρό ο Ιθάκη-μαν έχει ποστ Δευτεριάτικο! Δεν ξέρω τι συμβαίνει, είναι που είναι Δευτέρα, είναι που βρήκε λίγη χαρά τούτο το σπίτι, είναι που έχει Νέα Σελήνη; Σήμερα δεν είναι αυτό; Καλά, λες και αν είναι αύριο με χαλάει! Ετοιμάζομαι να κάνω μπάνιο και να ανανεωθώ, η θέλησις υπάρχει, το (ζεστό) νερό υπάρχει, το ψαλίδι για τα νύχια υπάρχει, είμαστε κομπλέ. Μόνο κανένα βιβλίο πρέπει να ανοίξω και να αρχίσω διάβασμα γιατί είμαι πολύ πίσω στην ύλη.

Είμαι με ένα φραπέ και γράφω λες και είμαι ένα βήμα πριν να βγάζω καπνούς, αλλά μια χαρά, θα μου δώσει ώθηση η καφεΐνη να διαβάσω όταν επιστρέψω από το πανεπιστήμιο. Βρε, βρε, βρε ακόμα δεν το χωνεύω ότι γράφω ποστ Δευτεριάτικα και μάλιστα σκοπεύω να το δημοσιεύσω κι όλας! Η αλήθεια είναι πως με ξύπνησε το τηλέφωνο αλλά δεν βαριέσαι... Σηκώθηκα και είδα λίγη τηλεόραση για περαιτέρω χαλάρωση (από αυτό αντιλαμβάνεσαι πως δεν είδα Κυπριακή τηλεόραση ή ειδήσεις).

Τον τελευταίο καιρό έχω κολλήσει με το θρυλικό Ne me quitte pas του Jacques Brel και αναμένω την ηχογράφηση του τραγουδιού από την Celine Dion στο καινούργιο της άλμπουμ! Αλλά σήμερα είναι η μέρα που ακούμε το Parler à mon père γιατί παρά την θλίψη του τραγουδιού εγώ βλέπω και μια αισιοδοξία. Και θα σας τα χαλάσω, αλλά να μην λέμε μόνο πως περνάμε τις μέρες μας, να λέμε και πράγματα που σκεφτόμαστε. Όταν άκουσα το τραγούδι έλεγα πως είναι δακρύβρεχτο, μετά το άκουσα στο ράδιο (ναι εδώ στην Κύπρο, how cool is that) και έδωσα λίγη περισσότερη προσοχή στα λόγια, όσο καταλαβαίνω τελοσπάντων γαλλικά, μην φαντάζεσαι ότι πήραμε και διπλώματα.

Οι γονείς είναι μεγάλο κεφάλαιο στην ζωή μας, σχεδόν όλα ξεκινούν με αυτούς! Και δεν είμαι δα παιδί και ξέρω πως μια μέρα όπως όλοι οι γονείς μου, και εγώ και ο γείτονας και ο πρόεδρος και ο διάσημος, θα φύγουμε. Και τους γονείς μου, όσα βάσανα, όσα προβλήματα, τους αγαπώ, όμως έχουν και αυτοί τα θεματάκια τους, μην ξεχνιόμαστε. Για αυτό και θεληματικά δεν τους μιλώ για μένα... Άλλους γονιούς δεν θα βρω, και αυτοί άλλο γιο δεν θα βρουν. Δεν θέλω να ανοίξω το στόμα μου και να γίνει η αιτία να μην μιλιόμαστε (γιατί αυτό θα γίνει, με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα αλλά έννοια σου και δεν κάθομαι με τα χέρια σταυρωμένα).

Και τώρα που το σκέφτομαι, δεν μεγάλωσα με εξωγήινους, έβαλαν και αυτοί το λιθαράκι τους για να γίνω ο εαυτό μου (και είμαι ακόμα έργο ον πρόγκρες ελληνιστί...). Και μερικές φορές σκέφτομαι πως ο πατέρας μου είναι πιο χαλαρός από την μητέρα μου, αλλά πάλι δεν αλλάζει τίποτα, έχουν πολλή δουλειά να κάνουν. Αναπτύξαμε μέσα από τα χρόνια μια υγιή σχέση με τους γονείς μου, πάνω κάτω αφού έκλεισα τα 15 μου (άλλοι στην εφηβεία δεν μιλάνε με τους γονείς τους και εγώ... είμαι και πολύ πνεύμα αντιλογίας τελικά!) και η γλυκιά σχέση που έχω με τον πατέρα μου θέλω να είναι το μίνιμουμ που θέλω να επιτύχω εγώ αν ποτέ θελήσω -και καταφέρω- να γίνω πατέρας.

Και αυτό το τραγούδι το σκέφτομαι από την μια πλευρά σαν το τραγούδι που θα αφιέρωνα στον πατέρα μου για να του μιλήσω ακόμα και τώρα, και από την άλλη πλευρά σαν το τραγούδι που θα αφιέρωνα στον εαυτό μου μια μέρα, (ότ)αν θα 'μαι και εγώ πατέρας, γιατί θα βλέπω στον καθρέφτη, βιολογικά, κομμάτια του πατέρα μου.

Θα 'θελα να επιβραδύνω για να καθίσω,

να βρω στα βάθη των ενθυμήσεων μου,

τις φωνές εκείνων που μου έμαθαν

ότι κανένα όνειρο δεν είναι άπιαστο.

(...)

Μα πριν τα κάνω όλα αυτά,

θα 'θελα να μιλήσω στον πατέρα μου.

Χρόνια Πολλά μπαμπά! Σ' αγαπώ!

Καλή βδομάδαααα!

Atomic Kitten

Σας είπα για το φιλοζωικό ένστικτο των γονιών μου που επειδή ερχόταν ένα γατί στην αυλή πήγαν και πήραν γατοτροφή; Και όταν τους λέω εγώ θέλω bean sprouts για να μαγειρέψω κάτι γκουρμέ μου κάνουν πρόβλημα, όπως και να 'χει... Το γατί που δεν κατάλαβα ακόμη αν είναι αρσενικό ή θηλυκό πρέπει να έχει περάσει πολλά, φοβάται το καημένο και έρχεται κάθε μέρα στην αυλή εδώ και περίπου 1 μήνα. Εγώ με τα ζώα είναι σούπερ, τα αγαπώ και τα σέβομαι.

Πολλές φορές είχαμε συζητήσει να πάρουμε σκυλί γιατί καταρχάς ένα ζώο εκτός από εμάς εδώ μέσα θα κάνει καλό. Μιας και όλοι αγαπάμε τα σκυλιά, ο πατέρας μου όταν ήταν μικρός είχε πολλούς σκύλους και η μαμά τα αγαπάει αρκεί να μην την γλύφουν γιατί γαργαλιέται (μα έλα που είναι εκεί η χαρά) θα ήταν η καλύτερη αφορμή για τους γονείς μου που βγαίνουν με σύνταξη σε λίγα χρόνια να μην πάθουν -κι άλλη- κατάθλιψη και να κρατούν τον εαυτό τους φιτ, ο σκύλος πρέπει να πάει βόλτα ξέρεις!

Ποτέ όμως δεν έφτασε η κουβέντα σε γατάκι. Εγώ προσωπικά βρίσκω τους γάτους ενοχλητικά πολυγαμικούς, όχι αγάπη μου, δεν θα σε ταΐζω, να σε φροντίζω, να σε χαϊδεύω και εσύ να πηγαίνεις αλλού και να κάνεις τα ίδια πράγματα! Ψυχολογικά είναι; Ανοησίες είναι; Δεν ξέρω αλλά δεν το μπορώ αυτό το σύστημα... Και σε κάποια φάση το γατί εξαφανίστηκε και 2 μέρες χωρίς να δώσει σημεία ζωής και να 'χω την μάνα μου να μου λέει πως θα χει φύγει και τον πατέρα μου να σκέφτεται τι θα κάνει με την γατοτροφή. Και εννοείται του κρατούσα μούτρα όταν επέστρεψε.

Μια μέρα κάθομαι έξω και βλέπω το γατί να τρίβεται στις καρέκλες και μετά τριβόταν στην γλάστρα. Απλώνω το χέρι μου, πάει 8 βήματα πίσω. Ξανακάνει την διαδρομή καρέκλα-γλάστρα και κάθομαι στο περβάζι, πάει 6 βήματα πίσω. Ξανακάνει την διαδρομή καρέκλα-γλάστρα και απλώνω το χέρι μου, προ στιγμής φοβάται αλλά με αφήνει. Και περάσαμε μισή ώρα... Χθες βράδυ οι γονείς μου έλειπαν αλλά του έβαλαν φαγητό και όταν επέστρεψα σπίτι, βάζω τα κλειδιά στην πόρτα της βεράντας για να ανοίξω να πάρει αέρα το σπίτι και πετάγεται το γατί.

Το θεωρώ ψυχοφθόρο αυτό το περιστασιακό όποτε-με-θυμάσαι ή όποτε-θέλω... Αλλά γατί είναι μωρέ, μην συγχύσουμε τις βούρτσες με τις... λούτσες!

Thus days

Θέλω να κάνω μήνυση σε αυτήνα του 50 αποχρώσεις του γκρίζου αλλά θα χάσω γιατί δεν πρόλαβα να το γράψω πρώτος... Πως να διεκδικήσω τώρα τα πνευματικά δικαιώματα; Φυσικά μπορεί η κυρία να το είχε γράψει όντως πρώτη και να έφτασε στα αυτιά μου η πλοκή με εύλογη καθυστέρηση λόγω μιας -σταθερής- καθυστέρησης διάδοσης πληροφοριών. Ξέρεις τώρα, επιλεκτικά διαδίδονται τα περισσότερα... Όπως και να έχει, περιμένετε λίγο να βγει και το τελευταίο εκείνο με τα βαμπίρια και που ξέρεις θα δεις κανά τρέιλερ να κόβει βόλτες στο ίντερνετ...

Αχ αυτές οι βροχές! Πόσο τις αγαπώ... Ε μα, μανίτσα μου, μετά από ένα τέτοιο εξουθενωτικό καυτό καλοκαίρι (για τις θερμοκρασίες μιλάω μόνο, δυστυχώς για εσάς) η βροχή αγάπη μου είναι φάρμακο. Δεν είναι και δα πανάκια από την άλλη, μη μεγαλοστομούμε (μεγάλες κουβέντες, μην ξεφεύγεις) ακόμη χρειάζομαι διακοπές... Και δεν θα αντέξω να ξανακάνω ένα χρόνο να ξαναμπώ σε αεροπλάνο, θα αρχίσουν βίδες να πετάγονται από δω και από 'κει, θα με δεις σε μια έξαλλη κατάσταση που δεν με έχεις ξαναδεί ποτέ... Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα αρχίσω να μιλάω όπως έγραφε ο Παπαδιαμάντης.

Να τα παρατήσω όλα και να γίνω πορνοστάρ;

Έλα σταματώ όλο στο πονηρό έχει πάει το μυαλό μου και από πουριτανός τώρα φαίνομαι... ΜΗ! Μην το πεις... Δεν έχω και μια Μαρούσκα να εκτονώνομαι τουλάχιστον. Είναι η παράκρουση, παν μέτρον άριστο, έλεγαν κάποιοι και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να εξαιρείται το διάβασμα! Σε καμία όμως. Και έχω ήδη αρχίσει να νιώθω το δωμάτιο να κινείται, σημάδι που μου λέει να φύγω και να πάω για ύπνο.

Πάει το ωρολόγιο του ύπνου, το... γα... γαλούχησα!

Και έκανα και μια βδομάδα να γράψω ποστ, δείρε με, φτύσε με, κάνε κάτι!

OCT, 03

Διαβάζω 6 γραμμές κείμενο και έχω ήδη πονοκέφαλο... Και έχω πιει και καφέ για να αντέξω!

Αχ, αγαπημένε μου αναγνώστη, είδες τι παθαίνει κανείς όταν επιλέγει μαθήματα οτινάναι απλά για να τελειώνει; Όπως και να 'χει, όσο την παλεύει το ασύρματο ίντερνετ να ενωθεί, εγώ σου γράφω λίγα πραγματάκια... Καταρχάς ή κάτι έχει πάθει η σύνδεση και πέφτει το σήμα του ασύρματου ή τώρα συνειδητοποιώ πως δεν πάει καλά! Ένα από τα δυο τελοσπάντων, το οποίο πρέπει να αλλάξει άμεσα. Δεν γίνεται! Αντιλαμβάνεσαι...

Και έχει φτάσει Τετάρτη να σου γράψω... Δηλαδή... Άστα! Ποιος; Εγώ που κάποτε κάθε Δευτέρα ήμουν εδώ και σου τα έπρηζα πως είναι καινούργια βδομάδα και καινούργιες ευκαιρίες και άλλα τέτοια κουλά ή μη. Τώρα η αλήθεια είναι πως δεν έχω την διάθεση να φαίνομαι ο μαστουρωμένος λαγός του δάσους -από το γνωστό ανέκδοτο ναι- και ούτε να σε ταλαιπωρήσω καημένε, δεν αντέχω.

Στο Πανεπιστήμιο δεν τα πάω καλά με τους καθηγητές, φέτος θα πέσει βρισίδι να μου το θυμηθείς, το χω δει όραμα, μπροστά μου, την ώρα που μίλαγε η wannabe λέκτορας, πως, άκου τώρα, σηκώθηκα και σαν η αρσενική βερζιόν της Ντένης -μια είναι η Ντένη ζώον- να της λέω: “Αν και μου είναι ιδιαιτέρως συμπαθής η μειονότις των ηλιθίων, για σένα ειδικά θα κάνω μια εξαίρεση... Σε οικτίρω... χαμούρα, απολειφάδι, δεν σηκώνω απειλές εγώ, αει στο διάολο, ανάγωγη!”... Γουστάρω... αλλά αν βάλεις το μυαλουδάκι σου να δουλέψει θα κατανοήσεις σε χρόνο dt πως αν γίνει κάτι τέτοιο δεν θα πάρω ποτέ -των ποτών- πτυχίο.

Όπως και να έχει εγώ την δουλειά μου κάνω (δηλαδίς διαβάζω λες και δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω) και θα τα περάσω τα καταραμένα... με έναν καθηγητή έχουμε από πέρσι ένα θεματάκι άρα το μάθημα εκείνο το έχω με ερωτηματικό, τα υπόλοιπα όμως δεν γίνεται θα τα περάσω!

Εσύ πες μου τι κάνεις τώρα...

Καλό μήνα και καλή βδομάδα (έχει ακόμα)