Way of saying...

Μερικές φορές πιστεύω πως είναι πιο εύκολο να παίζεις πιάνο παρά να μιλάς. Δεν ξέρω να παίζω πιάνο αλλά ξέρω πόσο δύσκολο είναι να μιλάς και να πεις εκείνο που θες... Δυο διαφορετικά πράγματα, ναι. Από κάπου πρέπει να αρχίσεις όμως. Όπως και αυτή η παράγραφος, ο πρόλογος, είναι η αρχή για κάτι που θέλω να πω. Μπορεί να μην το πω, μπορεί να το αφήσω να εννοηθεί, μπορεί να μην το αναφέρω καν... Πόσο χαώδες μπορεί να είναι αυτό.

Δεν ξέρω τι νιώθω τον τελευταίο καιρό. Δεν μ' αρέσει τίποτα, δεν υπάρχει ένα φαγητό που να πω πως το πεθύμησα, δεν υπάρχει μουσική που να πω μου αρέσει, δεν υπάρχει πρόγραμμα στην τηλεόραση που να μου αρέσει, το ζάπινγκ έχει την τιμητική του. Δεν βλέπω πολλή τηλεόραση, δεν ακούω καθόλου ράδιο, δεν αντέχω τα τραγούδια, καθόλου, ούτε τα ελληνικά ούτε τα εγγλέζικα! Πως να σου το πω, βλέπω The Nanny και γελάω 2 φορές το επεισόδιο! Α, γεια σου, ανησύχησε και εσύ λίγο!

Ούτε εγώ δεν ξέρω πόσο καιρό μου πήρε να γράψω αυτές εδώ τις παραγράφους... Και όμως δυσκολεύομαι πραγματικά. Θέλω να πατάω στην γη και με τα δυο μου πόδια, προσπαθώ να μην ερμηνεύω διάφορα πράγματα που συμβαίνουν, γενικά κάτι δεν πάει καλά αλλά δεν καταλαβαίνω τι... Θα το ψάξω όμως, καλά όχι και πολύ. 

Προσπαθώ να μπω σε ένα mood, όπως για παράδειγμα το mood της δημιουργίας, και δεν τα καταφέρνω... Κάθε 3 ή 5 λεπτά αλλάζω mood, βάζω να δω ταινία γιατί είμαι στο mood για ταινία, και μετά από λίγο βάζω ένα επεισόδιο μιας σειράς, μετά από λίγο βάζω ντοκιμαντέρ, μετά από λίγο βάζω ταινία κινουμένων σχεδίων, το κλείνω και βάζω musical, το κλείνω κι αυτό, κλείνω και τον υπολογιστή και αρχίζω να διαβάζω περιοδικό, το μετροφυλλώ λες και έχει αφιέρωμα στο Euro (όχι στους ποδοσφαιριστές, στο Euro σαν διοργάνωση, έχει διαφορά), το βάζω στο τραπέζι και κάνω ζάπινγκ στην τηλεόραση, μακάρι να δίνω 15 δεύτερα στο κάθε κανάλι, ούτε MAD δεν μπορώ να βλέπω, α, και ευτυχώς δεν έχω καλωδιακή γιατί με τόσα κανάλια θα μου έπαιρνε τουλάχιστον μισή ώρα το ζάπινγκ μόνο... 

Και έτσι δεν μπορώ να κάνω τίποτα... Για παράδειγμα στην αρχή της βδομάδας, βγήκα τάχατες για βόλτα, κάθισα και μετά ήθελα να περπατήσω, περπάτησα και μετά ήθελα να φύγω, ευτυχώς που βρήκα γνωστούς στον χώρο και πήγαινα και ερχόμουν ικανοποιώντας έτσι και τις δυο βαρεμένες μου λαχτάρες. Χθες όμως ήταν η μέρα του πολιτισμού, πήγα στο φεστιβάλ χορού και απόλαυσα contemporary χορό. Και είδα τον πολυτάλαντο Ισραηλίτη χορευτή και χορογράφο Ido Tadmor, μόλις είδα το πρόγραμμα την συμμετοχή του Ισραήλ είπα πως δεν θα την χάσω, και έτσι και έγινε... Λατρεία έχω να σας πω!

Λοιπόν και κάπου εδώ θα σας αποχαιρετήσω μαζί με τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες και θα σας ευχηθώ καλό μήνα, και προσωπική ευχή να έχω περισσότερες αναρτήσεις από τον Ιούνιο! Φιλιά πολλά!