Decisions Part 2

Το αποτέλεσμα της συνάντησης ήταν αποθαρρυντικό. Όβερ. Πάμε γι' άλλα. Όβερ. Κάτσε. Όβερ. Γράψε Χ. Όβερ. Πάμε παρακάτω εννοούσα. Όβερ.

Από νέα δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα από το τηλεγράφημα πιο πάνω. Ουσιαστικά δεν έχω κάτι να πω. Από φιλοσοφίες το έχω παρακάνει. Θα μιλούσα για υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, αλλά μίλησα για αυτά, θα μιλούσα για τον χρόνο αλλά φτάνει, θα μιλούσα έπειτα για εμένα αλλά βαριέμαι ανελέητα να μιλάω για μένα διότι ουσιαστικά αναπαράγω τα ίδια πράγματα -και επί το πλείστον μιλάμε για μουρμούρα- με διαφορετικό ύφος.

Όταν βλέπεις μια παράσταση περισσότερες από μια φορές, παρατηρείς την κάθε φορά που την βλέπεις κάτι άλλο που δεν το παρατήρησες την προηγούμενη. Όμως δεν υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα να δεις μια παράσταση περισσότερες από μια φορές και αυτό πρέπει να γίνεται αντιληπτό και σεβαστό από όλους μας και ειδικά από εμάς πρωτίστως.

Μου την δίνει που ακόμη και όταν αρχίσω να διαβάζω ένα βιβλίο δεν το τελειώνω. Αλλά αυτό επαφίεται αποκλειστικά σε εμένα, στη διάθεση, στην θέληση και στην αποφασιστικότητα μου. Όταν συζητώ με φίλους και ρίχνω μια ιδέα (και πριν καν ολοκληρώσω μια σκέψη πετάγεται μια άλλη) και τους λέω, τους προτείνω “ας κάνουμε... έτσι ή γιατί δεν κάνουμε γιουβέτσι;”. Αυτό ΔΕΝ επαφίεται σε μένα αποκλειστικά αλλά από την διάθεση, αποφασιστικότητα και θέληση όχι μόνο του υποφαινόμενου αλλά και των “συνεργατών” μου. Λογικό δεν είναι;

Έτσι σε περιόδους όπως αυτή η περίοδος το ρίχνω στα έργα, όχι τις ταινίες. Δεν ξέρω αγάπη μου αν έχει τρίγωνα, τετράγωνα ή διάφορα πολύγωνα που διδάχθηκα στο Γυμνάσιο με Ήλιο και πλανήτες αλλά εγώ ξέρω πως δεν ξέρω. Περίμενα αυτός ο μήνας να ήταν πολύ πιο παραγωγικός.

Τροχοδρόμησα για αύριο κι όλας κάτι που ανέβαλλα για καιρό. Και διψάω όσο ποτέ άλλοτε για να ξεθεωθώ από τα πάντα γύρω μου. Προς το παρόν... τρώω ένα πορτοκάλι για δύναμη. Πλησιάζει και Γιουροβίζιον, μην ξεχνιόμαστε (ξενέρωσες ήδη το ξέρω). Μετά τα Όσκαρς εγώ βάζω μπρος για Γιουροβίζιον!