Le temps qui compte...

Εμπνευσμένο από το τραγούδι που υπάρχει στο τέλος... Έτσι αποχαιρετώ και επισήμως το 2011. Καλά να περάσετε την παραμονή σας!

Υπάρχει τίποτα σίγουρο; Ναι, ίσως αρχίσω τα κλισέ, αλλά θα μιλήσω γενικά και αόριστα αλλά και συγκεκριμένα. Οι ώρες του 2011 πέρασαν, σε λίγο τα ημερολόγια, τα χρονόμετρα, οι υπολογιστές θα μετράνε ώρες του 2012, μέχρι να ρθει και αυτουνού του χρόνου η σειρά, να φύγει. Και μεις να στεκόμαστε στην αποβάθρα των ερωτευμένων και να κουνάμε τα άσπρα μας μαντήλια. Απορώ πότε θα καταλάβουμε πως όλα αυτά είναι μόνο αριθμοί...

Αυτοί που κατασκεύασαν τον χρόνο ίσως δεν ήξεραν πως δεν θα υπήρχε περίπτωση να σταματήσει για χάρη μας. Τι κι αν αλλάξαμε χρονολογικά συστήματα, ο χρόνος δεν σταμάτησε ποτέ. Φαίνεται δεν το πρόσεξε κανείς, ήταν γραμμένο σε μικρά γράμματα, και τα μικρά γράμματα δεν τα διαβάζει κανείς.

Βλέπω ανθρώπους με μυαλό ρολογιού. Γρανάζια, αρμονικά και πειθαρχημένα σε βαθμό απειλής. Το να θέλεις η μέρα να έχει 26 ώρες δεν είναι επιθυμία. Είναι το “κόστος” του χρόνου που χάνεις. Μια μέρα έχει 24 ώρες, ό,τι και να γίνει αυτό δεν θα αλλάξει. Αυτό που ξεχνάμε όλοι είναι ότι μετά από μια μέρα με -μόνο- 24 ώρες υπάρχει μια άλλη μέρα με άλλες 24 ώρες, χωρίς αυτό να αποτελεί αντιστάθμισμα και αιτία για να επαναπαυόμαστε.

Μέσα σε αυτές τις ώρες, ακούσαμε τόσα τραγούδια, και στο μυαλό μας, σαν ξυπνητήρια χρησιμοποιούμε τα τραγούδια που φώναζαν το όνομα του, τα τραγούδια εκείνα που το ρεφρέν τους είναι γεμάτο πάθος. Παίζουμε με τις λέξεις όπως παίζουμε με τα πρόσωπα. Τα όνειρα εκεί, τα πρόσωπα αλλάζουν, τα ονόματα αλλάζουν. Λίγες μόνο πινελιές και μια ακόμη ουτοπία ετοιμάζεται να μπλεχτεί στα γρανάζια του ρολογιού, εκεί που ο δείκτης θα μετακινηθεί ελάχιστο

Ο χρόνος που τρέχει θα τρέχει, ακόμα και αν πρόλαβες να κάνεις όσα έχεις να κάνεις σε μια μέρα ή ακόμα κι αν δεν πρόλαβες. Ο χρόνος τρέχει όταν εσύ γελάς, όταν εσύ ζεις χωρίς να σε ενδιαφέρει αυτός. Ο χρόνος που τρέχει θα τρέχει πάντα. Ο δείκτης του δευτερολέπτου θα χτυπά, σταθερά και θα σου κρατά το τέμπο, τον ρυθμό. Μια φωνή θα σου φωνάζει τα χρόνια της ζωής σου. Ο χρόνος που τρέχει θα τρέχει πάντα.

Οι φωνές μέσα σε αυτές τις ώρες καλύπτονται από το τικ-τοκ των ρολογιών. Φωνή που σε καλεί να κάνεις πράγματα, να μην ξεχνάς, να δεις τον καθρέφτη σου, να μιλήσεις με τον δίπλα σου, με αυτόν που μοιράζεστε τον ίδιο καναπέ. Μια φωνή που τρεμοπαίζει. Μια φωνή που λάμπει αλλά ούτε την ακούς ούτε την βλέπεις. Μια φωνή που σου φωνάζει στα χρόνια της ζωής σου. Μια φωνή που σιγοτραγουδά ένα τραγούδι.

Η αγάπη είναι τοποθετημένη πάνω σε μια σεισμογενή πλάκα και σείεται. Αναλόγως της περιοχής, κάπου σε αφήνει να κτίσεις τα οικοδομήματα σου, πύργους, ουρανοξύστες ή απλά καλύβες. Αλλού θα τα καταστρέψει σίγουρο. Το σίγουρο είναι πως δεν είναι σίγουρο, δεν ξέρεις αν θα ανοίξει μια μέρα και να καταπιεί δυο-τρία δέντρα, ή αν θα κάνει το ίδιο σου το οικοδόμημα να σε σκοτώσει. Και είναι ζήτημα χρόνου...

Ο χρόνος που τρέχει θα τρέχει, ακόμα και αν πρόλαβες ακόμα κι αν δεν πρόλαβες. Ο χρόνος τρέχει όταν εσύ γελάς, όταν εσύ ζεις χωρίς να σε ενδιαφέρει αυτός. Ο χρόνος που τρέχει θα τρέχει πάντα. Ο δείκτης του δευτερολέπτου θα χτυπά, σταθερά και θα σου κρατά το τέμπο, τον ρυθμό. Μια φωνή θα σου φωνάζει τα χρόνια της ζωής σου. Ο χρόνος που τρέχει δεν θα μας περιμένει.

Ο χρόνος που περνά παίρνει μαζί του ζωές, τις αρπάζει και τρέχει. Εκλαμβάνουμε μερικές φορές τον χρόνο σαν κλέφτη. Τον κλέφτη των πολυτιμότερων άυλων αγαθών. Μέσα στα χρόνια, στα λίγα χρόνια, έκλεψε και χάρισε τόσες πολλές στιγμές, ώρες και μέρες. Και ακόμα παλεύουμε με τις λέξεις... Μα η ζωή αφήνεται στα νερά του. Εμείς άλλοτε αντιστεκόμαστε και άλλοτε αφηνόμαστε και πάμε με την ταχύτητα του νερού. Με ένα φιλί θέλουμε να πατήσουμε το κουμπί της παύσης. Ο χρόνος που τρέχει δεν θα μας περιμένει. Ακόμα και μετά το φιλί αυτό, με ή χωρίς πάθος, με Εκείνον ή χωρίς Εκείνον, η ζωή συνεχίζεται, ο χρόνος που τρέχει δεν θα μας περιμένει....

Ακόμα και με το πάθος, ο χρόνος διαρκεί, συμβολικά, μόνο όσο διαρκεί ένα τραγούδι...

Καλή Χρονιά!