Όσο τα τοποθετούσα ένα-ένα στο κουτί θυμόμουν διάφορα... Αυτό ήταν από την Κρήτη, αυτό από τη Θεσσαλονίκη, αυτό από την Αθήνα, αυτό από ένα πλανόδιο πωλητή σε ένα πανηγύρι. Τα θυμόμουν ξεκάθαρα όλα. Α! Και αυτό ήταν αυτό που είχα αγοράσει στον εαυτό μου για την μέρα του Αγίου Βαλεντίνου... και αυτό είναι μόνο ένα δείγμα του πόσο λέιμ μπορώ να γίνω! Όμως στεναχωρήθηκα όταν τα μάζευα...
Δεν πίστευα πως θα με πείραζε τόσο πολύ να μαζέψω τα αρκουδάκια από τα ράφια. Μόλις έκλεισα το κουτί το ξανάνοιξα... Δεν ένιωθα καλά με το να τα κλείσω σε ένα κουτί κλειστό (αν ήταν ανοιχτό δεν θα ήταν κουτί, το ξέρω) με πείραξε... Ήταν ίσως ένα από τα τελευταία πράγματα της παιδικής μου ηλικίες, οι τελευταίες μου μνήμες, μιας και το δωμάτιο μου άλλαξε ριζικά, έγινε “μεγαλίστικο” επειδή η μαμά μου φοβάται να μην γίνω μαμόθρεφτο (too late mum), οι φωτογραφίες είναι ξεχασμένες σε ένα έπιπλο, τα παιχνίδια στην αποθήκη, τα παιδικά βιβλία και παραμύθια στις κούτες...
Σκεφτόμουν πριν λίγες μέρες ότι δεν έχουν κρατήσει οι γονείς μου ζωγραφιές μου από όταν ήμουν παιδί. Όλοι οι γονείς αυτό λένε πόσο γλυκές είναι οι μουντζούρες ενός παιδιού!Αλλά που είναι οι μουντζούρες μου; Το μίσος τους για την αγάπη μου για τις ζωγραφιές νομίζω τους έκανε να ξεπετάξουν ότι απομεινάρι δικών μου ζωγραφιών είχα... Γονείς σου λέει ο άλλος!
Τα αρκουδάκια φύγανε... Είναι σε ένα κουτί φυλαγμένα, με προσοχή, τοποθετημένα απαλά στην ντουλάπα πάνω από μερικά ρούχα. Αφημένα κάπου στο σκοτάδι... όπως ακριβώς και οι συζητήσεις για την παιδική μου ηλικία
2 σχόλια:
Ανοίγουμε και κάνα παντζούρι να μπει λίγο φως στο δωμάτιο. Κατράμι το έχεις κάνει! χαχα!
A new day has come που λέει και η Τσελίν. Σε απλά ελληνικά άσε το παρελθόν στη θέση του και προχώρα με το παρόν σου, φτιαχνοντάς το κατά το δοκούν...;-)
Μπορεί να θέλω να γίνω emo! χαχαχαχα
Ευχαριστώ, στα λόγια μου έρχεσαι :p
Δημοσίευση σχολίου