Δυς αστήρ

Η καταστροφή είναι πάντα καταστροφή... και νομίζω δεν υπάρχουν ελαφρυντικά για αυτές. Μετά από μια καταστροφή αρχίζει η παραφιλολογία... Το τι ακούνε τα αυτάκια μας σε δελτία ειδήσεων δεν περιγράφεται και λίγοι είναι αυτοί που προσέχουν τι ακούνε. Αλλά αυτό είναι άλλο ευαγγέλιο...

Ο κόσμος, η Γη κινείται καθημερινά, ασταμάτητα με τεράστια ταχύτητα. Ότι και αν κάνουμε εμείς τον χρόνο δεν τον σταματάμε, ακόμα και αν σπάσουμε όλοι τα ρολόγια μας τώρα ο χρόνος δεν σταματά. Εμείς τον φτιάξαμε θα μου πείτε ναι αλλά και ρολόγια να μην είχαμε πάλι θα είχαμε μέρα και νύχτα, πάλι θα πεθέναμε μετά από ένα χρονικό διάστημα. Ναι ξέρω, αμπελοφιλοσοφίες του κώλου... Τι έχει αυτό να πει στους συγγενείς κάποιων που έφυγαν πριν περάσει αυτό το χρονικό διάστημα;

Η ζωή συνεχίζεται... Όταν και μέχρι να πεθάνουμε και εμείς που είμαστε εδώ τώρα θα υπάρχουν κι άλλοι. Επειδή πέθανε ένας δεν σημαίνει ότι πεθάναν όλοι. Μια φορά πεθαίνουμε (και κάποιοι ελπίζουν και στην Ανάσταση αλλά τα αφήνω αυτά και όσοι ελπίζεται σας εύχομαι καλή επιτυχία)

Το ξέρω, άρχισα τα σπαστικά μου με το τουπέ “όλα είναι τόσο εύκολα όσο ακούγονται”... Αλλά δεν είναι. Αλλά η ζωή μπορεί να σταμάτησε για κάποιους αλλά για τους εναπομείναντες η ζωή συνεχίζεται. Δεν ζητώ από κανέναν να σταματήσει να θρηνεί ή να κλείσει το στόμα του. Τουναντίον... Γιατί η καταστροφή είναι πάντα μια καταστροφή και δεν υπάρχουν ελαφρυντικά. Η Γη κινείται καθημερινά, κάτι συμβαίνει καθημερινά αλλά δεν το μαθαίνουμε πολλές φορές, κάπου κάτι γίνεται, κάπου κάποιο μωρό μόλις γεννήθηκε, στην Αφρική κάποιο μωράκι πέθανε από ελονοσία, σε κάποιο σημείο της Γης ένα πλοίο βουλιάζει, σε κάποιο άλλο λιώνει ένα παγόβουνο...

Στην τελική αν δείτε αυτή την φωτογραφία και δεν σας έλεγα πως είναι φωτογραφία από την Λεμεσό θα μου λέγατε πως θα είναι από τη Φουκουσίμα

Καλή Βδομάδα, όσο πιο καλή γίνεται...