Coincidence

Το ρολόι έδειχνε 12 και 55...

Όλοι βασίζονται επάνω μου σε αυτό το σπίτι... Όσο και αν παραμιλούν όλοι πως πιέζονται, εγώ είμαι αυτός που πιέζεται περισσότερο ενδοοικογενειακά. Θυμάμαι όταν μας ανακοίνωσαν την μέρα της γιορτής μου πως θα διακοπεί η φαρμακευτική αγωγή της γιαγιάς με υπομονή και ψυχραιμία που ούτε εγώ δεν ξέρω που την βρήκα ξεστόλισα το δέντρο. Ειλικρινά δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έδειξα τόση υπομονή. Ξεστόλισα λοιπόν το δέντρο και το σπίτι έβγαλε τα γιορτινά του γενικότερα!

Εγώ δεν έκλαψα δημόσια, δεν μπορούσα... Άρχισαν οι συγγενείς να έρχονται, κάθονταν και δεν έλεγαν τίποτα, η μαμά μου έκλαιγε... Πήγα στην τουαλέτα και έριξα το κλάμα της ζωής μου, δεν με ενοχλούσε που θα έφευγε η γιαγιά αλλά δεν μπορούσα να βλέπω την μητέρα μου έτσι. Και έτσι μεταφερθήκαμε όλοι οι συγγενείς σπίτι της γιαγιάς, που η γιαγιά βρισκόταν στο κρεβάτι σε περίεργη φάση. Είχε μάλλον πάρει πρέφα πως θα έφευγε και άρχισε να ρωτά να της φέρουμε τα λεφτά. Τα λεφτά, τα λεφτά, μόνο αυτό σκεφτόταν

Ίσως αυτή ήταν η τελευταία φορά που μίλησε και είπε κάτι. Μετά την μεταφέραν στο νοσοκομείο και έμεινε για 3 μέρες με την βοήθεια αναπνευστήρα. Την τελευταία μέρα, λες και το ξερα, πήγα να την δω, δεν μιλούσε, δεν ξέρω αν κατάλαβε ότι ήμουν εκεί, την επόμενη είχα διαγώνισμα μαθηματικών και έτσι έφυγα νωρίς. Πήγα σπίτι και άνοιξα την τηλεόραση και άκουσα το Hurt της Christina Aguilera και ξανά έκλαψα μόνος μου...

Την ίδια νύχτα η γιαγιά μου έκανε ίσως το καλύτερο πράγμα στην ζωή της: Έφυγε. Και για πρώτη φορά στην ζωή μου πήρα 20 σε διαγώνισμα Μαθηματικών στο Λύκειο! Μας έκανε την χάρη πραγματικά. Ακόμα και τότε ήθελε να ταλαιπωρεί την μητέρα μου, αλλά ήρθε η ώρα που θα έπαιρνα για χάρη της μητέρας μου το αίμα μου πίσω! Στην κηδεία τα ξαδέλφια μου έκλαιγαν, εγώ δεν έκλαψα, δεν με άφηναν να πλησιάσω καν το φέρετρο, δεν ξέρω γιατί. Ήθελα να την αποχαιρετήσω μια φορά γιατί ήμουν τόσο σίγουρος ότι μας έκανε χάρη, μας άδειασε την γωνιά!

Ναι, την κατηγορώ! Την κατηγορώ που ήθελε να είμαστε πάντα εκεί και δεν την ενδιέφερε τι κάναμε εμείς. Την μισώ που προκάλεσε τόσα κακά στην ζωή μας, στην ζωή της μητέρας μου. Είναι ίσως ο μόνος άνθρωπος που μισώ. Και οι μέρες μετά τον θάνατο της κατάλαβα ότι ο ρόλος της σαν μητέρα ήταν χάλια! Λυπάμαι που την κατηγορώ αλλά όσο ζούσε δεν μας άφηνε να πούμε την αλήθεια! Και είναι τόσο γελοίο που μόλις πεθάνει κάποιος επιλεκτικά ξεχνάμε τα κακά που έκανε...

Όταν πέθανε η γιαγιά, οι κόρες της, δηλαδή η θεία μου και η μητέρα μου δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, δεν πήγαιναν δουλειά, έκλαιγαν συνέχεια, με αποτέλεσμα μάλιστα η θεία να πάθει και εγκεφαλικό. Λυπάμαι που την κατηγορώ αλλά δεν μπορώ να χαϊδεύω τα αυτιά των κακών ανθρώπων, ήμουν πολύ υπομονετικός γιατί ίσως κατάλαβα το παιχνιδάκι της. Όταν ταλαιπωρείς ένα άνθρωπο για μια ζωή και να μην είσαι περήφανος που είναι το ίδιο σου το παιδί! Και όποιος πειράζει την μητέρα μου έχει να κάνει με μένα μετά!

Περίπου 8 μήνες μετά η μαμά μου και η θεία μου αποφάσισαν να βγουν από το σπίτι για πρώτη φορά, να πάνε σε ένα γάμο. Μέχρι τότε έβγαιναν από το σπίτι μόνο για να πάνε στο κοιμητήριο, φορούσαν μαύρες φόρμες και δεν έκαναν τίποτα, μετά όμως, εκείνη την μέρα θα την θυμάμαι για πάντα! Τις υποχρέωσα να φορέσουν καλά ρούχα, έστω και μαύρα, και τις συνόδευα μέχρι το αυτοκίνητο, τα μάτια μου βούρκωσαν, ήταν η πρώτη φορά που τις είδα να νιώθουν πως είναι ανήμπορες για τελευταία φορά! Ήταν η πρώτη φορά που τις είδα να νιώθουν ότι “μεγαλώνουν”, να κάνουν όλα αυτά που δεν μπορούσαν να κάνουν όταν ζούσε η γιαγιά.

Την είδαμε να περνάει δύσκολα, την είδαμε να κλαίει για το παραμικρό, την είδαμε να πεθαίνει αλλά αυτή δεν είδε ποτέ... τίποτε άλλο παρά την ίδια. Το ρολόι έδειχνε 12 και 55, ο μεγάλος δείκτης στο 11 και ο μικρός σχεδόν στο 1...11/1, τότε έφυγε και η γιαγιά... Με έκανε πιο δυνατό όλο αυτό. Δεν φοβάμαι τίποτα πια!