Ένας άλλος ατέλειωτος δρόμος 2

Είδα ένα αγόρι 20 χρονών να περπατά στον δρόμο. Ψηλός, λεπτός, όχι και τόσο όμορφος, φορούσε ένα σακάκι μακρύ μαύρο. Άντρας σωστός... Δεν ξέρω τι έκανε στον δρόμο, ούτε κι αυτός ήξερε πραγματικά. Κάποιοι που κάθονταν στο μπαλκόνι ψιθύριζαν αλλά τους άκουσε που μιλούσαν για αυτό με διάφορα επίθετα... Ένα ζευγάρι πιο κάτω νόμιζε πως τους ακολουθούσε... Ένας οδηγός παρ' ολίγο να τον κτυπήσει γιατί δεν περπατούσε στο πεζοδρόμιο... Κάποιος τον υποδέχτηκε.

Περπατάμε... Μπορεί με τα αυτοκίνητα να ξεχάσαμε πόσο ωραία είναι να περπατάς. Για μένα είναι εξιλέωση, είναι και μια κάθαρση, τώρα που τα πράγματα είναι και λίγο πιο χαλαρά... Προχθές έβλεπα κάποιον γύρω στα 20 να περπατά στον δρόμο. Ψηλός. Λεπτός. Κι όχι τόσο όμορφος... Φορούσε ένα τζιν λίγο λερωμένο και κρατούσε ένα κουτί τυλιγμένο σε ένα σακούλι. Το θυμάμαι εκείνο το κουτί, το είχε από το καλοκαίρι, το αγόρασε για να το κάνει δώρο, ίσως είχε ξεχάσει τι είχε μέσα το κουτί.

Μα όχι, το φύλαξε το κουτί, τυλιγμένο από τότε. Το περιτύλιγμα από την αχρηστία κοκκίνισε, άλλαξε χρώμα, είχε ξεράνει κι όλας. Και καθώς άκουγε ένα τραγούδι το έβγαλε από το συρτάρι, ήθελε να το ανοίξει αλλά δεν τα κατάφερε. Του ήταν πιο εύκολο να το πετάξει έτσι όπως είναι, αλλά πάλι δεν τα κατάφερε. Είχε εμπιστευτεί αρκετά αισθήματα μέσα στο κουτί για να το πετάξει απλά. Δεν ήξερε τι να κάνει, αποφάσισε να πάρει μια πρωτοβουλία και ήταν τυχερός. Ο παραλήπτης του ήταν σπίτι.

Πάει καιρός από τότε που πέρασε από εκείνον τον δρόμο, περπατούσε αρκετά και περνούσε επίτηδες από εκείνον τον δρόμο. Αλλά οι ιδέες τον έκαναν να μην περνά από εκεί... Πάει καιρός από τότε που σταμάτησε στην πολυκατοικία εκείνη, ένας χρόνος ακριβώς... θυμάται την ημερομηνία ακριβώς αλλά δεν λέει ότι είναι σίγουρος... Δεν ήθελε να περάσει από εκείνον τον δρόμο αλλά το έκανε! Τουλάχιστον ήταν εντάξει, πήγε και δεν είχε κάποιο σκοπό, δεν ήθελε να περιπλέξει τα πράγματα περισσότερο, έδωσε το δώρο, έκατσε για λίγο και έφυγε, τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο... Το βράδυ είμαι σίγουρος πως στο όνειρο του είδε ότι περπατούσε με παρέα.

Ναι το αγόρι, μεγάλωσε, είναι 20 και κάτι, περπατούσε μόνος του στον δρόμο, άλλοτε με άδεια χέρια άλλοτε κρατούσε κάτι. Άλλοι του φώναζαν και τον κοροϊδευαν και έλεγαν διάφορα, άλλοι τον φοβόντουσαν και έλεγαν να περπατήσουν λίγο πιο γρήγορα ή να διασταυρώσουν τον δρόμο, άλλοι έλεγαν ότι είναι απρόσεκτος και πως πρέπει να περπατά στο πεζοδρόμιο... Κάποιος όμως, αυτός που τον υποδέχτηκε δεν είπε τίποτα, είπε πως ήταν ένας άγνωστος ή ένας φίλος...