Όσο περνάει ο καιρός και σκέφτομαι, θυμάμαι πόσο δραματικός μπορώ να γίνω... Είναι άσχημο αυτό. Λυπάμαι που το κάνω, δεν μπορώ να το ελέγξω, συγχωρέστε με! Αλλά ξέρεις όταν είμαι σε τέτοια φάση -αφασίας- ότι λέω το πιστεύω και παθαίνω και ψύχωση και έτσι προσπαθώ να μην μιλάω πολύ (έως και καθόλου, καλή ώρα το μπλοκ) Δεν είναι ότι φοβάμαι ότι είμαι γκαντέμω (έχω σιγουρευτεί χαχα) αλλά θυμήθηκα τότε που έγραψα για τις δουλειές και δες με σήμερα, έχω δουλειά!
Είναι σαν ένα παιχνίδι χαρτιών... Όλα τα παιχνίδια στον υπολογιστή μπορούν να λυθούν αλλά δεν το καταλαβαίνουμε, είμαστε η γενιά του “Undo”, προσπαθούμε να επιλέξουμε το καλύτερο και καλά κάνουμε. Αλλά ξεχάσαμε τι είναι παιχνίδι, πάντα σκεφτόμαστε καλό-κακό, σωστό-λάθος... Όταν δεις ότι κάτι πάει στραβά μπορείς να πατήσεις “New Game” ή να πατήσεις το F2 ανάλογα με τις εντολές του υπολογιστή ή του προγράμματος, μπορείς έστω να κάνεις Restart ένα παιχνίδι.
Ευτυχώς η ζωή δεν είναι ένα παιχνίδι στον υπολογιστή... τα πράγματα είναι διαφορετικά...
3 σχόλια:
Αυτό το post θα μπορούσε να είναι κάλλιστα απόσπασμα από τους singles!! Πολύ σωστός! Δεν είναι αγγαρεία σίγουρα...σοφός αυτός που στο είπε! Χαχαχα!!!
Σοφότατος!!! ;)
Εγώ από την άλλη κατάλαβα ότι η ζωή κάποτε παίζει στο repeat (αν και νομίζω ότι σπάει και την πλάκα της παράλληλα). Undo καλώς ή κακώς δεν υπάρχει. Το θέμα είναι αν μπορούμε να κάνουμε lemonade, έστω κι αν η ζωή μας πετάει λεμόνια.
Φιλιά καρδούλα μου! Have a great weekend Xx
Δημοσίευση σχολίου