It's only a Cabaret, old chum

Την θεία της μαμάς την θυμάμαι, δεν την είδα πολλές φορές αλλά την θυμάμαι. Την θυμάμαι ξεκάθαρα, με τα βαμμένα της μαλλιά που έκαναν ρίζα, αλλά ποτέ δεν έβαφε τις ρίζες, φοβόταν μήπως ασπρίσουν και πέσουν τα μαλλιά της! Ήταν πάντα λεπτή, όλοι λένε πως στα νιάτα της ήταν μια κούκλα, και η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό είχε λεπτύνει αρκετά. Κανείς δεν ήξερε τι περνούσε αυτή η γυναίκα που αντιστάθηκε σε ότι ήταν τότε ιερό...

Η “ανευθυνότητα” ήταν σύμφωνα με όλους όσους την σχολιάζουν ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της, βλέπετε σε τέτοια επαγγέλματα δεν ξέρεις ποτέ τι σου γίνεται... Η μητέρα μου τάχα στεναχωρήθηκε αλλά της έβαλα τις φωνές. Από μικρός θυμάμαι που μιλούσε για αυτήν και έσταζε ο λόγος της δηλητήριο, αλλά τώρα ξαφνικά λυπήθηκε. Αυτό δεν το καταλαβαίνω! Υποκρισία, όπως και ο αδελφός της όπως και η μητέρα μου όπως και όλος ο υπόλοιπος κόσμος την θάβανε ζωντανή, αλλά ήρθε και η ώρα να την θάψουν στα αλήθεια...

Λυπήθηκα στα αλήθεια, δεν την κατηγόρησα ποτέ μου, δεν την ήξερα τόσο καλά. Όλοι τα μασούσαν τα λόγια τους επειδή είμαι “μικρός ακόμα”, αλλά αν ήξεραν λίγο καλύτερα θα καταλάβαιναν πως δεν είμαι και ηλίθιος! Την γούσταρα, ήταν μια γυναίκα που αν και στην ηλικία της έπρεπε να ήταν με τα παιδιά της ή να κλειστεί στο σπίτι της με κάποια οικιακή βοηθό όπως συμβαίνει σήμερα. (Αν τα παιδιά της της μιλούσαν θα ήταν με αυτά, είμαι σίγουρος!) Όχι, δεν το έβαλε κάτω ούτε στιγμή!

Περπατούσε, πήγαινε βόλτες, βαφόταν. Εντάξει λόγω της ηλικίας της δεν μπορούσε να ντυθεί κοκέτα και να βγει, αν μπορούσε θα το έκανε, αλλά ήταν λεπτή, ήθελε να είναι πάντα λεπτή. Κρατούσε το τσιγάρο -αχ αυτό το τσιγάρο- με κομψότητα, μέχρι που τα χέρια της άρχισαν να τρέμουν λίγο. Μιλούσε πολύ φυσικά, δεν την ένοιαζε τι έλεγε ο κόσμος, επέμενε, μιλούσε σε όλους και τους μιλούσε κανονικά, δεν την είδα ποτέ νευριασμένη. Ζούσε την ζωή της και της άρεσε...

Τα παιδιά της άλλαξαν την ζωή. Όταν μπλέκεσαι σε τέτοιες δουλειές δεν ξεφεύγεις εύκολα, αλλά δεν είχε κακία πάνω της, κι αν είχε την έκρυβε τόσο καλά. “Δεν είπε στο παιδί της ποιος είναι ο πατέρας του” λέει ο κόσμος... Όλοι μιλούσαν χωρίς να ξέρουν, όλοι ξαφνικά είχαν άποψη. Και ο παππούς και η γιαγιά μιλούσαν χωρίς να βλέπουν τα σκατά που έκαναν στις δικές τους τις ζωές, πόσο κακό προσέφεραν στα παιδιά τους. Η ζωή της γιαγιάς μου -συνήθως μιλάω με καλά λόγια επειδή η γιαγιά πέθανε αλλά δεν μπορώ να χαϊδεύω τα αυτιά του Σατανά- και του παππού μου -το θύμα της υπόθεσης- ήταν ένα μπουρδέλο.

Την ένοιαζε και την πλήγωνε σίγουρα την θεία να την λένε ή να ψιθυρίζουν πίσω της “Η πουτάνα” κανείς όμως δεν ήταν τόσο άνθρωπος που να κάτσει να την ρωτήσει αν θέλει κάτι, αν χρειάζεται κάτι, αν μπορούν να την βοηθήσουν... ήξερε που ξεκινά η ιδιωτική και που σταματά η δημόσια ζωή. Ότι έκανε, το έκανε με μυστικότητα και ας το ξέραν όλοι, δεν το είπε ποτέ δημόσια και ούτε έπρεπε. Κανένας άνθρωπος δεν χρωστά σε κανέναν εξηγήσεις και δικαιολογίες, όποιος θέλει να μάθει ρωτάει! Την γουστάρω την θεία, ήταν επαναστάτρια, τυπάκι αλλά ήταν και γυναίκα...

Δεν με ενδιαφέρει αν η θεία ήταν πουτάνα, χέστηκα, με την υποκρισία και τις ηθικολογίες δεν πάμε πουθενά... Να τις βράσω τις ηθικολογίες, τα δάκρυα τους να τα βράσω επίσης, όταν ζούσε της έκαναν πλάτες και τώρα πονάνε και υποφέρουν, χα! Ανθρωπάκια, νομίσατε πως είμαι βλάκας! Δεν ήθελα να πάω στην κηδεία αλλά είμαι σίγουρος πως και σήμερα η θεία θα έδωσε ρέστα, θα ήταν μια κούκλα!

Start by admitting
From cradle to tomb
Isn't that long a stay.
Life is a Cabaret, old chum,
Only a Cabaret, old chum...

And I love a Cabaret!

ΥΓ. Γεια σου ρε θεία! Μην σκας, όλη μας η ζωή είναι ένα μπουρδέλο, ένα καμπαρέ... πουτάνα τα κάναμε όλοι μας!