Homo Thinkabus

Διαισθάνεσαι ότι κάτι θα πάει στραβά. Όταν αρχίσει η συζήτηση είσαι σίγουρος, είναι μια από εκείνες τις μέρες. Και πάλι το άγχος αν θα φτιάξουν τα πράγματα. Ναι... θα φτιάξουν. Αν όχι για όλους, για κάποιους θα φτιάξουν.

Η ζωή δεν είναι ούτε σαν κύκλος ούτε κύκλος. Δεν είναι ούτε κάτι απλό σαν παιχνίδι, δεν έχει πάντα όρους, φυλακές σαν την Μονόπολη και bonus σαν το φιδάκι. Δεν είναι ούτε ένα μυστήριο ή ένας πολύπλοκος μηχανισμός... Η ζωή είναι η ζωή, όχι η Ζωή η κοπελιά στην δουλειά, αλλά η ζωή, αυτό που ζούμε!

Τελικά, επαναλαμβανόμαστε. Χωρίς αιτία, μόνο με δικαιολογίες, ξανά και ξανά και ξανά... Εκεί που λες πως κυλάνε όλα καλά, ξανά, αναποδιά, ξανά. Και εγώ περιμένω να με διαψεύσουν... Απλά θέλω να ξεκαθαρίσω αυτά που σκεφτόμουν, και ας με λένε προβλέψιμο. Δεν μου δίνουν χώρο για να αντιδράσω, αφού εσύ αποφάσισες γιατί με ρωτάς;

Τα λεξικά δεν είναι άχρηστα, το τηλεχειριστήριο -πλέον- δεν είναι άχρηστο... Όλα είναι σαν την γλώσσα, δεν υπάρχουν περιττά στοιχεία, δεν υπάρχουν λέξεις που να μην τις λέμε, ότι λέμε υπάρχει σε μια μορφή. Όχι δεν θα ήταν όλα ωραία και καλά αν ζούσαμε στον αιώνα των Παγετώνων. Χαίρομαι που έχουμε αποχετευτικά συστήματα, χαίρομαι που ανακαλύψαμε τον ηλεκτρισμό. Η επιστήμη βοήθησε στο να ξεπεράσουμε κάποια “προβλήματα”, ότι και αν σημαίνει η λέξη πρόβλημα... αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε προβλήματα. Τα προβλήματα είναι προβλήματα, όπως η ζωή είναι ζωή.

Κανείς άνθρωπος δεν είναι κατώτερος, κανένα πρόβλημα δεν είναι κατώτερο. Όλα τα προβλήματα πρέπει να εξετάζονται και να αξιολογούνται βάσει του περιβάλλοντος τους. Ένας κακρινοπαθής έχει πρόβλημα, ένας παχύσαρκος έχει πρόβλημα και θέλει να αδυνατίσει, ένας νέος έχει πρόβλημα στα αισθηματικά του. Όλα αυτά είναι προβλήματα, δεν είναι κάποιο “ανώτερο” ή “κατώτερο”. Τα κακά είναι κακά, δεν υπάρχει λίγο κακό και πολύ κακό. Δεν δέχομαι την δικαιολογία το “υπάρχουν και χειρότερα”!

Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι, ότι περνά ο καθένας το περάσαμε ή θα το περάσουμε όλοι. Δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να μην αρρώστησε, που να μην έχασε συγγενείς και φίλους, που να μην αγάπησε, που να μην πληγώθηκε, που να μην έκανε λάθος, που να μην είπε ψέματα... Το θέμα είναι να καταλαβαίνεις τι κάνεις. Αν ήταν από αυτές τις σιχαμερές μου εκθέσεις (ιδεών) του Λυκείου η καθηγήτρια θα έβαζε τις φωνές “Το που δεν θέλει κόμμα πριν” θα έλεγε ειρωνικά, αλλά συνειδητοποιώ το “λάθος” μου. Είμαι σίγουρος όμως πως ακόμη και με τα κόμματα το νόημα έγινε αντιληπτό, είμαι σίγουρος! Το λάθος μάλλον δεν είναι και τόσο λάθος...