Μιας και πιάσαμε την ποίηση και πάμε, και μετά από δηλώσεις περί φωνών (για ποια βαράει η καμπάνα Tinkerbell;) θυμήθηκα ότι είχα κάπου σε ένα τετράδιο δυο μικρά τέτοια (ποιήματα δεν τα λες) με σχετικό περιεχόμενο... Αφιερωμένο στην Tinkerbell!
Τα παιδιά παίζουν στην αυλή του σχολείου, τα πουλιά τιτιβίζουν ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων λες και τσακώνονται, το δέντρο τρέμει από τον αέρα και τα φύλα του συνέθεσαν μια εξαίσια μελωδία. Το πίσω χωράφι μετατράπηκε δυστυχώς σε οικοδομή, το σφυρί χτυπά δυνατά, βήματα πάνω στο πλακόστρωτο και η βροχή χτυπά στο έδαφος, όλα αυτά μια άλλη μελωδία...
Λένε ότι αν είσαι τρελός ακούς φωνές. Ακούω φωνές αλλά δεν είμαι τρελός σας το ορκίζομαι
(28/01/2010)
Τα παιδιά σχόλασαν, οι γονείς τους τούς φώναζαν να μην τρέχουν γιατί είναι επικίνδυνο, ένα αυτοκίνητο δεν λέει να ξεκινήσει. Ο αέρας χαϊδεύει τώρα τις φυλλωσιές, κανένα νέο από το πίσω χωράφι... Μονάχα κοράκια κάνουν θόρυβο!
Λένε όταν είσαι ερωτευμένος ακούς καμπάνες. Όχι, καμπάνες δεν ακούω!
(09/02/2010)
5 σχόλια:
πολύ σχολείο.πολύ παιδομάνι.πολύ πολύ.
Είναι πρόβλημα τις περισσότερες φορές, αλλά είναι και πηγη εμπνευσης :p
Με κάνεις πάντα να νιώθω τόσο special :) Νομίζω πρώτη φορά μου αφιερώνουν κάτι τέτοιο :) Καλή βδομάδα να έχουμε!
Καμπάνες και φωνές; Απαπαπα...κάπως έτσι άρχισε και η Ζαν Ντ'Αρκ...και είδες που κατέληξε. Βέβαια την αγιοποιήσανε...δεν τον λες και κακό...αλλά πάλι στη πυρά; Ααπαπαπαπα!!!!
@ Tinkerbell:
Είσαι special, δεν το επινόησα εγώ ;)
@ Zero Point:
Να με αγιοποιήσουν εμένα ΑΠΟ και ΚΛΕΙΕΤΑΙ :p Στην Πυρά, βεβαια τι έχει η Πυρά, τώρα αν μιλάμε για την Πυρά της Βίσσης πάντα, μπορώ να το τραγουδήσω, και στα Κυπριακά αν θες :p
Δημοσίευση σχολίου