Dream, dream, dream

Ξυπνητήρι... Ξυπνάω με μια βαρεμάρα απλά και μόνο για να κλείσω το σκατοξυπνητήρι, κλείνω τα μάτια μου και στιγμιαία τα ανοίγω. Φοβήθηκα, κάποιος είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, με πιτζάμες, με αγκαλιάζει και κοιμάται, δεν ξέρω το όνομα του αλλά κάτι μου λέει το πρόσωπο του... Κάνω να φύγω και ανοίγει τα μάτια του, μου λέει “Μωρό μου; Ξύπνησες;”

Κοιτούσα γύρω-γύρω μπας και καταλάβω τι έγινε, τίποτα, είμαι στο δωμάτιο μου, ναι... “Τι έχεις μωρό μου;” με ρωτά και απαντώ μηχανικά “Τίποτα” και πάλι κάνω να σηκωθώ και μου λέει “Που πας;” και με τραβά με νάζι και μου ψυθιρίζει “μείνε εδώ ακόμα λίγο” και με σφίγγει στην αγκαλιά του. Σάστισα αλλά εντελώς φυσικά, έμεινα εκεί, γυρίζω να τον δω αλλά έμπαινε φως από το παράθυρο και δεν έβλεπα και με φιλάει... Ε δεν μπορούσα να κάτσω εκεί, φιλιόμασταν, φιλιόμασταν και μετά ξανά αγκαλίτσα! Δεν ένιωσα ποτέ στην ζωή μου τόσο όμορφα...

Τον ρωτάω “Δεν θα πας δουλειά” και μου απαντά “Όχι τώρα, ακόμα λίγο, θέλω να μείνω εδώ”. Δεν είπα τίποτα, εγώ είχα το κεφάλι μου ακουμπισμένο στο στήθος του και άκουγα τους χτύπους της καρδιάς του, τι μελωδικός ήχος... Ήθελα να ξανακοιμηθώ! Ήμουν αγκαλιά με κάποιον στο κρεβάτι μου και νιώθω υπέροχα, δεν ξέρω ποιος είναι αλλά νιώθω τέλεια! Με αγκαλιάζει, με φιλά, ακούω την καρδιά του να χτυπά, νιώθω τόσο ήρεμος και γαλήνιος... Κλείνω τα μάτια μου και ξαναχτυπά το ξυπνητήρι...

Όταν άνοιξα τα μάτια μου είδα φως, κάποιος είχε ανοίξει το φως του δωματίου μου και το παράθυρο, αγκάλιαζα ασφυκτικά το μαξιλάρι μου και κάτω από αυτό ήταν ένα ρολόι... Ναι, τώρα ξύπνησα και άργησα!