Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2008

We are FAMILY...

Σε αυτή την κρίσιμη για την Κύπρο περίοδο αναγκάζομαι να μιλήσω για την οικογένεια μου, μια τρελή, τρελή οικογένεια… Ζούμε ειρηνικά (?) αφού τους περισσότερους συγγενείς τους βλέπω 1 φορά τον χρόνο ή τους πιο «κοντινούς» άντε 1 φορά το δίμηνο να σπάσει ο πάγος…

Ο παππούς μου αφού μένει μόνος (η γιαγιά ευτυχώς ηρέμισε) κατάλαβε την αξία της γυναίκας και δεν δίστασε να μου την μεταφέρει… «Εν πιο δύσκολο αμαν πεθάνει πρώτα η γεναίκα τζιαι μετά ο άντρας» βλέπετε ο κύριος είναι απελπισμένος αφού δεν έχει το φαγητό στο πιάτο έτοιμο πάνω στο τραπέζι όταν έρχεται από το καφενείο, δεν έχει πλυμμένα ρούχα, καλά σιδερωμένα και διπλωμένα στο συρτάρι… Το Σύνδρομο καταδίωξης του παππού και η μυθοπλασία του με σκοτώνουν, είναι άρρωστος επί καθημερινής βάσεως, ακούει ράδιο όλη μέρα και έρχεται να μας πει κανένα νέο από το καφενείο ενώ του κάνουμε καφέ…

Από την άλλη πλευρά, η άλλη γιαγιά μου (και ο άλλος παππούς ηρέμισε) είναι μια δύναμη, την ζηλεύω… Είναι μια θεά! Κλασσική γιαγιά με κουνέλια και κοτούλες, και γενικά ότι χρειάζεται στην αυλή της… Είναι τα προσφυγικά αθάνατα νιάτα! Σοφά λόγια αλλά κάποτε ανυπόφορα… Σταθερές αξίες οικογένειας, γάμου, «αδρωπιάς», ζωής: «Μεν βιαστείς να παντρευτείς» ασχολιαστί… «να κάμεις πολλά μωρά» λες και ο άντρας θα κουβαλά την κοιλιά τούρλα για 9 μήνες και άντε βγάζε από εκεί το μωρό…

Και τώρα πάμε σε απομακρυσμένα χωριά και προσηλωμένους συντηρητικούς κύκλους συγγενών που ξαφνικά μας θυμήθηκαν λόγω εκλογών! Ο θείος βαρετός ΑΚΕΛικός να τηλεφωνεί κάθε τρεις και λίγο μήπως και ξεχάσαμε ότι αυτός που θα ψηφίσουμε ονομάζεται Δημήτρης Χριστόφιας και να λέει «Εννα μας φάει ο Κουρκουτας ο Παπαδοπουλος» και αφού η Θεία θέλει να παρέμβει στο τηλέφωνο για να τονίσει την σημαντικότητα του πρώτου γύρου διότι σύμφωνα με την Θεία «Οι Γημοσκοπήσεις μπορεί ναν ψέματα!»… Οι άλλοι θείοι (που περίμενα να βασίζονται περισσότερο στην λογική) λένε «Ότι να ‘ναι… Όι Παπαδόπουλος!» «Στήριξε την άποψη σου», λέω εγώ (τι το ‘θελα?)… «Μα τίποτε εν έκαμεν» απαντά ο ένας, ο άλλος άκρα του τάφου σιωπή… «Τι εν εκαμεν?» και, απ’ ότι ανακάλυψα, η άκρα του τάφου σιωπή είναι κολλητική!!! Χάλια-χάλια…

Εγώ κάπου εδώ έχω σοβαρές υποψίες ότι είμαι υιοθετημένος!
We are family...

Δεν υπάρχουν σχόλια: