Το θέμα μας για σήμερα είναι… τα κεριά.
Ναι. Δεν είναι αυτό που νομίζεις.
Δεν θα αναλύσουμε το ομώνυμο ποίημα του Καβάφη.
Θα μιλήσουμε για τα κεριά των γενεθλίων. Γιατί φέτος είχα πει δεν θέλω κεριά, αλλά φέτος η τούρτα είχε κεριά!
Μπορεί να έχω μια φοβία με τους αριθμούς και την ηλικία. Υποσυνείδητα. Γιατί με ενοχλούν όμως τα καημένα τα κεριά; Σίγουρα όχι επειδή αυξάνονται, δύο είχε όλα κι όλα… #ευχαριστώ #τονάνθρωπο #πουέφτιαξε #κεριά-αριθμούς. Όταν λέω κάτι θέλω να μ’ ακούνε. «Όχι κεριά στην τούρτα» είπα. Τι να τα κάνω τα κεριά;
Μπορεί να ξύπνησε μέσα μου ο οικολόγος. Προς τι το κερί αγάπη μου; Σε ποιον κάδο ανακύκλωσης πάει το κερί; Σε κανέναν! Μάντεψε γιατί. Γιατί το κερί δεν ανακυκλώνεται! Ανακυκλώνεται κάπως, κάποιο είδος κεριού, υπάρχει και βιολογικό κερί (φευ!) αλλά τα πετάμε στα σκουπίδια κατά το δοκούν εμείς εδώ στο Νησί (η μάνα σου, εγώ κι εσύ).
Μπορεί να θέλω να φάω την τούρτα χωρίς να έχει τη γεύση του κεριού. Έλα, το έχεις σκεφτεί και εσύ πολλές φορές. Τα κεριά καταστρέφουν την τούρτα… Θα μου πεις είναι για το καλό, για την παράδοση μωρή, το ήθος και το έθιμο. Να κάνεις ευχές, να ανοίξεις πανηγυρικά την γενέθλια χρονιά σου… Θα μου πεις τα γενέθλια είναι μια ξεχωριστή μέρα. Και θα σου τα έλεγα και εγώ αυτά μέχρι πρόσφατα.
Φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τα γενέθλια ήταν μια ακόμη μέρα. Πέντε ευχές από το Facebook, γιατί το έχω κρυφό, πέντε μηνύματα και αυτό είναι όλο. Δεν το έκανα από κακία, ούτε για να δοκιμάσω τους φίλους μου, δεν είμαι τέτοιος. Αυτόν που θα μου ευχηθεί και μισό χρόνο μετά θα τον εκτιμήσω πάλι, διότι ως γνωστόν οι ευχές δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Κάποιος που με εκτιμά και με αγαπά δεν φαίνεται ούτε από την πιο επιτυχημένη διοργάνωση ενός πάρτι-έκπληξη, ούτε από το αν θα στείλει μήνυμα στις 00.01 για να ‘ναι ο πρώτος (τζιζ!).
Και επιτέλους μπορώ να σας πω τι ευχή έκανα όταν έσβησα τα κεριά της τούρτας, χωρίς το φόβο ότι θα γκαντεμιαστώ μόνος μου, γιατί ακριβώς… δεν έκανα καμιά ευχή! Για αυτό δεν ήθελα κεριά ευθύς εξαρχής. Μπορεί να μην θέλω τίποτα και ταυτόχρονα να τα θέλω όλα… Μπορεί να μην ξέρω τι θέλω (σοβαρό ενδεχόμενο, το πιθανότερο απ’ όλα). Αλλά και να ήξερα δεν θα έκανα. Είδαμε και τις ευχές των προηγούμενων χρόνων που έχουνε γίνει πια… δημόσιο έργο, με τόση καθυστέρηση.
Και για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου. Έχω πολλούς φίλους κεριά, απλά δεν θέλω να είναι προκλητικά.
Ναι. Δεν είναι αυτό που νομίζεις.
Δεν θα αναλύσουμε το ομώνυμο ποίημα του Καβάφη.
Θα μιλήσουμε για τα κεριά των γενεθλίων. Γιατί φέτος είχα πει δεν θέλω κεριά, αλλά φέτος η τούρτα είχε κεριά!
Μπορεί να έχω μια φοβία με τους αριθμούς και την ηλικία. Υποσυνείδητα. Γιατί με ενοχλούν όμως τα καημένα τα κεριά; Σίγουρα όχι επειδή αυξάνονται, δύο είχε όλα κι όλα… #ευχαριστώ #τονάνθρωπο #πουέφτιαξε #κεριά-αριθμούς. Όταν λέω κάτι θέλω να μ’ ακούνε. «Όχι κεριά στην τούρτα» είπα. Τι να τα κάνω τα κεριά;
Μπορεί να ξύπνησε μέσα μου ο οικολόγος. Προς τι το κερί αγάπη μου; Σε ποιον κάδο ανακύκλωσης πάει το κερί; Σε κανέναν! Μάντεψε γιατί. Γιατί το κερί δεν ανακυκλώνεται! Ανακυκλώνεται κάπως, κάποιο είδος κεριού, υπάρχει και βιολογικό κερί (φευ!) αλλά τα πετάμε στα σκουπίδια κατά το δοκούν εμείς εδώ στο Νησί (η μάνα σου, εγώ κι εσύ).
Μπορεί να θέλω να φάω την τούρτα χωρίς να έχει τη γεύση του κεριού. Έλα, το έχεις σκεφτεί και εσύ πολλές φορές. Τα κεριά καταστρέφουν την τούρτα… Θα μου πεις είναι για το καλό, για την παράδοση μωρή, το ήθος και το έθιμο. Να κάνεις ευχές, να ανοίξεις πανηγυρικά την γενέθλια χρονιά σου… Θα μου πεις τα γενέθλια είναι μια ξεχωριστή μέρα. Και θα σου τα έλεγα και εγώ αυτά μέχρι πρόσφατα.
Φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τα γενέθλια ήταν μια ακόμη μέρα. Πέντε ευχές από το Facebook, γιατί το έχω κρυφό, πέντε μηνύματα και αυτό είναι όλο. Δεν το έκανα από κακία, ούτε για να δοκιμάσω τους φίλους μου, δεν είμαι τέτοιος. Αυτόν που θα μου ευχηθεί και μισό χρόνο μετά θα τον εκτιμήσω πάλι, διότι ως γνωστόν οι ευχές δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Κάποιος που με εκτιμά και με αγαπά δεν φαίνεται ούτε από την πιο επιτυχημένη διοργάνωση ενός πάρτι-έκπληξη, ούτε από το αν θα στείλει μήνυμα στις 00.01 για να ‘ναι ο πρώτος (τζιζ!).
Και επιτέλους μπορώ να σας πω τι ευχή έκανα όταν έσβησα τα κεριά της τούρτας, χωρίς το φόβο ότι θα γκαντεμιαστώ μόνος μου, γιατί ακριβώς… δεν έκανα καμιά ευχή! Για αυτό δεν ήθελα κεριά ευθύς εξαρχής. Μπορεί να μην θέλω τίποτα και ταυτόχρονα να τα θέλω όλα… Μπορεί να μην ξέρω τι θέλω (σοβαρό ενδεχόμενο, το πιθανότερο απ’ όλα). Αλλά και να ήξερα δεν θα έκανα. Είδαμε και τις ευχές των προηγούμενων χρόνων που έχουνε γίνει πια… δημόσιο έργο, με τόση καθυστέρηση.
Και για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου. Έχω πολλούς φίλους κεριά, απλά δεν θέλω να είναι προκλητικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου