Τσανς

Έχω όνειρα. Πολλά. Αλλά ποτέ δεν τόλμησα. Έχω κολλήματα, και αν δεν έχω στ’ αλήθεια, βρίσκω. Τα καταφέρνω με κάποιο τρόπο να χάσω όχι μόνο το ενδιαφέρον μου αλλά και την πρόθεσή μου. Όπως και άλλοι φαντάζομαι, έτσι και εγώ, φοβάμαι το άγνωστο αλλά ταυτόχρονα παγιδεύομαι στον φόβο. Για παράδειγμα, να μιλήσουμε με αποδείξεις και ονόματα. Πάντα ήθελα να φύγω. Να φύγω όχι μόνο από το σπίτι και να μείνω μόνος, να φύγω από τη χώρα, γιου νόου.

Τάσεις φυγής; Μπορεί. Αλλά όσο το θέλω, τόσο δεν το τολμώ. Το αφήνω στο συρτάρι του γραφείου μέχρι να παλιώσει, το βγάζω, το ξεσκονίζω και μετά σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν. Αλλά μετά πάλι, καθημερινότητα. Έχω διαβάσει απίστευτες ιστορίες για ανθρώπους που ξεκίνησαν από το τίποτα, ή πήγαν σε μια χώρα με ελάχιστα λεφτά και έκαναν καριέρα, περιουσία, λάθη κτλ κτλ. Συγκινούμαι κιόλας μερικές φορές. Αλλά εγώ… εδώ… κι αυτό το καλοκαίρι, λιωμένο παγ… Ναι.

Όσο μεγαλώνω ηλικιακά (γιατί από ύψος νομίζω συμπληρωθήκαμε, δόξα σοι) η απόφαση να φύγω από το Νησί-η-μάνα-σου-εγώ-κι-εσύ γίνεται όλο και πιο βαριά, πιο δύσκολη. Ε αυτά έχει η αναβλητικότητα θα μου πεις, και θα χεις δίκιο! Το παραδέχομαι. Αλλά ο φόβος για το νέο ξεκίνημα είναι ο ίδιος με τον φόβο που είχα στα δεκαοχτώ. Από φόβο δεν συμπλήρωσα τις αιτήσεις για τα πανεπιστήμια της Ελλάδας. Αλλά ήμουνα δεκαοχτώ, δεν ήξερα καλά-καλά ποιος είμαι, τι κάνω, τι θέλω να κάνω και πάει λέγοντας. Τώρα σχεδόν χριστέ-μου-10-χρόνια μετά πάλι φοβάμαι. Τι στο διάολο συμβαίνει;

Από την άλλη δεν πιστεύω πως υπάρχει «αργά» ή «νωρίς» για να κάνεις κάτι (Εξαίρεση: βιολογικά παιδιά). Έχω επίσης ξεπεράσει το σύνδρομο «Είμαι στα –τόσα- και δεν έκανα τίποτα ακόμη», προ πολλού. Ξέρω ότι κάθε ξεκίνημα είναι δύσκολο. Ξέρω επίσης ότι όσο μεγαλώνω γίνομαι και πιο δύσκολος. Όπως και όλοι; Όχι; Διαψεύστε με κάποιος…

Σκέφτομαι ότι μπορεί και να μείνω εδώ. Από την άλλη αν δεν δοκιμάσεις πώς θα μάθεις; Παιδιά, ελάτε σοβαρευτείτε, δεν μιλάω για ναρκωτικά και εγκλήματα! Εννοώ αν δεν δοκιμάσεις «την τύχη σου» (σιχαίνομαι αυτή την έκφραση) πώς θα ξέρεις; Καλά, σιωπώ τώρα και συνεχίζω την μελέτη μου…

Φουτουρισμός

Πόσο πρέπει να μας νοιάζει το μέλλον; Πόσο σε νοιάζει το μέλλον εσένα; Δεν μιλάω για το αύριο ή το μεθαύριο, μιλάω για τα χρόνια που είναι να ‘ρθουν! Θα μου πεις δεν ξέρεις πόσα χρόνια θα ζήσουμε. Ε, εγώ θα σου πω πως όσα χρόνια κι αν ζήσω θέλω να ζήσω τη ζωή μου με αξιοπρέπεια. Καλά, είμαστε αλλού! 

Όλοι αυτό θέλουμε, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην θέλει να ζει αξιοπρεπώς. Αλλά αυτό το αξιοπρεπώς έχει πολλές και διάφορες σημασίες… Για να μιλήσουμε όμως λαϊκιστί, αξιοπρεπής ζωή σήμερα πάει να πει να χεις λεφτό! Φαντάσου αν σήμερα η αξιοπρέπεια ισούται με λεφτά, τι θα σημαίνει σε είκοσι χρόνια. Γιατί, μεταξύ μας κιόλας, δεν βλέπω καμιά επανάσταση στον ορίζοντα, πολλώ δε Ρωσική. Στην Αμερική το εύχομαι αλλά δύσκολη τετραετία ένεκα του ξανθού γόη.

Πώς να εξασφαλίσουμε το μέλλον μας; Δεν κάνω διαφήμιση ασφαλιστικής εταιρείας σας το ορκίζομαι, αλλά ειδικά το συνταξιοδοτικό εγώ θα το σκεφτώ πολύ σοβαρά. Σε είδα που ξεθύμανες με εκνευρισμό. Θα μου πεις «Βρε αγόρι μου, εσύ είσαι είκοσι έξι χρονώ παλικάρι», ή «μανάρι», όπως αγαπάς. Εγώ θα σε διορθώσω και θα σου πω «Είκοσι έξι και μισό». Θα με βρίσεις και θα συνεχίσουμε τη συζήτηση σε πολιτισμένο επίπεδο. «Μέχρι να βγεις εσύ στη σύνταξη μπορεί να έχει καταργηθεί και συνταγματικά», θα μου έλεγε ένας πανεπιστήμονας. Αλήθεια όμως, πώς να το σκέφτομαι το μέλλον μου;

Είμαι είκοσι έξι χρονών (όχι για πολύ ακόμα) κάνω δυο-τρεις… άντε τέσσερεις δουλειές. Πήρα αυτοκίνητο; Όχι. Κατάφερα να πληρώσω το μεταπτυχιακό; Όχι. Κατάφερα με τα λεφτά που πήρα να ενοικιάσω ένα διαμέρισμα να πάω στο καλό; Όχι. Βλέπεις. Τα πράγματα είναι ήδη περίεργα. Τι σκέφτομαι την σύνταξη και πράσινα άλογα; Δεν την σκέφτομαι βρε παιδί μου σε σημείο που να με αγχώνει κιόλας αλλά πού θα πάει αυτή η κατάσταση κύριοι;

Εστιάζεις στο αύριο και στο μεθαύριο και ξεχνάς το επόμενο μέλλον. Θα ‘ρθει η στιγμή που το μέλλον θα είναι το παρόν. Με πιάνεις;