Terminal A

Η μέρα που μας πέρασε μπορεί να ήταν η πιο τρελή μέρα της χρονιάς. Μια φορά ταξίδεψα μόνος και ήταν και η πρώτη φορά που έμεινα μόνος σε ξενοδοχείο... Για τα πάντα υπάρχει όντως η πρώτη φορά. Ταξίδι αστραπή στην Αθήνα. Επίσης είναι η πρώτη φορά που ταξιδεύω χωρίς αποσκευές, με ένα backpack και 2 ρούχα -κυριολεκτικά δυο ρούχα γιατί τα άλλα τα φορούσα- και να μην περιμένω καμιά βαλίτσα στον ιμάντα (ευτυχία).

Το πρωινό με θέα την Ακρόπολη με συνεπήρε... αλλοπρόσαλλα πράγματα. Μπορεί η Αθήνα να 'ναι αυτή η μουντή πολλές φορές μεγαλούπολη αλλά όσο έχει την Ακρόπολη όλα είναι ωραιότερα. Άλλαξαν πολλά από την τελευταία φορά που ήρθα -αυτά παθαίνει κανείς όταν έχει 4 χρόνια να πατήσει το πόδι του σε μια πόλη. Κατάφερα όμως να προσανατολιστώ και να επιστρέψω με τα πόδια στο αεροδρόμιο... Αυτό το ενστικτώδες GPS είναι ένα από τα χαρίσματά μου -και όπως κάθε άλλο χάρισμα δεν δουλεύει απόλυτα και πάντα, δηλαδή ναι έκανα ένα λάθος στρίψιμο και βγήκα πιο πάνω από εκεί που έπρεπε να πάω αλλά το κατάλαβα... έγκαιρα...

Τώρα για τις υποθέσεις στην Αθήνα δεν ξέρω. Θέλει ακόμα λίγη σκέψη παραπάνω, έως και πολύ παραπάνω. Εξού και το σοβαρό γράψιμο... Είμαι τώρα στο αεροδρόμιο. Σας λέω, κάνω πολύ κινηματογραφικά πράγματα τον τελευταίο καιρό. Νιώθω έτσι λίγο Σεξ εν δε σίτι αλλά νεώτερος, και χωρίς τόσα πολλά γκομενικά. Και χωρίς αλκοόλ!

Θα μπορούσα να ζήσω στην Αθήνα; Ό,τι και να λέω, δεν βλέπω τον λόγο που δεν θα μπορούσα... Ντάξει οι κοινωνικές μου δεξιότητες έχουν χάσει την αποδοτικότητα τους και είναι ελαφρώς μουδιασμένες (προσοχή, προφέρεται με κλας: μουδ-ι-ασμένες και όχι μουδγιασμένες). Εγώ και το περπάτημα έχουμε λέει καλές σχέσεις, εκτός και αν δεν έχω καλές σχέσεις με την μέση μου, που αυτό συμβαίνει συχνά τελευταίως (να το κοιτάξω) και ακόμα και αν δεν είχα καλές σχέσεις έχουν καλές σχέσεις τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Εν κατακλείδι είμαι κρυουλιάρης! Άσχετο, αλλά είπα να το πω.

Το θέμα είναι να τα ζυγίζει κανείς τα πράγματα... μια απόφαση δεν φέρνει την αλλαγή (κατά το ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη). Υπάρχουν τα υπέρ και τα κατά, τα κατά και τα υπέρ. Ιστορία ο πόνος ή ιστορία μου αμαρτία μου, ένα πράμα. Αυτά. Άρα ένα Σουκού με σκέψεις πλησιάζει... Και έξω ξημερώνει. Μ' αρέσει όταν ξημερώνει αλλά την ώρα που ο ουρανός είναι σκούρος μπλε, αυτό το high fashion midnight blue, φοβάμαι... Γιατί δεν ξέρω, δεν ξέρω αν θα γίνει γαλάζιος ή νυχτερινός μαύρος. Άκου τώρα!

Και έξω ο ουρανός γίνεται γαλάζιος!

Αθήνα, 26 Σεπτεμβρίου