Κρισάρα

Υπότιτλος: Things are about to change.

Χθες το βράδυ ήμουν έξω με παρέα. Η κουβέντα έκανε κύκλο, ουσιαστικά ήταν εκτενείς μονόλογοι. Ο ένας βρήκε δουλειά, ο άλλος βαρέθηκε την Κύπρο, ο παραδίπλα το στραβό του και εγώ το κοντό μου. Η κουβέντα δεν πέρασε από μένα, δεν είχα τίποτα να πω και όποτε άνοιγα το στόμα μου κάποιος άλλος με προλάβαινε... μου πήραν την κουβέντα από το στόμα, ε αυτό. Ενίοτε όσοι βαριόντουσαν κοιτούσαν τα τόσο έξυπνα κινητά τους, αλλά εγώ αρνούμαι να πάρω smartphone και δεν είχα μαζί μου το μπλοκάκι μου να σημειώνω άρα... ήρθα σπίτι γύρω στις 2 και έκατσα και να γράψω το ποστ.

Κάποιος που είχα καιρό να δει με ρώτησε, με ενδιαφέρον, τι κάνω και πως περνώ. Και ξεκίνησα να λέω, να λέω και τελικά τίποτα δεν έλεγα... Τι λέω; Με έπιασε κάτι παράξενο. Panic attack δεν το λες... Το λες; Δεν ξέρω. Άρχισα να ιδρώνω και να νιώθω λες και υπερκατανάλωσα σουηδικά κεφτεδάκια. Δεν αντέχω, φεύγω από το τραπέζι χωρίς πολλά πολλά και πάω και κλείνομαι στην τουαλέτα. Κλειδώνω και περπατάω πάνω κάτω, πάνω κάτω και προσπαθώ να ηρεμήσω. Φυσικά πάνω κάτω όσο γίνεται σε ένα δυο επί τρία!

Με την πλάτη ακουμπισμένη στην πόρτα κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη... Δε φτάνει που παθαίνω κρισάρες ο μαλάκας, είναι και κινηματογραφικές! Έτσι αγάπη μου, γιατί εμείς ό,τι κάνουμε το κάνουμε με στυλ. Και με πανσέληνο παρακαλώ, αλίμονο, πάω για Χρυσό Φοίνικα. Βλέπω που λες τον εαυτό μου στον καθρέφτη και περνάνε τόσα πολλά πράγματα από το μυαλό μου που το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι αν πέθανα. Εγώ και το χάος για τις τελευταίες μέρες είμαστε συνώνυμοι...

Δεν θυμάμαι καν τι περνούσε από το μυαλό μου εκείνη την ώρα. Θυμάμαι ότι άρχισα να κάνω ασκήσεις διαφραγματικής αναπνοής (γιατί δεν είμαστε τυχαίοι εμείς αγάπη μου...) και ηρέμησα. Οι παλμοί μου επανήλθαν στο φυσιολογικό -δεν τους μέτρησα γιατί δεν ξέρω πόσο είναι το φυσιολογικό απλά σταμάτησε να σπαρταρά η καρδιά μου σαν ψάρι... Σκούπισα τον ιδρώτα, έπλυνα τα χέρια μου και απεχώρησα. Στη μούγκα για την υπόλοιπη βραδιά.

The day after.

Η αλήθεια είναι πως μάλλον έχω χάσει το μέτρο... Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι το άγχος. Ποτέ δεν ήμουν αγχώδης τύπος... Δεν νιώθω εγώ. Δεν νιώθω καλά. Δεν ξέρω. Και τώρα αυτό με κουράζει. Πριν λίγο καιρό υπερασπιζόμουν το “δεν ξέρω” σαν απάντηση, αλλά τώρα νιώθω ότι δεν έχω αποθέματα υπομονής, ούτε καν για τον εαυτό μου. I have to know... Υποθέτω τώρα πως... πάμε για άλλα, καλύτερα.