Grandfather

Όταν επέστρεψα σπίτι και είδα την μητέρα μου να κλαίει κατάλαβα, δεν χρειαζόμουν καμία εξήγηση. Ο παππούς ήταν σε περίεργη κατάσταση εδώ και λίγο καιρό. Και αφού το κατάλαβα δεν λυπήθηκα... ιδιαίτερα. Ποιος άνθρωπος θέλει να βασανίζεται; Ποιος άνθρωπος θέλει να βασανίζονται οι δικοί του άνθρωποι; Επιπλέον με αυτόν τον παππού δεν είχαμε την σχέση εγγονού-παππού... με τον άλλο παππού -τον συνονόματο- θα μπορούσαμε αλλά μια η απόσταση μια η πρόωρη απώλεια, δεν προλάβαμε.

Το μόνο που με ένοιαζε εκείνη τη στιγμή ήταν η μάνα μου. Πες με μαμόθρεφτο, μαμάκια, ό,τι θες αλλά αυτό με ένοιαζε. Νόμιζα ότι θα ήταν πιο δυνατή μετά και το θάνατο της γιαγιάς αλλά αλλιώς είναι τώρα τα πράγματα. Με τη γιαγιά είχε μια άλλη σχέση, σχεδόν σχέση εξάρτησης, με τον παππού τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αυτό που την πείραξε τώρα είναι που δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Και εγώ με το -κληρονομικό- πείσμα προσπαθώ να της εξηγήσω ότι έκανε ό,τι μπορούσε. Μαθήματα για τους κύκλους της ζωής δεν δίνω... τα θεωρώ κλισέ. Άνθρωποι είμαστε, γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε (οι τυχεροί) και πεθαίνουμε, έμβια όντα.

Η μαμά λέει ότι είναι κακό συναίσθημα το να είσαι ορφανός στα πενήντα τόσο...

Ε σε αυτό δεν θα επιμένω. Αυτή ξέρει πως νιώθει, εγώ θέλω απλά να 'ναι καλά!

Καλά να περνάτε!