Take it easy

Χθες ξάπλωσα κατά τις 3 και μισή ώρα μετά ήμουν σηκωμένος να γυροφέρνω βόλτες στο δωμάτιο. Προφανώς και πρέπει να αγοράσω τσάι ντεκαφεϊνέ! Προφανώς. Που να ξερα; Ξεκίνησε μια ελαφρά κρίση πανικού και μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Κοιμήθηκα γύρω στις 6 το πρωί και στις 9 ήμουν κουρδιστό στρατιωτάκι λες και κοιμόμουν δεκάωρο... Απορώ.

Έγραφα μια ανάρτηση ψες. Γιατί νύσταξα γύρω στις 5 το πρωί αλλά ο γείτονας αποφάσισε να βάλει ράδιο. Όχι πως το είχε στη διαπασών, χαμηλά το είχε, αλλά με τους ήχους έχω ένα θέμα. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός μια βραδιά έβαλα τα κλάματα γιατί δεν μπορούσα να κοιμηθώ λόγω ενός ήχου, τον οποίο μέχρι και σήμερα αδυνατώ να περιγράψω. Τους ξύπνησα όλους στο σπίτι και έκλαιγα που δεν μπορούσα να κοιμηθώ... Κανείς δεν άκουγε τίποτα το ασυνήθιστο. Μόνο εγώ... Και για τα πρακτικά και να μην φοβάστε, δεν ήτο φωνές. Ήταν κάτι σαν σφύριγμα.

Αντιλαμβάνεστε ότι σήμερα το κεφάλι μου ήταν ένα φορητό καζάνι, ένιωθα να βαραίνει το κεφάλι μου και το κρατούσα από παντού... Σε κάποια φάση νόμισα πως θα πέσω ξερός. Και δεν έχω λιποθυμήσει ποτέ μέχρι τώρα! Πάλι καλά. Θα πάω να κάνω και ένα ζεστό μπάνιο γιατί νιώθω λες και όργωναν τον λαιμό μου και η μύτη μου στάζει (κυριολεκτικά). Αν πιω ακόμη λίγο νερό με μέλι θα κάνω εμετό μελίσσι!

Προσπαθώ να μην κάνω πολλά πράγματα γιατί τελευταία έχω υπερφορτωθεί... Εμ βέβαια, πρώτα παίρνω πρωτοβουλίες από μόνος μου και μετά βρίσκομαι σε άλλες καταστάσεις με πολλές υποχρεώσεις. Και έφθασαν και κάτι βιβλία που παρήγγειλα, άστα να πάνε. Κόλαση. Τα διαβάζω και βλέπω εφιάλτες. Τα έχω απομακρύνει από το δωμάτιο μου τώρα, τα θεωρώ κακό φενκ σούι πια...

Και όλο αυτό το “άγχος” που έχω για τα μαθήματα και τις υποχρεώσεις είναι κολλητικό... το φέρνω και σπίτι και σκέφτομαι πολλά και άσχετα μεταξύ τους πράγματα με αποτέλεσμα να αγχώνομαι περισσότερο. Μια απόδειξη αυτού η ψεσινή νύχτα... Πρέπει να χαλαρώσω! Χθες! Αλλά πως;