Friends

Εγώ και οι φίλοι μου. Πραγματικά μεγάλο κεφάλαιο, μεγαλύτερο και από τις μεταρρυθμίσεις του Βενιζέλου... Με τα καλά και τα κακά του, έτσι όπως και σε κάθε περίπτωση.

Το οικογενειακό μου περιβάλλον δεν ήτο και δεν είναι το ευνοϊκότερο περιβάλλον να αναπτύξω τις αρχές του να είμαι ανοιχτός και εκφραστικός. Από την μια ως ένα βαθμό ήταν πρακτικά αδύνατον και από την άλλη δεν έχω ιδέα τι γινόταν μέσα μου όσο ήμουν παιδί. Μεγαλώνοντας και αρχίζοντας να κάνω τις πρώτες μου εξόδους (πέρα από το σχολείο και γενέθλια συμμαθητών) κατάλαβα πως η μουγκαμάρα δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος κοινωνικοποίησης.

Η παρέα μου ήταν πάντα από το σχολείο. Ακόμα με αυτά τα σκασμένα κάνω παρέα... Όπως και να έχει. Και εγώ σαν υποστηρικτής της απόστασης (σε φιλικά επίπεδα, σύνελθε) κατάφερα να δεθώ περισσότερο με τους προαναφερθέντες αφού έφυγαν στο εξωτερικό για σπουδές κτλ. Επίσης μεγαλώνοντας έμαθα περισσότερα και για τον εαυτό μου, τον γνώρισα καλύτερα και ήταν και πιο εύκολο για μένα να κατανοήσω εγώ πρώτα τον εαυτό μου και μετά να έχω την ιδέα ότι μπορούν και άλλοι να με ερμηνεύσουν.

Θεωρώ ότι η συχνή επαφή, και δη η καθημερινή, οδηγεί την οποιαδήποτε σχέση σε φθορά. Νιώθω ότι και εγώ κουράζω τους φίλους μου. Και ειδικά τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι αλληλοκουραζόμαστε, βγαίνω έξω και ακούω συνεχώς συζητήσεις γύρω από λέξεις όπως κρίση, μέλλον, λεφτά και πανεπιστήμιο. Επίσης δεν αντέχω το να βγαίνω έξω και για να σκοτώσουμε την ώρα μας (μιλάμε για στυγνή δολοφονία) θάβουμε ότι απόβρασμα σκεφτούμε, δεν είναι λειτουργικό, δεν είναι παραγωγικό και δεν ωφελεί σε τίποτα! Νιώθω ότι λείπει η ουσία, χωρίς να θέλω να αποδώσω σε όλα ένα επίπεδο σοβαρότητας και η τρέλα είναι καλή και ενίοτε παραγωγική.

Και όταν βρίσκεσαι σε μια τέτοια παρέα που μένει από θέματα γυρίζει και λίγο πάνω σου η συζήτηση και εκεί ξεκινάνε τα αστεία που μετά την 3η φορά δεν είναι αστεία. Διότι πόσο να ακούς και εσύ; Θα σε περιμένουν να μιλήσεις, να πεις κάτι.

Ναι μυστικά έχω, όπως όλοι έχουμε. Κανείς δεν ξέρει το 100% του άλλου. Και ναι εγώ θεωρώ πως είμαι άνθρωπος που κρατά πράγματα για τον εαυτό του, θέλω όταν αντιμετωπίζω μια κατάσταση να την αντιμετωπίζω όταν είμαι πια ήρεμος και έχω καθαρό μυαλό.. Οκ, μερικές φορές παίρνει χρόνο αλλά δεν είναι πρόβλημα αυτό, όλα θέλουν τον χρόνο τους, από το κέικ που θα ψήσεις μέχρι τον γάμο. Απλά όταν έχω ένα πρόβλημα, σοβαρό, το να μιλήσω και να το συζητήσω με όλους τους φίλους μου δεν είναι η πρώτη μου κίνηση.

Θυμόμουν ένα ποστ της Κούλας για σχετικό ζήτημα και διερωτάμαι αν είναι κακό ένας άνθρωπος να κρατά πράγματα για τον εαυτό του. Όχι, δεν είναι, μην είμαστε ισοπεδωτικοί! Δεν θέλω να μιλήσω με κανέναν όταν μάθω ότι έχω φάει κέρατο για παράδειγμα. Δεν θα βοηθήσω την κατάσταση και πάνω από όλα τον εαυτό μου (διότι αν μου έμαθε κάτι η ζωή μου τόσα χρόνια είναι ότι οφείλω να είμαι εγωιστής).

Φίλος δεν είναι αυτός που ξέρει τα πάντα για σένα, φίλος είναι αυτός που σε καταλαβαίνει ακόμη κι όταν δεν μιλάς, δεν είναι αυτός που θα σου το κρατάει μανιάτικο ότι δεν μίλησες... Κατανόηση είναι ένα πράγμα, και η Επικοινωνία είναι άλλο. Και τα δύο αναμφισβήτητα είναι βασικά συστατικά μιας υγιούς και καλής σχέσης...