Δυο ένα, ένα

Κρύο, καιρός για... η συνέχεια δική σας. Αλλά επειδή υπάρχουν και μερικά κρύα βράδια μοναξιάς είπα να γράψω και εγώ κάτι.

Φοβάμαι ότι αυτή η περίοδος είναι ξανά η περίοδος που δεν μ' αρέσει τίποτα, δεν γουστάρω τίποτα και δεν θέλω τίποτα. Το τελευταίο είναι ίσως το λιγότερο προβληματικό, αλλά τα άλλα δεν με βοηθούν καθόλου. Πάει καιρός από την τελευταία φορά που ήμουν στην φάση που δεν μ' αρέσει τίποτα και είμαι μια ξενέρα με δυο πόδια αλλά είπε να ρθει. Οκ, η αγαπημένη μου απάντηση -σε όλες τις ερωτήσεις ολικής άγνοιας (δηλ. με απάντηση ναι ή όχι- είναι πια το “εξαρτάται” και καταντώ βαρετότερος...

Όπως και να 'χει και επειδή δεν αποφασίζω να κάνω κάτι και μένω σπίτι και σκέφτομαι μέχρι τελικής πτώσης (ενίοτε ελεύθερης) σκέφτομαι τι είναι αυτά που θέλω. Κυρίως τι θέλω από εμένα, τι θέλω δηλαδή να κάνω, στο μέλλον (στο εγγύς γιατί το άλλο δεν είναι υπό διαπραγμάτευση). Δεν είναι ότι σώνει και καλά θα πάρω κρίσιμες αποφάσεις ΤΩΡΑ για το μέλλον αλλά πρέπει να σκεφτώ τι θα κάνω... Να μεταναστεύσω, να συνεχίσω με τα πανεπιστήμια, να τα παρατήσω όλα και να γίνω πρίγκιπας;

Και εκεί που έλεγα πως το να μάθεις τι θες είναι το δύσκολο εμφανίζεται το ζήτημα του να είσαι πιστός σε αυτό που θες... Γιατί άντε και βρήκες τι θες, από την μια κάνεις σαν ανυπόμονο παιδί και από την άλλη η φωνή της λογικής μέσα σου έχει βάλει ηχοσύστημα προηγμένης τεχνολογίας και ετοιμάζεται για συναυλία πολλών ντισιμπέλ γιατί δεν την ακούς όταν σου μιλάει!

Τις τελευταίες μέρες βγαίνω έξω γιατί η σκέψη είναι ανυπόφορη! Ανυπόφορη σου λέω. Πραγματικά δεν υπάρχει νόημα κανένα, στο να σκέφτομαι σε τόσο βαθμό. Μόνο που δεν βγαίνουν καπνοί από τα αυτιά μου. Και έχει λήξει και η εγγύηση μου, ενηλικιώθηκα, δεν φτιάχνεται τίποτα πια! Τι να κάνω; Γυμναστική είναι το μόνο που σκέφτηκα...

Χαίρομαι που είναι Δευτέρα, η καλύτερη αφορμή για να φτιάξουν τα πράγματα με το πρόγραμμα!

Καλή σας βδομάδα!