Carrie On

Αν μιλούσα στα αγγλικά, αν ο υπολογιστής μου ήταν Mac, αν φορούσα φούστες και επιεικώς μέτρια παπούτσια θα ήμουν η Carrie Bradshaw! Είναι λες και αυτά που σκέφτομαι γίνονται απευθείας voice-over, και τα μάτια μου που εστιάζουν μια στο document και μια στα πλήκτρα, μια στην αντανάκλαση και μια στο κινητό, γίνονται κινηματογραφικά (άντε και τηλεοπτικά) πλάνα και επομένως νιώθω σαν να βρίσκομαι σε sequel, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων σε prequel λόγω ηλικίας, του Sex and the City...

Και για να μην αρχίσω το ποτό ξεκίνησα με cider...

Ξέρεις πως το σκέφτομαι τώρα... Ότι βλέπεις μια άσπρη οθόνη με ένα μαύρο κέρσορα και να βλέπεις ένα ένα ξεχωριστά τα γράμματα την ώρα που δακτυλογραφώ την εξής ερώτηση: “Γιατί να υπερβάλλω τόσο πολύ;” Και τώρα έρχεται η επεξήγηση της ερώτησης. Πότε επιτέλους θα χαλαρώσω, όλες αυτές οι σκέψεις με βάζουν σε μια πολύ περίεργη διάθεση. Σκέφτομαι, σκέφτομαι συνέχεια! Θα βγάζω καπνούς σε λίγο και δεν έχουμε συναγερμό καπνού να ξέρω που να σταματήσω...

Δουλειά δεν έχω να ασχοληθώ μαζί της, δεν έχω καμία όρεξη να κατηγορήσω πανεπιστήμια, μαθήματα και καθηγητές, δεν μπορώ για τεχνικούς λόγους επίσης να ασχοληθώ με τα κυριότερα μέχρι τώρα χόμπυ μου και επομένως δεν μπορώ να ακολουθήσω την γνωστή μέθοδο και αποτελεσματικότερη -κατ' εμέ- της εργομανίας. Και είμαι εδώ να δακτυλογραφώ γενικά και αόριστα για το ότι δεν ξέρω που παν τα τέσσερα μου.

Νομίζω πως η έλλειψη ενθουσιασμού έχει να κάνει με ακριβώς αυτό το πράγμα, ότι λειτουργώ με πολλές σκέψεις ταυτοχρόνως. Αλλά θέλω και εγώ τον χώρο μου, κάτι που νιώθω πως δεν έχω. Απλά βγαίνει κι όλη αυτή η αρνητική ενέργεια προς τα έξω είναι λες και είμαι γεροντάκι παλιάς γενιάς και παραπονιέμαι μέχρι να μου βγει η ψυχή. Όμως για καλή μου τύχη από μικρός μ' άρεσε να ξεμπερδεύω μπλεγμένο μάλλινο κουβάρι, όση ώρα και αν έπαιρνε, δεν είμαι των άμεσων τομών, δεν είμαι υπερασπιστής του “ό,τι δεν λύνεται, κόβεται”! Και για αυτό δεν τα παρατώ...

Καλή βδομάδα!