When Sep-temper ends...

Επιτέλους βρήκα ώρα να κάτσω και να γράψω... Αλλά πριν από αυτό έκανα μπάνιο, έκοψα τα νύχια μου και έφαγα κατιτίς. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έκοψα τα νύχια μου αλλά παράγινε το κακό, με ρωτάνε όλοι αν παίζω κιθάρα και βαρέθηκα να λέω όχι. Ναι, η αλήθεια είναι πως σκανδαλίστηκα να πω ψέμα αλλά δεν είπα. Όχι με φαντάζεσαι εσύ εμένα κιθαρωδό; Δεν ξέρω καν με ποιο χέρι κρατάμε το τέτοιο της κιθάρας.

Όπως και να έχει... Σου το είπα ή δεν σου το είπα ότι ο Σεπτέμβρης θα είναι μήνας εργομανίας; Σου το είπα, σου το είπα, μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις και δεν θυμάσαι... Φυσικά το πανεπιστήμιο μου την δίνει στα νεύρα, το νευρικό μου σύστημα έχει γίνει σαν τις τεκτονικές πλάκες, όταν χτυπάει κανά νεύρο, χτυπάει σε κάποιο άλλο και μην τον είδατε τον Ιθάκημαν... Όσο μπορώ κάνω τα πράγματα... με τους δικούς μου κανόνες και όρους, my way τελοσπάντων. Δεν θα με τρελάνουν αυτοί εμένα!

Σκέφτομαι πολύ. Πρόβλημα.

Σκέφτομαι το Πανεπιστήμιο. Τελειώνει, μετά από αυτό η ανεργία. Το πρόβλημα είναι τα λεφτά γιατί απ' ότι φαίνεται λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν (ότι και να λένε) και μας κοροϊδεύουν όλοι και οι δικοί μου να μου λεν' πως πρέπει να κάνω μεταπτυχιακό. Αρνούμαι να ξοδέψω λεφτά για ένα πράμα (το χαρτί είναι που σου μένει εν τέλει θεωρητικά) του οποίου τα έξοδα δεν μπορούν να αποσβεστούν στα επόμενα 10-15 χρόνια. Φορκέτ ιτ μαμ! Σόρυ...

Και αυτό που σκέφτομαι μετά από αυτό ότι οι βιογραφίες ατόμων της ηλικίας μου θα είναι τόσο κλισέ, τόσο χάλια, τόσο παρακουλτουρέ που δεν θα το αντέξω... Άσε τώρα τους κουλτουρέ τύπους που κατηγορούν την Λένα Μαντά για τα μυθιστορήματα της, δεν φαντάζεσαι πόσο χάλια βιβλία θα κυκλοφορούν σε λίγα χρόνια... Δεν φαντάζεσαι! Άσε, άσε!

Τουλάχιστον έχασα τα 2 κιλά που είχα βάλει το καλοκαίρι... 

Άντε να παίρνουμε φόρα γιατί θέλει ώθηση να ανέβεις την ανηφόρα.