Hey Monday

Τα τελευταία χρόνια αφοσιώθηκα στα μαθήματα και όταν είχα δουλειά και στην δουλειά και μάλιστα στόχευα στο να έχω όσο το δυνατόν πλουσιότερο πρόγραμμα. Τώρα αναλογιζόμενος τα δεδομένα φτάνω σε κάποια συμπεράσματα. Δεν ξέρω αν είναι τυχαίος ή αβάσιμος συλλογισμός, μαλακία σκέτη ή μαλακία στο τετράγωνο. Όπως και να έχει σκεφτόμουν πως όλο αυτό το ξεσήκωμα του τελευταίου χρόνου για να μάθω τι θα κάνω σε ένα χρόνο, όταν θα έχω τελειώσει το πανεπιστήμιο, είναι νομίζω μέρος της κάλυψης κενών από διάφορους τομείς της ζωής μου.

Κάποιος θα έλεγε πως είμαι άνθρωπος που δεν μπορώ να μην κάνω τίποτα. Στις καλοκαιρινές διακοπές δούλευα εθελοντικά και έκανα προσωπική εργασία (για προσωπική εκμετάλλευση και όχι μόνο). Ο τομέας όμως που παραμένει απόμακρος έκτοτε είναι ο αισθηματικός. Και απλά ο διακαής μου πόθος να βρω κάτι να κάνω είναι νομίζω η αφορμή να μην ασχοληθώ ακριβώς με τον αισθηματικό μου τομέα.

Ναι μεν η αβεβαιότητα είναι άπλετη για όλους τους τομείς της ζωής μας -ιδιαίτερα σήμερα- αλλά στον αισθηματικό τομέα τα πράγματα είναι πάντα διαφορετικά. Ο έρωτας είναι από τα τελευταία πράγματα που επηρεάζει η κρίση και παράλληλα είναι το πιο ευπροσάρμοστο πράγμα ως προς τα υπόλοιπα (δεν χρειάζεται πια να ταξιδέψεις σε εξωτικό προορισμό για να περάσεις καλά με το ταίρι σου) αλλά το πιο απροσάρμοστο για τα υπόλοιπα (επειδή έχει κρίση δεν δυσκολεύεσαι να ερωτευτείς).

Σαν τις ομάδες αίματος, σαν το Ο που είναι πανδότης έτσι ο έρωτας έρχεται όποτε θέλει και χτυπάει ότι πλεούμενο, τρεχούμενο και παρατρεχούμενο (προκαλώντας αρκετές φορές αναταραχές, γλυκές, πικρές ή ευχάριστες) και σαν την ομάδα ΑΒ που είναι πανδέκτης ο έρωτας δεν έχει τρομερές απαιτήσεις και όταν πάρει κάτι το δέχεται, τέλος.

Ναι η αβεβαιότητα είναι παντού, καλό είναι να υπάρχει και αυτή. Και δυσκολευόμαστε πάντα να πάρουμε μια στάση απέναντι στην ζωή, γιατί με την αβεβαιότητα δεν έχεις και πολλές επιλογές ή θα κάνεις το πλάνο σου για το μέλλον (Plan B included) ή δεν θα το κάνεις. Και ο αισθηματικός μου τομέας είναι τόσο χαώδες όσο και η παγκόσμια οικονομία σήμερα. Βρισκόμαστε μπροστά από μια μαύρη τρύπα και το μόνο που μάθαμε είναι πως το σύστημα που λειτουργεί τώρα δεν μας κάνει...

Φοβάμαι; Ίσως. Ίσως να υπήρξαν λίγες φορές κάποιες ευκαιρίες και να τα έκανα μαντάρα. Ίσως να φοβόμουν και τα έκανα μαντάρα. Δεν θεωρώ πως είμαι άτυχος γιατί δεν πιστεύω πως υπάρχει η τύχη. Και για να σου τα πω και εσένα λίγο πιο λιανά... Τώρα υπάρχουν δυο λύσεις στο άγχος μου. Πρώτη, η εργομανία (μαθήματα και μελέτη... πάλαι και η δουλειά) και δεύτερη λύση η αγκαλιά. Σε λίγο θα φύγουν και τα μαθήματα και επομένως και η μελέτη... Δουλειά δεν μας βλέπω να βρίσκουμε...

Αλλά για να μην αγχωθείς και εσύ αναγνώστη μου καλέ, δεν με απασχολεί ιδιαίτερα, απλά βρήκα χρόνο να εκφράσω γραπτώς την σκέψη που με βασανίζει εδώ και 2-3 μέρες. Μπορεί να μην μιλάω πολύ, αλλά όταν χρειάζεται γράφω! Να 'σαι καλά... Τελειώνει και ο Σεπτέμβρης σιγά-σιγά, καλός μήνας ο άτιμος!

Καλή βδομάδα!