The Exes

Η πρώτη σκέψη για αυτό το θέμα μου ήρθε πριν λίγα χρόνια, στα δεκαεννιά, αφού χώρισε μια καλή μου φίλη μετά από ένα δεσμό χρόνων και αφού συνειδητοποιούσα πως η σχέση που είχα με τον Dow George ήταν μούφα. Μια μέρα, όταν πήγα σπίτι του (και δεν πήγα για λεμονάδα) άρχιζα να νιώθω κι άλλους στην ατμόσφαιρα. Ναι ακούγεται σχεδόν εμμονή ή κάποιου είδους νοητικής τρέλας αλλά ποιος είπε πως η εφηβεία τελειώνει και καλά στα δεκαοκτώ;

Πάνε χρόνια να τον δω και είχα ξεχάσει πόσο δραματικός ήμουν μερικές φορές, αλλά τον είδα πριν λίγες μέρες να περνά από μπροστά μου με το αυτοκίνητο του (δάνειο #1) να πηγαίνει στο μοντέρνο διαμέρισμα του (δάνειο #2) και θυμήθηκα αρκετά άκυρα πράγματα. Θυμόμουν ότι ήμουν υπερβολικός, και ακόμα το έχω... Θυμόμουν πόσο μου την έδινε όταν με έγραφε στα παλιά του τα παπούτσια (για το άλλο, κανένας λόγος), και ακόμα μου την δίνει... Μετά θυμήθηκα αυτό με τους πρώην και μια σχετική ερώτηση που του είχα κάνει (μοιραίο).

Μερικές φορές, θυμάμαι, με πείραζαν τα σεντόνια γιατί ήξερα πως έχουν απλώσει και άλλοι το σώμα τους εκεί. Δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα... Είμαι ακόμη κάπως σαχλός και μούχλας. Αλλά ο παράγοντας πρώην νόμιζα πως θα με κρατούσε οπωσδήποτε μακριά από κάποιον. Φέτος (μεγαλώνοντας κερδίζεις και σοφία) σκεφτόμουν -γιατί κάτι έτυχε- ότι για να χωρίσουν δυο άνθρωποι (multi-night-stand are not included) σημαίνει πως υπήρχε ο άλφα ή βήτα λόγος. Όσο δεν είμαι εγώ ο άλφα ή ο βήτα λόγος δεν με απασχολεί ποιος είναι ο πρώην σου (best friends' exes are not included).

Ιδιαίτερα όταν μιλάμε για μεγάλους, ενήλικες ανθρώπους, οι χωρισμοί είναι οριστικοί συνήθως (τώρα ή μιλάω για μέσο όρο ή για αυτό που έχω υπόψη μου, δεν έχω αποφασίσει ακόμη). Θα με πείραζε να τα φτιάξω με κάποιον που ξέρω τον πρώην του, μόνο αν ο ίδιος έχει ακόμα σοβαρά issues με τον πρώην του (απλήρωτοι... “λογαριασμοί” included).