Mis-takes

Από τις 73 λήψεις, μόνο 6 ήταν καλές.

Όταν κάνεις κάτι πρέπει να είσαι προετοιμασμένος. Ειδάλλως μην το κάνεις... Ειδικά ότι αφορά την δημιουργικότητα. Μόνο μια μικρή μειονότητα (λες και υπάρχει μεγάλη μειονότητα) θα αναλογιστεί πόσες ώρες έκαναν οι ηθοποιοί πρόβα, πόσο καιρό χρειάστηκε ο φωτογράφος να ετοιμάσει την έκθεση, πόσο χρόνο πήρε για έναν εικαστικό να στήσει τα εκθέματά του, το ένα μετά το άλλο. Μην περιμένεις πως όλοι θα αντιληφθούν το βάθος της δουλειάς σου.

Εύκολα εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να κρίνουμε αλλά δύσκολα χωνεύουμε τις κριτικές των άλλων, ακόμα και αν μερικές από αυτές είναι παντελώς μα παντελώς άχρηστες. Η κακεντρέχεια είναι για μερικούς το ατού τους. Διότι βεβαίως η κριτική μπορεί να είναι εποικοδομητική αλλά το πρόβλημα είναι ένα: δεν αφήνουμε τους εαυτούς μας ή τους άλλους να κάνουν λάθη!

Ναι, μπορεί να γράφτηκαν ένα σωρό βιβλία, τόμοι ατελείωτοι, άπειρες πανεπιστημιακές εκδόσεις, συλλογές άρθρων και πρακτικά συνεδρίων που μιλάνε για το πως μπορεί ο άνθρωπος να μάθει. Μα η φιλοσοφία, πάλαι επιστήμη, μιλά για την εμπειρία. Διότι τα λάθη σου προσφέρουν γνώση -ή τουλάχιστον έτσι έπρεπε να γίνεται. Ίσως να παραφράζω το μεγάλο ερώτημα του Διαφωτισμού, αν η γνώση προέρχεται μόνο από την νόηση ή μόνο από την εμπειρία, λες και δεν μπορεί να υπάρξει μια συμφωνία των δυο.

Ωστόσο δεν είναι αυτό το θέμα μας. Από τα λάθη μπορείς να μάθεις, δυστυχώς όμως δεν συμβαίνει πάντα. Δυνητικό, όχι δεδομένο. Και υπάρχουν αποτελέσματα εκλογών που μπορούν να μας το αποδείξουν, υπάρχουν ομάδες ανθρώπων σε σημερινές κοινωνίες που το αναιρούν, υπάρχουν πολλοί από εμάς που κάνουν ξανά και ξανά το ίδιο “λάθος” με καμία αντίσταση προς αυτό... 

Και τι κριτική να ασκήσεις τότε; Να ρίξεις τούρτα στα μούτρα κάποιου σαν τα πικρόχολα αστεία του Αρναούτογλου; Και τι θα καταφέρεις; Τα νούμερα στα νούμερα. Όταν παίρνεις από τον λαιμό έναν νέο (όχι ηλικιακά, κάποιον άνθρωπο νέο στον χώρο) και του λες πως είναι χάλια, τι θα καταφέρεις;

73 takes total..Only 6 of them were good. Were the rest mis-takes?

Καλή βδομάδα!

Six hundredth

I'm proud for myself για πολλούς λόγους... Και αυτή η ανάρτηση, που είναι στον αριθμό η εξακοσιοστή, είναι ένας από αυτούς. Πάντα θα λέω πως θεωρώ άθλο το ότι έφτασα στο καθεκατοστό ποστ. Το μπλοκ αυτό είναι η μεγαλύτερη μου “δέσμευση”, η πιο μακροχρόνια... Και φτου μου. Ναι, μπορεί να ακούγεται πολύ κλισέ, πολύ εγωιστικό να μιλάω για εμένα και να λέω και εκατό μπράβο μου αλλά χρειάζονται και αυτά! Μελό ή μη, ξεχάσαμε να αγαπήσουμε τους εαυτούς μας.

Την ανάρτηση αυτή την ανέβαλα, έλεγα ακόμα λίγο, ακόμα λίγο. Και όταν λες “Λίγο Ακόμα” το κάνεις είτε επειδή σ' αρέσει είτε επειδή είσαι μαζοχιστής (που και πάλι σ' αρέσει). Ήθελα να είμαι στο σωστό mood για την ανάρτηση με αριθμό 600. Δεν θέλω να μιζεριάζω, έχω άλλες 99 αναρτήσεις για αυτό (μέχρι την 700η).

Εντάξει μπορεί 600 ποστ να ακούγονται πολλά αλλά όλα τα δοκίμασα εδώ και μερικά σε μικρές δόσεις, δεν είναι πως κάθε ανάρτηση είναι και από 800 λέξεις. Από συνταγές μαγειρικής ή μάλλον συνταγή μαγειρικής (μια ήταν), πολιτική, ιστορίες επιστημονικής φαντασίας, στήλες, εξομολογήσεις, κριτική θεατρικής παράστασης, κριτική για μουσικό άλμπουμ, φανταστικούς διαλόγους με όλα τα παραπάνω κ.ά. Αρκετά δηλαδή πράγματα στο σύνολο τους! Το καλύτερο από όλα ήταν πως δεν υπήρξε απολογισμός για το 2011!!! 

Και δεν επεμβαίνω καθόλου σε ό,τι έχω γράψει μέχρι τώρα, είναι μια από τις αρχές μου. Μπορεί αν το έχω πει πάμπολλες φορές αλλά πως να το κάνουμε, έτσι είμαι, έτσι έγινα κάτω από συγκυρίες και συνεχίζω. Δεν “διορθώνω” τίποτα από το παρελθόν γιατί δεν έχει σημασία, σημασία έχει αν κατάλαβα από τα λάθη μου, ορθογραφικά, συντακτικά και όχι μόνο, στο σήμερα. Δεν θέλω να είμαι αυτός που φαίνεται πάντα σωστός.

Ας σκεφτούμε πως ο άνθρωπος είναι ένα βιβλίο, δεν μπορείς να λες πως σου άρεσε το βιβλίο για ένα του κεφάλαιο. Μπορείς, αλλά αυτό που κάνει ένα βιβλίο καλό δεν είναι ένα κεφάλαιο, είναι -πολλά- όλα μαζί. Μπορεί λόγω κρίσης και της μικρής έως μηδαμινής επιχορήγησης ένα βιβλίο να έχασε τα χρώματα του, να μην είχε πολλές εικόνες, να είχε την πιο απλή γραμματοσειρά αλλά το βιβλίο θα θεωρηθεί σαν τέτοιο όταν γεμίσουν οι σελίδες του. Τι σημασία θα είχε για ένα βιβλίο το Κεφάλαιο 5 αν δεν υπήρχε το Κεφάλαιο 4; Και προχωράμε λοιπόν, στο επόμενο κεφάλαιο!

Σκέφτηκα πως θα ήταν μια αφορμή να μιλήσω για μένα αλλά άστο για άλλη φορά...

Θέλω να στείλω τα χαιρετίσματα μου και τις ευχαριστίες μου στον κάθε ένα από εσάς ξεχωριστά. Σας ευχαριστώ!

Ιθάκη-μαν

Melting week

Λιώνω από την ζέστη... Αν δεν έλιωνα λογικά θα ήμουν νεκρός ή κανένας χαρισματικός άνθρωπος. Μην μου πεις να ανοίξω το κλιματιστικό, πέρσι έβγαλα 47 βαθμούς Κελσίου χωρίς κλιματιστικό (όχι γιατί δεν είχαμε ρεύμα) και θα ανοίξω τώρα το κλιματιστικό και να χάσω την δωρεάν σάουνα; Υβρις! Ξέρεις πόσες τοξίνες βγαίνουνε από τους πόρους σου όταν ιδρώνεις;

Λοιπόν αυτή η βδομάδα ξεκινάει περίεργα. Ανακατατάξεις...

Υπάρχει παρασκήνιο για επαγγελματικά. Δεν χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί μου χαλάνε την διάθεση οι ειδήμονες (με ή χωρίς εισαγωγικά). Όταν σου λένε να σταματήσεις την δουλειά σου γιατί δεν είσαι καλός και πρέπει να γίνεις καλύτερος δεν είναι δα το καλύτερο πράγμα. Δεν είναι καθόλου καλό μάλλον... Πως περιμένεις να γίνω καλύτερος αν με κρατάς μακριά από την δουλειά. Πιστεύω πως τα σχόλια που δέχθηκα ήταν ο λόγος που τον τελευταίο ένα χρόνο δεν κυνήγησα την δουλειά. Το βιογραφικό μου το είχα στείλει από τον Δεκέμβριο και θα με πάρουν ακόμα τηλέφωνο! Κωλυσιεργία στο τετράγωνο, μην σου πω στο εξάγωνο και βάλε...

Όπως και να έχει, προσπαθώ να κάνω και άλλα πράγματα τώρα που είναι καλοκαίρι αν και ξέρω πως πρέπει επίσης να ψάχνω από τώρα για το τι θα κάνω του χρόνου όταν τελειώσω τις σπουδές μου. Αλλά να σου πω το θεωρώ και λίγο χαζό, πάει ο καιρός που του φρονίμου τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγείρευαν. Τώρα του φρονίμου τα παιδιά κάνουν δίαιτες και μαζεύουν λεφτά... Αν αναλύσω τα οικονομικά θα εισέλθω σε πολιτικά ζητήματα τα οποία βαριέμαι ανελέητα.

Αλλά προχωράμε, ποτέ δεν σταματάμε. Καλή Βδομάδα! Κάντε κανά μπάνιο στη θάλασσα για μένα...

The Exes

Η πρώτη σκέψη για αυτό το θέμα μου ήρθε πριν λίγα χρόνια, στα δεκαεννιά, αφού χώρισε μια καλή μου φίλη μετά από ένα δεσμό χρόνων και αφού συνειδητοποιούσα πως η σχέση που είχα με τον Dow George ήταν μούφα. Μια μέρα, όταν πήγα σπίτι του (και δεν πήγα για λεμονάδα) άρχιζα να νιώθω κι άλλους στην ατμόσφαιρα. Ναι ακούγεται σχεδόν εμμονή ή κάποιου είδους νοητικής τρέλας αλλά ποιος είπε πως η εφηβεία τελειώνει και καλά στα δεκαοκτώ;

Πάνε χρόνια να τον δω και είχα ξεχάσει πόσο δραματικός ήμουν μερικές φορές, αλλά τον είδα πριν λίγες μέρες να περνά από μπροστά μου με το αυτοκίνητο του (δάνειο #1) να πηγαίνει στο μοντέρνο διαμέρισμα του (δάνειο #2) και θυμήθηκα αρκετά άκυρα πράγματα. Θυμόμουν ότι ήμουν υπερβολικός, και ακόμα το έχω... Θυμόμουν πόσο μου την έδινε όταν με έγραφε στα παλιά του τα παπούτσια (για το άλλο, κανένας λόγος), και ακόμα μου την δίνει... Μετά θυμήθηκα αυτό με τους πρώην και μια σχετική ερώτηση που του είχα κάνει (μοιραίο).

Μερικές φορές, θυμάμαι, με πείραζαν τα σεντόνια γιατί ήξερα πως έχουν απλώσει και άλλοι το σώμα τους εκεί. Δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα... Είμαι ακόμη κάπως σαχλός και μούχλας. Αλλά ο παράγοντας πρώην νόμιζα πως θα με κρατούσε οπωσδήποτε μακριά από κάποιον. Φέτος (μεγαλώνοντας κερδίζεις και σοφία) σκεφτόμουν -γιατί κάτι έτυχε- ότι για να χωρίσουν δυο άνθρωποι (multi-night-stand are not included) σημαίνει πως υπήρχε ο άλφα ή βήτα λόγος. Όσο δεν είμαι εγώ ο άλφα ή ο βήτα λόγος δεν με απασχολεί ποιος είναι ο πρώην σου (best friends' exes are not included).

Ιδιαίτερα όταν μιλάμε για μεγάλους, ενήλικες ανθρώπους, οι χωρισμοί είναι οριστικοί συνήθως (τώρα ή μιλάω για μέσο όρο ή για αυτό που έχω υπόψη μου, δεν έχω αποφασίσει ακόμη). Θα με πείραζε να τα φτιάξω με κάποιον που ξέρω τον πρώην του, μόνο αν ο ίδιος έχει ακόμα σοβαρά issues με τον πρώην του (απλήρωτοι... “λογαριασμοί” included).

Mosquito

Σε ένα σπίτι που μένουν περισσότερα από 3 άτομα περιμένεις πως ο καθένας θα έχει επίγνωση των “κοινών” κανόνων, ακόμα και σε ένα σπίτι που μένουν 2 άτομα, αλλά εκεί τα πράγματα είναι τις περισσότερες φορές πιο στενή, intimate η σχέση. Όπως και αν έχει, όλοι όσοι ζουν στο ίδιο σπίτι χρησιμοποιούν συγκεκριμένους χώρους όπως την κουζίνα και το μπάνιο. Άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο...

Ζώντας σε ένα σπίτι μαθαίνεις πως αν τελειώσει το γάλα θα χρειαστεί ίσως σύντομα να εμφανιστεί ένα άλλο. Αλλά επειδή δεν έχουμε τις τρεις νεράιδες της Ωραίας Κοιμωμένης να μας εμφανίζουν πράγματα κάποιος πρέπει να πάει στο περίπτερο να πάρει άλλο γάλα. Στο μπάνιο όταν τελειώσει το χαρτί υγείας πρέπει να βάλεις άλλο. Μέχρι εδώ κανένα πρόβλημα...

Και φυσικά υπάρχουν οι ακατανόητες συμπεριφορές. Να αφήσεις 3 σταγόνες γάλα στην μπουκάλα και να νομίζεις ότι οι υπόλοιποι θα αρκεστούν σε αυτό για την ημέρα. Να ξεχάσεις το χαρτί λίγο πιο δίπλα από την τουαλέτα, ή να ξεχάσεις να το βάλεις στην θήκη του και να το έχεις βάλει πίσω και να νομίζεις ότι οι υπόλοιποι ξέρουν ότι εσύ δεν είχες βάλει στην θήκη του το χαρτί υγείας.

Το πιο αξιοπερίεργο από όλα είναι ότι ναι μεν στο ψυγείο χθες είχε δυο δίλιτρες μπουκάλες γάλα. Στο μπάνιο όμως υπάρχει μια μπουκάλα σαμπουάν. Και είναι άδεια... Γιατί; Γιατί με αναγκάζεις να βγω από το μπάνιο, να σκουπιστώ, να στεγνώσω για να περπατήσω και μην γλιστρήσω στο μάρμαρο και σκοτωθώ και να πάρω το άλλο μπουκάλι; Ε; Γιατί;

Τώρα που είναι καλοκαίρι δεν ξέρω τι είναι πιο ενοχλητικό, τα κουνούπια ή μερικοί άνθρωποι;

Clothes

Θυμάμαι κάποτε, όταν ήμουν παιδί, ήταν της μόδας τα αγόρια να φοράνε το καλοκαίρι κάτι αμάνικα μπλουζάκια, τότε που το κάθε άνοιγμα για το μανίκι χωρούσε μόνο ένα χέρι και τότε που το ντεκολτέ της μπλούζας ήταν ακόμη στον λαιμό. Και θυμάμαι πως έβλεπα τα μεγαλύτερα αγόρια και έλεγα, θέλω και εγώ όταν μεγαλώσω να γίνω ωραίος και γόης σαν αυτούς.

Η αισθητική άποψη αλλάζει με τα χρόνια. Αν φορούσα αμάνικο μπλουζάκι άσπρο (γιατί ας μην ξεχνάμε πως πάλαι ήμασταν και μινιμαλισταί) και το παντελονάκι ¾ που μόνο ¾ δεν είναι (κάτι περισσότερο, 7/8, στο μήκος της θεούσας με την φούστα ένα πράμα) θα με λέγανε τουλάχιστον βλάκα Ρωσσοπόντιο που δεν ξέρει να ντυθεί. Φυσικά οι νέοι που κυκλοφοράνε τώρα στην αγορά, ε... στους δρόμους ήθελα να πω, αν φορέσουν αμάνικα μπλουζάκια θα είναι λες και έχουν μέλι και όλες οι μύγες θα κολλήσουν πάνω. Διότι όπως και να το κάνουμε σε κοιλιά με σιξπάκ το φανελάκι διαγράφει καλύτερα.

Όπως και να έχει. Ήθελα να αγοράσω μερικά ρούχα διότι απεφάνθην πως τα ρούχα μου δεν αποδίδουν την ηλικία μου σωστά (αν ήταν κρίση ηλικίας αγάπη μου θα 'χα πάει να αγοράσω δερμάτινα). Και από σχεδόν μια μέρα ψώνια πήρα ένα παντελόνι, 3 μπλούζες και ένα καρό πουκάμισο. Τα υπόλοιπα ήταν ελεεινά, είτε σε τιμή είτε σε χρωματισμούς είτε σε υλικά είτε σε κοψίματα κτλ.

Είχε μια μπλούζα που το V του λαιμού έφτανε στο κάτω μέρος του στέρνου, λίγο πιο πάνω από εκεί που κάνεις μαλάξεις σε περίπτωση πρώτων βοηθειών. Γιατί; Για να κάνουν πρώτες βοήθειες ευκολότερα; Αν είναι έτσι πάω πάσο. Μετά είχε ένα παντελόνι που ήταν κατώμεσο. Κατώκωλο έπρεπε να το βγάλουνε! Ο μισός σου κώλος είναι έξω και δεν χωράει τίποτα στο μπροστινό μέρος (και δεν μιλάω για τις τσέπες). Μετά είχε κάτι μπλουζάκια με γκόμενες τα οποία πριν λίγο καιρό τα λέγανε νυχτικιές! Μα φανέλα και να είναι μέχρι την γάμπα;

Εντάξει δεν βρίσκω πουθενά το κακό με τις V φανέλες, δεν βρίσκω το κακό με το παντελόνι που σου πέφτει και φαίνεται λίγο το εσώρουχο σου (ο αναμάρτητος πρώτος την ρότσα βαλέτω) και δεν υπάρχει πρόβλημα να θες μπλουζάκια λίγο πιο μακριά. Ποιος είναι τελοσπάντων ο μέσος όρος των βιομηχανιών ρούχων για άντρες; Λίγο έλεος για εμάς τα τεκνά ενός κατώτερου θεού...

Και όσο είναι ζέστη εγώ φοράω απλές μπλούζες...