I saw you... Vol. 12

Με είδα....και φοβήθηκα (καθρέφτης) είδα και τις αναρτήσεις μου...

Είδα... την τελευταία ανάρτηση του “Σε είδα...” που ήταν τον Νοέμβριο! Απαπαπα, τι είναι αυτά;

Δεν είδα... πολύ κόσμο μάλλον, ή δεν έδινα σημασία...

Είδες;

Σε είδα...

... και σε άκουγα να μιλάς για τις Κούκλες του Μέγκα εν ώρα μαθήματος και να έχεις και παράπονο που σου έκανε παρατήρηση η καθηγήτρια!

... να ψάχνεσαι, στην αρχή νόμισα πως αυτοχαϊδευόσουν αλλά μετά αντιλήφθην πως επρόκειτο για παρεξήγηση... Το κινητό σου έψαχνες και όχι τρόπο για να με τρελάνεις!

... να κάνεις παρέα με αυτόν! Ποιος είναι; ΠΕΣ ΜΟΥ!

... στον φούρνο Πανδώρα -στην Αγίου Αντωνίου- 12/11/2010 γύρω στις 10 και 40 το βράδυ με τις φορμίτσες σου και τα αθλητικά σου, είσαι κούκλος κούκλος κούκλος κούκλος κούκλος! Θέλω σε! (κατάλαβες πόσο πρόσφατο είναι το ποστ)

... να παίζεις την δήθεν τεθλιμένη και μετά να το ρίχνεις στις βόλτες γεμάτη νάζια και τσαχπίνα!

... στο Facebook αλλά ήσουν στο fun-page του Γέροντα Παϊσιου, γιατί σε μένα;

... στον δρόμο και έβλεπα τον κώλο σου... Καταρχάς δεν μπορούσα να κρατηθώ άλλο αλλά βρε αγόρι μου πες μου το μυστικό σου!

... να χορεύεις περίεργα, μετά είδα ακόμα έναν που χορεύει έτσι, δεν είσαι μόνος σου!

... στο NCIS και έλιωνα! Είναι παντρεμένος κι αυτός!

Αχ... Αααααχ... Δες μάτι! Είδες; Και εγώ το είδα... Στα όνειρα μου θα τον βλέπω τώρα

Desperate Αργία SEASON 4

Κοπελούθκια. Μια βόλτα στην Λευκωσία, την τόσο ιστορική μέρα της 25ης Μαρτίου, όπου όλοι οι μαθητές πανταχού cafe παρών και οι γονείς τα πάντα πληρών(ουν). Τα μαγαζιά ήταν ανοικτά, όλοι έτρεχαν και συνέχιζαν να είναι μανιακοί στους δρόμους, δεν θύμιζε τίποτα τις παλιές καλές αργίες και όπως και δήποτε δεν μου έδωσε την ιδέα ότι αρχίζει τριήμερο. Πόσο έχουν αλλάξει όμως οι γενιές βρε παιδάκι μου, θυμόμουν τι γινόταν την περίοδο που ήμουν και εγώ μαθητής και τώρα που έχω δει τα παιδάκια (κοπελούθκια στην Κυπριακή) έχω φρικάρει, για αυτό νιώθω μεγάλος!

Πως θα μπορούσα να τα χαρακτηρίσω τα παιδάκια; Υπερκινητικοί νάνοι με σπαστικές φωνές και περίεργο look! Το τι είδαν τα ματάκια μου δεν περιγράφεται... Καταρχάς η καινούργια γενιά είναι κοντύτερη, πολύ κοντύτερη, μα πολύ κοντύτερη! Όχι πως είναι κακό να είσαι κοντός, απεναντίας πολλοί το θεωρούν και υπέρ. Ω! Αυτή η σπαστική εφηβική φωνή και η ακόμα πιο σπαστική ατάκα “Κόρη, κόρη, κόρη” σε ρυθμό αλά κρεσέντο σαν συμφωνία του Μπετόβεν. Και για τα λουκ τους ένα θα σας πω, αν υπήρχε Fashion Police που θα χρέωνε για κάθε στιλιστικό λάθος 15 ευρώ θα ξεπερνούσαμε την κρίση!

Βρε, βρε τα παιδάκια. Τα έβλεπα και νοσταλγούσα. Έβλεπα κάτι βλαμμένες, κοριτσάκια γύρω στα 15 θα ταν, οι οποίες έφεραν καταρχάς εξτρά ρούχα να αλλάξουν (γιατί φοράγανε στολή τα καμάρια μας) και μετά από λίγο (αφού μάλλον τρύπωσαν σε κανά δοκιμαστήριο κάποιου καταστήματος και άλλαξαν) τις ξαναβρήκα μπρος μου. Η μια μάλιστα είναι η προσωποποίηση του θράσους. Γεματούλα με 2 sizes πιο μικρή φούστα (ελαστική) και μίνι σε παρακαλώ, και η λέξη κλειδί: κυτταρίτιδα. Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου κορίτσι μου; Δεν είναι κακό να είσαι γεματούλα ούτε να έχεις κυτταρίτιδα, ή μάλλον είναι κακό να έχεις κυτταρίτιδα γιατί σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά με την υγεία σου αλλά κακό είναι να την δείχνεις λες και είναι επώνυμη τσάντα!

Τις έβλεπα που λέτε, 15χρονών κοριτσάκια να κάνουν την διαδρομή μια-γωνιά-του-δρόμου στην άλλη-γωνιά-του-δρόμου τουλάχιστον 5 φορές για να δει μια από αυτές αυτόν που της αρέσει. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι είναι μεγαλύτερος, 7ο οίκο στους Διδύμους θα χει το καλό μου, τέσπα.

Μια άλλη κι αυτή γύρω στα 15 μάξιμουμ καθόταν σε μια άκρη και περίμενε κάποιον με τις φίλες της. Κάτι άλλο που έχω παρατηρήσει είναι ότι μοιάζουν ΌΛΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ! Είναι λες και είναι όλες οι ίδιες! Φοράγανε αυτές οι 3 κολάν μαύρο, η μια φορούσε ροζ πλεχτό από εκείνα που είναι σαν γούνα και μαδάνε κι όλας, η άλλη φορούσε τρικό (από το Top-Shop νομίζω) και η τρίτη και η καλύτερη ήρθε με το κοντομάνικο της. Εκείνη, εκείνη με την ροζ μαδημένη που λέτε είχε μαλλιά ξανθά και μια ρίζα μαύρη... Και είναι 15. Μήπως γίνομαι λιγουλάκι πουριτανός; Αλλά και εγώ είχα συμμαθήτρια μου μια που τώρα δεν έχει μαλλιά, τα έβαφε συχνά και τα ίσιωνε σχεδόν μέρα παρά μέρα με αποτέλεσμα να αδυνατίσουν οι τρίχες της, όσες δεν κάηκαν, να μην μεγαλώνουν τα μαλλιά της. Και δεν με φτάνουν όλα αυτά, κάπνιζε! Άη μωρή 15 χρονών και καπνίζεις; Η μάνα σου το ξέρει;

Μια ζωή αυτά τα παιδιά να προσπαθήσουν να γίνουν κάτι... που να ήξεραν ότι είναι ήδη κάτι.

Ιθάκη, Νέα Υόρκη, Τόκιο, Βεγγάζη

Θέλεις να εξασφαλίσεις το αύριο σου, είτε το πλησιέστερο αύριο (λες και είναι βενζινάδικο) ή το αύριο. Θες να έχεις την ιδέα της ασφάλειας μέσα σου αν και συνήθως πνίγεσαι στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα σου. Υπάρχουν και οι άνθρωποι που δεν τους ενδιαφέρει το αύριο. Δεν σε ενδιαφέρει το αύριο όταν έχεις πετάξει το χθες σου, γιατί για εσένα το τώρα είναι που μετράει, όλα στον κόσμο θα σου θυμίζουν κάτι, κάποιον, το κάποτε, κάτι θα βρεθεί να σου τα χαλάσει...

Κι όμως το χθες σε έκανε αυτόν ή αυτήν που έγινες, γιατί όσων χρονών και να είσαι ακόμα εξελίσσεσαι, και στο χθες δεν ήσουν μόνος σου. Από μια άποψη δεν είμαστε μόνοι, σε καμιά φάση της ζωής μας, άρα και δεν φταίμε ποτέ μόνο εμείς ατομικά, αλλά φταίμε... Φιλοσοφικές σκέψεις άλλοτε είναι χρήσιμες και άλλοτε είναι για τον κάλαθο, εξαρτάται τι είναι φιλοσοφική σκέψη, εξαρτάται τι είναι φιλοσοφία, εξαρτάται τι είναι το ένα και τι το άλλο. Εξαρτάται, εξαρτάται μου λες, εξαρτάται. Όλο εξαρτάται, όλα εξαρτούνται, όλοι είμαστε εξαρτημένοι από κάτι, από το οξυγόνο σίγουρα, άλλοι είναι εξαρτημένοι από την αγάπη και δεν ζουν χωρίς αυτήν, άλλοι είναι εξαρτημένοι από την βλακεία (βλπ υποφαινόμενος) και δεν μαζεύεται...

Κανένας δεν είπε πως η πρώτη και η δεύτερη παράγραφος πρέπει να έχουν απόλυτη συνοχή αλλά ότι θεωρεί ο καθένας καλύτερο κάνει στα γραπτά του και γενικά στην ζωή του. Κάποιος ίσως να ψάχνει τσιμεντένιες ζούγκλες, κάποιος ψάχνει τα όνειρα του, τα εντοπίζει και τα κυνηγά, κάποιος αγανάκτησε από την κατάσταση στην Ελλάδα, άλλοι πεθαίνουν στην Ιαπωνία και άλλοι σκοτώνονται στην Λιβύη... Όλοι θέλουν να φτάσουν κάπου, είτε αυτό είναι η Νέα Υόρκη ή η Ιθάκη, αν και πίσω από αυτά τα ονόματα κρύβεται ένα πράγμα, το οποίο είναι διαφορετικό για τον κάθε άνθρωπο!

Καλή Βδομάδα και Καλή Άνοιξη σε όλους!

Like & Dislike Vol. 28: Dislike Special

Μ' αρέσει... το τραγούδι που θα στείλει η Κύπρος στην Eurovision φέτος. Μ' αρέσει γιατί είναι καταρχάς γραμμένο στα Ελληνικά όπως και το Femme Fatale της Ευδοκίας Καδή με την διαφορά ότι αυτό έχει Μεσογειακούς-Βαλκανικούς και Μεσανατολικούς ήχους (σαν τις μπαλάντες της Βοσνίας, της Σερβίας κτλ κτλ) και δηλώνει και τον πολιτισμό μας.

Δεν μ' αρέσει... όλο το χάος που επικρατεί για αυτό!

Τις τελευταίες μέρες γίνεται ο κακός χαμός με την Κυπριακή συμμετοχή στην φετινή Eurovision, λες και το τραγούδι έχει κυκλοφορήσει σήμερα! “Το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου (ΡΙΚ) τα έκανε μαντάρα”, “το βίντεο κλιπ είναι χάλια”, “ο τραγουδιστής δεν έχει δυναμισμό”, το ένα σας βρωμά και το άλλο σας μυρίζει!

Αυτό που κάνουν μερικοί είναι ο χειρότερος τρόπος να υποθάλπουν την νεανική δημιουργικότητα! Είναι κάτι περισσότερο από κακεντρέχεια διάφορων δημοσιογράφων που το είδαν και τάχατες Γιουροβιζιονιολόγοι! Τι θέλατε να στείλουμε δηλαδή, την Κύπρια Μαρία Κάλλας ή τον Παβαρότι της Κύπρου; Τόσο σοβαρός θεσμός έχει γίνει πια η Eurovision; Έλα, αλήθεια; Πέρσι άλλα λέγατε πάντως εσείς οι ίδιοι! Κάθε φορά, κάθε χρόνο ακριβώς το ίδιο κήρυγμα στο repeat. Κάθε χρονιά και χειρότερα!

Η θέση που παίρνουμε στην Eurovision δεν είναι ποτέ ανάλογη με την ποιότητα του τραγουδιού που στέλνουμε. Έχουμε τόσους εξαιρετικούς -νεαρούς- μουσικούς και όλοι έχουν κάτι να πουν. Και όσο δεν τους αφήνετε να εκφραστούν τόσο χειρότερα για αυτόν το τόπο όπου ο πολιτισμός θα συνεχίζει να αποτελείται από φτηνές παραγωγές αλλού γι' αλλού ξημερωμένες, με γειτόνους και τα πνεύματα χρωματιστών κατσικιών!

Το ΡΙΚ είχε πει για τον διαγωνισμό Performance, από πέρσι “Ο νικητής της κατηγορίας τραγουδιού θα εκπροσωπήσει την Κύπρο στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision το 2011”. Τι θέλατε δηλαδή να κάνει το ΡΙΚ, τα στραβά μάτια για να στείλουμε χιλιοειπωμένα τραγούδια που θα τα τραγουδούν πάλι οι ίδιοι και οι ίδιοι; Όταν το ΡΙΚ κάνει τις μαφίες του παραπονιούνται όλοι και δικαίως, όταν το ΡΙΚ όμως κάνει αυτά που λέει πάλι παραπονιούνται!

Δεν είμαι εδώ για να κρίνω αξιολογικά το τραγούδι ούτε για να κρίνω την σκηνοθεσία του βίντεο-κλιπ. Επίσης δεν είμαι εδώ να υποδείξω εγώ τι είναι ο πολιτισμός και τι δεν είναι. Δεν μιλάω εκ μέρους των συντελεστών ή του ερμηνευτή ούτε καν του ΡΙΚ, μιλάω εκ μέρους ενός ποσοστού της νεολαίας, αυτής με λίγες καλλιτεχνικές ανησυχίες... και είμαι εδώ να σας πω απλά να χαλαρώσετε με την Eurovision, το παρακάνετε, και να σκέφτεστε πριν γράφετε!

ΥΓ. Το τραγούδι που θα εκπροσωπήσει την Κύπρο στον 56ο διαγωνισμό τραγουδιού Eurovsion είναι το “Σαν άγγελος σ' αγάπησα” σε μουσική Ανδρέα Αναστασίου, στίχους Μιχάλη Αντωνίου και το ερμηνεύει ο Χρίστος Μυλόρδος.

ΕΞΤΡΑ της Εβδομάδας: Δεν μ' άρεσε... καθόλου το “ειδικό” πρόγραμμα του ΡΙΚ για να παρουσιάσει το τραγούδι και ιδιαίτερα τα φιλμάκια του Λουκά Χάματσου, σχεδόν ελεεινά

Ergomaniac

Όσο περνά ο καιρός ηρεμώ, αν και τα ζώδια λένε ακριβώς το αντίθετο. Όσο περνά ο καιρός είμαι πιο εντάξει, αλλά μου λένε ότι φέρομαι περίεργα. Εντάξει ίσως το παράκανα λίγο με την δουλειά αλλά σκέφτομαι και τι θα κάνω το καλοκαίρι (διακοπές ίσως). Ναι το ξέρω είναι πολύ περίεργο εγώ που λέω ότι θέλω να ξεκουραστώ, να κάθομαι και να μην κάνω τίποτα, αλλά νιώθω χαλαρός ενώ είμαι στην τσίτα, τι να κάνουμε; Μπορεί μέχρι τον Ιούνιο που θα τελειώσω από τις υποχρεώσεις μου να αλλάξω άποψη...

Πέρσι τέτοιο καιρό ήμουν πάνω από τον υπολογιστή και έγραφα. Στατιστικά τουλάχιστον το περσινό ρεκόρ αναρτήσεων δεν θα το περάσομε φέτο! Δεν πειράζει καλέ! Καλά να μαστε και όλα τα άλλα λεπτομέρειες! Έχω σταματήσει να μετράω και τις αναρτήσεις γενικά και δεν νιώθω την ανάγκη να πω κάτι ακόμα και αν δεν έχω, να ξεκουράσω και λίγο το κοινό, κατάλαβες... Να με πεθυμήσετε λιγάκι!

Αυτή την εβδομάδα θέλω να δουλέψω σαν μανιακός, κάτι με έχει πιάσει, δεν θα είναι φορτωμένο το πρόγραμμα μου απλά θα έχω πράγματα να κάνω! Την βρίσκω με την δουλειά! Πάλι καλά! Όταν έχω γενικά πράγματα να κάνω έχω και κάτι να πω, άρα το ετοιμάζω το Like Dislike και το Σε είδα...

Καλή Βδομάδα σε όλους!

We are Equals, aren't we?

Η λατρεία μου για τις γυναίκες είναι ανείπωτη. Οι γυναίκες είναι μητέρες, εργαζόμενες, γυναίκες, άνθρωποι, τραγουδίστριες, διάσημες ηθοποιοί, απλοί, καθημερινοί άνθρωποι... Οι γυναίκες είναι γυναίκες είτε φοράνε παντελόνια, είτε μπούρκα, είτε φούστες, είτε δουλεύουν, είτε δεν δουλεύουν. Τίποτα δεν τις κάνει ανώτερες ή κατώτερες από τους άντρες.

Ναι, υπάρχουν τα πολυσύνθετα προβλήματα περί άνισης συμπεριφοράς γυναικών στην δουλειά, στην κοινωνία όπου ο άντρας είναι μια ζωή ο άντρας και η γυναίκα είναι αμαρτία, στην θρησκεία όπου η γυναίκα είναι περίεργη και καταστρέφει τα πάντα ή το δώρο για τον καλό Μουσουλμάνο. Τα θύματα των γυναικών σε απολύσεις, σε εκμετάλλευση και σε άλλα πολλά είναι πολλαπλάσια των θυμάτων ανδρών. Πως θα νιώθαμε αν όλοι οι άντρες γινόμασταν γυναίκες; Χωρίς τις γυναίκες θα ήμασταν... δεν θα ήμασταν εδώ μάλλον...

Οι γυναίκες είναι άξιες θαυμασμού και μπορούν να προσφέρουν -μιας και τόσα χρόνια τις είχαν στην γωνία. Ότι και αν λέμε είναι λες και επαναλαμβάνουμε όσα λέγαμε πέρσι και πάει λέγοντας, η μέρα της γυναίκας δεν είναι η 8 του Μάρτη αλλά είναι καθημερινά. Οι μέρες ανήκουν στους ανθρώπους, απλά πρέπει να αφιερώσουμε χρόνο σε αυτούς που παραμελούμε, στα παιδιά, στις γυναίκες, στους ανθρώπους....

Οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα στην εργασία, στην πολιτική, στην κοινωνία, στην ελευθερία, στην θρησκεία, στην εκπαίδευση... Γιατί οι γυναίκες είναι ότι είναι όλοι... Άνθρωποι, καθημερινοί, απλοί και πάνω από όλα άνθρωποι!

Να ζήσετε αγαπημένες μου... Until the answer is yes, we must never stop asking!

ΥΓ. Για τους άντρες, μην μας κακοκαρδίσω, Καλή Βδομάδα να έχουμε

Weird but Happy

Πήγα να πάρω ένα βιβλίο από ένα τοπικό βιβλιοπωλείο, η αλήθεια είναι ότι από την μέρα που το ανακάλυψα αποφεύγω τα μεγάλα εμπορικά βιβλιοπωλεία, και εκεί λοιπόν βρήκα την ιδιοκτήτρια. Αρχίσαμε την κουβέντα, τι μαθήματα έχω αυτό το εξάμηνο, αν μου κάνουν οι καθηγητές που είναι φίλοι της, αν τα πάω καλά, πως πάνε οι εξετάσεις -ακόμα δεν αρχίσαμε- και αν χρειάζομαι κανά βιβλίο! Ναι της λέω θέλω αυτό το βιβλίο, ευτυχώς το είχε και βλέπω ένα άσχετο και της λέω ωραία κράτα το και αυτό, όταν πληρωθώ θα περάσω να το πάρω.

Και τότε κάθεται και μου λέει, θα σε ρωτήσω κάτι. Λέω από μέσα μου τόσες ερωτήσεις ούτε σε γραπτό δεν έχω ξαναδεί -εννοείται πως έχω ξαναδεί αλλά και εγώ για ένα βιβλίο πήγα περνάω και από την Ανίερη Εξέταση. Μήπως οι γονείς σου είναι μουσικοί; Της λέω τότε, άσε καμία σχέση, και μου λέει σπάνια πέφτει έξω και πως φαίνομαι σοβαρός, καλλιεργημένος με παιδεία και ήταν σχεδόν σίγουρη ότι κάποιος από τους γονείς μου ήταν καλλιτέχνης και μάλιστα μουσικός.

Της λέω καλά, καλά δεν έχουν βγάλει το σχολείο οι άνθρωποι. Μου λέει δεν έχει καμία απολύτως σχέση, της απαντάω πως το ξέρω και μου λέει η μόρφωση δεν σε κάνει άνθρωπο, μπορεί να είσαι καθηγητής πανεπιστημίου (για ποιον κτυπάει η καμπάνα οεο;) και να μην έχεις παιδεία. Και της λέω εκεί ότι δεν μπορώ να συμφωνήσω περισσότερο. Και συνεχίζεται για λίγο η συζήτηση... Μου είπε κάμποσα κομπλιμέντα που τα εκτίμησα.

Τον σεβασμό άλλοτε τον αποκτάς εύκολα και άλλοτε δύσκολα... Όταν με ρωτάνε και την άποψη μου αυτό με τιμά ιδιαιτέρως. Η κυρία στον χώρο υποδοχής στην δουλειά έκανε να με πιάσει από το χέρι όπως έφευγα να μου πει κάτι τάχα εμπιστευτικά. Μου λέει “Σε χαίρομαι που γελάς, εδώ μέσα υπάρχουν πολλοί αγέλαστοι, μ' αρέσει που γελάς! Να συνεχίσεις”. Λοιπόν μιας και δεν είχα σχέδια για το κοντινό μέλλον, έτσι θα κάνω, θα συνεχίζω να γελώ... Και αυτά!

Καλό μας μήνα!