Έχετε ερωτευτεί ποτέ; Πόσο σας έχουν ερωτευτεί;; Ποίοι σας έχουν ερωτευτεί; Γιατί σας έχουν ερωτευτεί; Όχι ακόμη...
Φοβάμαι τον εαυτό μου. Όταν κοιμάμαι λέω στον εαυτό μου να κλείσει τα μάτια του και να ονειρευτεί, να δει αυτά που δεν μπορεί να δει. Όταν ακούω θόρυβο λέω στον εαυτό μου να κλείσει τα αυτιά του και να μην ακούει. Όταν υπάρχει σκοτάδι λέω στον εαυτό μου να κλείσει τα μάτια του και να φοβάται. Όταν υπάρχει κενό λέω στον εαυτό μου να κλειστεί και να το νιώσει...
Εγώ τα λέω ή οι άλλοι; Φοβάμαι! Τις ανασφάλειες σου τις προκαλούν οι άλλοι. Να τους κλείσουμε το στόμα; Να τους κρατάμε το χέρι; Να τους κλείσουμε τα μάτια τους; Να τους πούμε να φοβηθούν; Φοβούνται ήδη!
Φοβάστε; Έχετε φοβηθεί ποτέ; Πόσο έχετε φοβηθεί; Ποίους έχετε φοβηθεί; Γιατί έχετε φοβηθεί; Ησυχία! Φοβάστε την ησυχία; Φοβάστε το σκοτάδι; Όχι ακόμη... Ακούστε μόνο την αναπνοή σας.
Έχετε ερωτευτεί ποτέ; Πόσο σας έχουν ερωτευτεί; Ποίοι σας έχουν ερωτευτεί; Γιατί σας έχουν ερωτευτεί; Ναι... Κλείστε μου το στόμα. Πιάστε μου το χέρι. Τρελαίνομαι. Θεατές, θεατές στα ίδια τα όνειρα. Μόνοι μας. Τι έχει αλλάξει τόσα χρόνια; Τι έχει αλλάξει από τον καιρό που γράφω; Μόνος μου είμαι, χρόνια τώρα. Μόνος μου είμαι, ακόμα. Για πόσο ακόμα; Λίγο ακόμα;
αφιερωμένο σε και εμπνευσμένο από μια εξαιρετική παράσταση. Λίγο Ακόμα, από την Πειραματική Σκηνή Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου.
3 σχόλια:
Καλέ μου Ιθάκη...πολλά ερωτήματα. Νομίζω ότι μια φράση συμπυκνώνει όλο το νόημα από αυτά που είπες: "τις ανασφάλειες σου, τις προκαλούν οι άλλοι". Αυτοί οι άλλοι, που κάποιες φορές είναι ευεργέτες μας μεγάλοι, άλλες πάλι μας βυθίζουν σε ένα βούρκο που δεν έχει τελειωμό.
Θέλει πυγμή και τόλμη να αψηφήσεις τις επιταγές της κοινωνίας, της οικογένειας, της παρέας...όποιου στέκεται απέναντί σου και σε κριτικάρει άδικα και μη-γόνιμα. Μια μάχη με τους άλλους που γίνεται όμως πάντα σε δικό σου ζωτικό χώρο...μέσα σε σένα!
Φιλί γλυκό
(πρέπει να κάνουμε sessions άμεσα...μου πέφτεις!)
Οι άλλοι είναι μέρος της ζωής μας, χωρίς να σημαίνει κάτι αυτό, καλό ή κακό. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες. Παρ' όλα αυτά το κείμενο είναι βασισμένο στη θεατρική παράσταση, χωρίς να σημαίνει ότι είναι και πλήρως αποστασιοποιημένο από εμένα. Πωπω διαφωτισμός που έχει πέσει σήμερα :p Και ναι και όχι και έτσι και γιουβέτσι! Χαχαχα
Φιλιά! :)
Είναι δύσκολο κάποτε να βγάζουμε τελείως εκτός τους άλλους. Πολλές φορές νιώσαμε καλύτερα ή χειρότερα ανάλογα με το πως μας συμπεριφέρθηκαν άλλοι. Ή για να ακριβολογώ, κάποιος συγκεκριμένος άνθρωπος. Πολλές φορές στηρίζουμε επάνω τους τα όνειρά και τις επιθυμίες μας και δεν μας βγαίνει πάντα σε καλό. Όσο δύσκολο κι αν είναι, πρέπει να μάθουμε να στεκόμαστε μόνοι μας, να μη φοβόμαστε να είμαστε μόνοι μας και να μας αγαπάμε ακόμα και όταν είμαστε μόνοι μας.
Life is -too- short και δεν ξέρουμε ποτέ τι μας ξημερώνει. Είμαι σίγουρη πως δε θες να πεις ποτέ 'όχι ακόμη'. So seize the day my dear :)
Δημοσίευση σχολίου