Επίκληση στην Μαλακία

Όταν ένας άντρας να αποκαλεί τον εαυτό του πούστη με σχετική σοβαρότητα ή έστω σοβαροφάνεια, και δεν αναφέρομαι για το “ε ρε πούστη μου” και λοιπές λαϊκές εκφράσεις, ε αυτό με απασχολεί κάπως. Ερμηνευτικά η λέξη πούστης πέρα από ομοφυλόφιλος σημαίνει και κίναιδος δηλαδή άντρας με γυναικεία συμπεριφορά. Αυτό είναι το κύριο πρόβλημα: η άποψη ότι οι γκέι “είναι” περισσότερο γυναίκες και ότι οι λεσβίες είναι περισσότερο άνδρες!
Και εμείς τι κάνουμε; Μήπως αναπαράγουμε και εμείς άθελα μας το στερεότυπο αυτό; Αφήνουμε όμως τον οποιονδήποτε που δεν μας ξέρει να μας αποκαλεί πούστηδες, ή εμάς ή γενικότερα όλους τους ομοφυλόφιλους. Μετά, αφού το κάνουμε θέμα αυτός απαντά “Αφού λέτε μόνοι σας ότι είστε πούστηδες γιατί διαμαρτύρεστε αν σας αποκαλούμε κι εμείς έτσι;”
Δεν ξέρω με ποιανού το μέρος είμαι τώρα... Για το συγκεκριμένο παράδειγμα μάλλον είμαι με το μέρος του Ράδιο Αρβύλα. Αν και έχω εκφράσει παλαιότερα την απέχθεια μου σε ομοφοβικά ανέκδοτα της ίδιας εκπομπής, δυστυχώς νομίζω ότι είμαι με το μέρος τους. Ουδεπώποτε αποκάλεσα τον εαυτό μου με επίθετο θηλυκού γένους (εκτός από τους διαλόγους που το κάνω για καθαρά χιουμοριστικούς λόγους και όχι παρεμπιπτόντως δεν είμαι σχιζοφρενής) Δώσαμε σε κάποιον το δικαίωμα να μας βρίζει; Δεν τους δώσαμε το δικαίωμα να μας λένε πούστηδες, λούγκρες κ.ά. αλλά κάναμε κάτι για αυτό; Εγώ ρωτάω: Και μετά; Θα μας χτυπάνε στον δρόμο και θα τους λέμε και ευχαριστώ; Και μετά; Θα μας αποκαλούν και κτηνοβάτες και παιδεραστές, νεκρόφιλους και εγκληματίες; Και θα τους λέμε “Μπράβο έκανες την τύχη σου, είσαι η καλύτερη”
Δεν ξέρω που είναι τα όρια του σοβαρού και του αστείου. Με τον Ψινάκη γελάω, με τον Μάλερ γελάω, με τον Bill πάλι γελάω, έχουν χιούμορ. Με τον Κανάκη μερικές φορές γελάω, με τον Κανάκη κάποιες άλλες φορές όμως δεν γελάω, με τον Θεμιστοκλέους και τον κάθε Θεμιστοκλέους ΔΕΝ γελάω, δεν είναι χιούμορ...