Ο γάμος της αδελφής

Η χαρά της μάνας μου για τον γάμο της αδελφής μου δεν περιγράφεται. Μετά από τόσο καιρό, ακόμα είναι περήφανη και χαρούμενη, λέγοντας με χαμόγελο –σαν να έγινε ξανά έφηβη- «Δεν το πιστεύω». Με προθυμία και απροσδόκητη ανυπομονησία προσκάλεσε κόσμο, ντύθηκε και βάφτηκε όπως τις παλιές φωτογραφίες, καλωσόρισε και χαιρέτισε τον κόσμο και τους φίλους της στην εκκλησία και στην δεξίωση.

Και απορώ.

Τι θα συνέβαινε αν έπρεπε να καλέσει τους φίλους της όχι στον γάμο της αδελφής μου, αλλά στον γάμο μιας αδελφής, στον γάμο μου;

Θα ήταν τόσο χαρούμενη; Θα ήταν τόσο ευτυχισμένη; Θα γελούσε, ή θα έκρυβε την χαρά της κάτω από το χαμόγελο. Η μάνα νοιάζεται για τα παιδιά της αλλά η άνευ όρων αγάπη είναι για εμάς ευαίσθητο θέμα. «Ναι μεν… αλλά». 

Δεν μπορώ να παντρευτώ σε εκκλησία και να μπορούσα δεν θα το έκανα, γιατί δεν με εκφράζει. Και σ’ αυτό ακόμα διαφωνούσες. Έλεγες με ένα ύφος σιγουριάς ότι ο πολιτικός γάμος και το σύμφωνο συμβίωσης δεν είναι το ίδιο πράγμα με τον θρησκευτικό γάμο. Προσπάθησα να σου πω πόσο χαζό ακούγεται για τον εικοστό πρώτο αιώνα, προσπάθησα να σου εξηγήσω τη διαφορά μιας ληξιαρχικής πράξης και ενός θρησκευτικού μυστηρίου. Ίσως για να κρατήσω και τον εαυτό μου κάπου όρθιο. Αλλά όχι, για εσένα ο θρησκευτικός γάμος είναι κάτι απαράβατο.

Τι θα συνέβαινε αν γινόταν ο γάμος όχι της αδελφής μου, αλλά ο γάμος μιας αδελφής, ο γάμος μου; Ο πολιτικός μου γάμος;

Το μελετούσα το θέμα καιρό… Μέσα μου είμαι έτοιμος για όλα, έτσι λέω. Αλλά να σε προσπερνάει ο γονιός είναι άσχημο συναίσθημα που δεν μπορείς πάντα να το διαχειριστείς. Όταν η μάνα μου, η ίδια μου η μάνα, λέει «Άντε και εσύ να βρεις κανένα καλό κορίτσι και να παντρευτείς σύντομα» ένα κομμάτι μέσα μου μαραίνεται. Και επειδή στον γάμο ήταν η μάνα μου δεν χόρεψα slow με τον σύντροφό μου, δεν κάθισα με τον σύντροφό μου, δεν είχα ούτε μια αναλαμπή του μέλλοντος με την μάνα μου στον γάμο μου.

Ο γάμος είναι όμως μέρα χαράς.

Να ζήσουμε, να ζήσετε, να αγαπάτε.

Φιλιά

We need to talk

Κανείς δεν μου είπε ότι οι σχέσεις έχουν και τα προβλήματα τους...

Άλλο κι αυτό. Τι μανία είναι αυτή τώρα, που κάποιος πρέπει να σου το πει και καλά για να είσαι προετοιμασμένος. Τι κακό και τούτο. Λες και ο,τι μας συμβούλευσαν εμείς το κάναμε γιατί δεν έχουμε κριτική σκέψη. Λες και ότι μας λένε οι άλλοι είναι αλάθητο. Λες και η ζωή έχει μυστικά...

Σ' αυτό θα καταλήξω. Έχω γράψει και έχω περιεργαστεί αυτό το ποστ ούτε κι εγώ ξέρω πόσες φορές. Έβρισκα το θέμα λυπητερό, καταθλιπτικό, αρνητικό αλλά φαντάζομαι αυτή ήταν η άρνηση μέσα μου. Για στιγμές πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται μικροπράγματα, μικρότητες. Μην γράψεις για αυτό είναι... ξέρω γω γρουσουζιά.

Ε ναι λοιπόν οι σχέσεις έχουν τα πάνω και τα κάτω τους. Όλες οι σχέσεις. Και οι τέλειες. Θυμάμαι τα σχόλια κάποιων για ένα ποστ παλιό με παρόμοιο θέμα, τότε όταν γράφαμε, όταν ήμασταν νέοι (όχι πως τώρα μας πήραν τα χρόνια). Αλλάζουν τα πράγματα, αλλάζουν και οι άνθρωποι... άμα λάχει.

Για χρόνια πίστευα ότι ήμουν ανίκανος να δημιουργήσω και να διατηρήσω μια σχέση. Οι πρώτες απόπειρες ήταν δύσκολες. Η πρώτη σχέση μου, η τωρινή, ήρθε στα είκοσι τέσσερα, ανέλπιστα, τυχαία. Όσο εγώ προηγουμένως είχα αποφασίσει, όντας ντράμα κουήν, ότι έχω κατεβάσει ρολά σαν άνθρωπος πριν καν αποκτήσω εμπειρία στη ζωή, δεν τολμούσα να εκφράσω τις ανησυχίες μου για το θέμα σχέσεις. Μίλησα σοβαρά λίγο με τον Προφυλακτικό, πάλαι μπλόγκερ, καλό παιδί, τον γνώρισα κι από κοντά όταν πήγα τουρ στην Ελλάδα, και μου έλεγε -δεν θυμάμαι πόσο ήμουν- θα έρθουν αυτά αργότερα. Και όντως ήρθαν..  περίπου (μου είπε για συγκατοίκηση κτλ αλλά εδώ αγριευουν τα πράγματα, σε άλλο ποστ αυτά!)

Η ζωή δεν έχει μυστικά. Νομίζω είναι το μότο της σεζόν μου... Δεν υπάρχουν συνταγές επιτυχίας, υπάρχουν μόνο υλικά για κάτι νόστιμο και επιτυχημένο, ή ίσως... Δοκιμασμένο;

*Αγάπη μου, θέλω να μιλήσουμε*