(Don't) Live your myth

Οι απομυθοποιήσεις της ζωής μου.

1. Ξεκινάμε από την Γιουροβίζιον. Η Γιουροβίζιον δεν είναι το πολιτιστικό event της χρονιάς. Με νωπές τις μνήμες από την δεύτερη θέση, ναι μεν την ψηλότερη που έχει λάβει ως τώρα η Κύπρος, αλλά και από την αδικία, σας γράφω για αυτό το φλέγον θέμα, ανοίγοντας τα εσώψυχα μου. Ναι, κάποτε η Γιουροβίζιον ήταν για μένα μεγάλη υπόθεση, μέχρι και live αναμετάδοση έζησε αυτό το μπλογκ, όμως τα τελευταία δυο χρόνια βλέπετε εξαφανίστηκε και αυτός ο αφελής ενθουσιασμός. Οι χώρες δεν εκπροσωπούν τις χώρες και δεν ξέρω ποιο το συμφέρον αν αυτό γινόταν όντως. Πολιτικά παρασκηνιακά συμφέροντα παίζουν ρόλο πια στο ποιος έχει το καλύτερο τραγούδι, να δεις που του χρόνου θα κερδίσει η ΠΓΔΜ (το άλλο το όνομα δεν το λέμε, σαν του Βόλτεμορντ, ξυπνάει δαίμονες) επειδή άλλαξε όνομα!

2. Η μεγάλη απομυθοποίηση, αυτή που κόστισε περισσότερο, αυτή που με στοιχειώνει: Τα ρούχα δεν είναι ποτέ αυτό που βλέπεις στο μοντέλο! 

 Μεγάλη υπόθεση... Πολύ θα θέλα τα Calvin Klein βρακιά που χρυσοπλήρωσα να ήταν επάνω μου όπως ακριβώς φαίνονταν στο μοντέλο στο Άμαζον και στο κουτί.

Έξτρα απομυθοποίηση (συνδυασμός 1 και 2): Φόρεσε που λέτε ο Σουηδός στην Γιουροβίζιον ένα περίπου-ψηλομεσο παντελόνι… κόλαση! Ε, άμα το φορέσω εγώ θα φαίνομαι χαζός το λιγότερο. Μπορεί να ναι αυτός ο σωματότυπος μου που δεν ευνοεί τίποτα, αλλά δεν γίνεται να είσαι γραμμωμένος για να φαίνεσαι κούκλος.

3. Ο Θεός.  

Η σκληρότερη ίσως απομυθοποίηση. Ο δρόμος προς την αθεΐα ήταν αρκετά ομαλός, η συνειδητοποίηση όμως της δικής μου αντίληψης ήταν βαριά και δύσκολη. Κανονίζω πράγματα, να πάμε από εδώ και από εκεί, να πάμε παραλία, και μου λένε «ξέρεις κάτι ρε συ, είναι γιορτή σήμερα». Α μπα, ποιανού; Οι θρησκευτικές αργίες δεν με ενοχλούν. Χριστούγεννα δεν γιορτάζω, μ’ αρέσει να διακοσμώ όμως. Το δέντρο το εκτιμώ, αλλά δεν είναι τόσο χριστιανικό κι αυτό το έθιμο. Εκκλησία δεν πάω. Δεν προσεύχομαι αλλά θα το ήθελα, ναι, μερικές φορές σκέφτομαι καλό θα ήταν να έχω κάποιον να του μιλώ στο υπερπέραν, γιατί κι αυτοί που είναι δίπλα σου μερικές φορές δεν σε ακούνε... 

Η αμφισβήτηση, η απομυθοποίηση εν προκειμένω, οδηγεί σε μια βαθύτερη πίστη. Όμοια με την περίπτωση του Θεού και την όλη διαδικασία αντιλαμβάνεσαι ότι η αντίληψη σου απλώς αλλάζει. Δίνεις βαρύτητα σε άλλα πράγματα, σε άλλα χαρακτηριστικά ενός πιστεύω. Για παράδειγμα, οκ, το συνειδητοποίησα μετά από τις ώρες ολόκληρες μπρος απ’ τον καθρέφτη ότι δεν έχω κοιλιακούς, προσπάθησα να κάνω, με πρωτοφανή αποτυχία, αλλά τώρα κοιτώ την υγεία του σώματος. Για την Γιουροβίζιον παιδιά δεν έχω προβεί σε συμπεράσματα… απλά την βλέπω άμα λάχει και καλά να ‘μαστε, δεν αλλάζει η ζωή μας απ’ την Γιουροβίζιον τώρα. 

Fuego στα κατεστημένα!

Candles

Το θέμα μας για σήμερα είναι… τα κεριά.

Ναι. Δεν είναι αυτό που νομίζεις.

Δεν θα αναλύσουμε το ομώνυμο ποίημα του Καβάφη.

Θα μιλήσουμε για τα κεριά των γενεθλίων. Γιατί φέτος είχα πει δεν θέλω κεριά, αλλά φέτος η τούρτα είχε κεριά!

Μπορεί να έχω μια φοβία με τους αριθμούς και την ηλικία. Υποσυνείδητα. Γιατί με ενοχλούν όμως τα καημένα τα κεριά; Σίγουρα όχι επειδή αυξάνονται, δύο είχε όλα κι όλα… #ευχαριστώ #τονάνθρωπο #πουέφτιαξε #κεριά-αριθμούς. Όταν λέω κάτι θέλω να μ’ ακούνε. «Όχι κεριά στην τούρτα» είπα. Τι να τα κάνω τα κεριά;

Μπορεί να ξύπνησε μέσα μου ο οικολόγος. Προς τι το κερί αγάπη μου; Σε ποιον κάδο ανακύκλωσης πάει το κερί; Σε κανέναν! Μάντεψε γιατί. Γιατί το κερί δεν ανακυκλώνεται! Ανακυκλώνεται κάπως, κάποιο είδος κεριού, υπάρχει και βιολογικό κερί (φευ!) αλλά τα πετάμε στα σκουπίδια κατά το δοκούν εμείς εδώ στο Νησί (η μάνα σου, εγώ κι εσύ).

Μπορεί να θέλω να φάω την τούρτα χωρίς να έχει τη γεύση του κεριού. Έλα, το έχεις σκεφτεί και εσύ πολλές φορές. Τα κεριά καταστρέφουν την τούρτα… Θα μου πεις είναι για το καλό, για την παράδοση μωρή, το ήθος και το έθιμο. Να κάνεις ευχές, να ανοίξεις πανηγυρικά την γενέθλια χρονιά σου… Θα μου πεις τα γενέθλια είναι μια ξεχωριστή μέρα. Και θα σου τα έλεγα και εγώ αυτά μέχρι πρόσφατα.

Φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τα γενέθλια ήταν μια ακόμη μέρα. Πέντε ευχές από το Facebook, γιατί το έχω κρυφό, πέντε μηνύματα και αυτό είναι όλο. Δεν το έκανα από κακία, ούτε για να δοκιμάσω τους φίλους μου, δεν είμαι τέτοιος. Αυτόν που θα μου ευχηθεί και μισό χρόνο μετά θα τον εκτιμήσω πάλι, διότι ως γνωστόν οι ευχές δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Κάποιος που με εκτιμά και με αγαπά δεν φαίνεται ούτε από την πιο επιτυχημένη διοργάνωση ενός πάρτι-έκπληξη, ούτε από το αν θα στείλει μήνυμα στις 00.01 για να ‘ναι ο πρώτος (τζιζ!).

Και επιτέλους μπορώ να σας πω τι ευχή έκανα όταν έσβησα τα κεριά της τούρτας, χωρίς το φόβο ότι θα γκαντεμιαστώ μόνος μου, γιατί ακριβώς… δεν έκανα καμιά ευχή! Για αυτό δεν ήθελα κεριά ευθύς εξαρχής. Μπορεί να μην θέλω τίποτα και ταυτόχρονα να τα θέλω όλα… Μπορεί να μην ξέρω τι θέλω (σοβαρό ενδεχόμενο, το πιθανότερο απ’ όλα). Αλλά και να ήξερα δεν θα έκανα. Είδαμε και τις ευχές των προηγούμενων χρόνων που έχουνε γίνει πια… δημόσιο έργο, με τόση καθυστέρηση.

Και για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου. Έχω πολλούς φίλους κεριά, απλά δεν θέλω να είναι προκλητικά.