Κυριακή 6 Μαΐου 2018

Rooms and dreams (for rent)


Τα δωμάτια του σπιτιού μου είναι...

Τα υπνοδωμάτια είναι δύο. Ή τρία.
Ιδανικά είναι τρία.

Κοιτώντας τις… (άπιαστες) … τις… (εξωφρενικές) … τις… (έλεος δηλαδή που θα πάνε) τις τιμές σπιτιών σκέφτηκα γιατί να μπω στον κόπο να ψάχνω για σπίτι με τρία υπνοδωμάτια και δεν ψάχνω ευθύς εξαρχής ένα σπιτάκι με ένα υπνοδωμάτιο; 

Μονάρι λέω.
Μονάρι, στην Ελλάδα, μου λέει ο Κώστας λέμε το στούντιο. Μονάρι στην Κύπρο λέμε το ενός υπνοδωματίου. (Ναι… Ναι καλαμαράδες του κόσμου ενωθείτε, ρίχτε τα όλα στο «ανάποδο» οδήγημα πάλι. Εσείς οδηγείτε ανάποδα! Τέλος παρένθεσης)

Μιλήσαμε για όνειρα, οικογενειακά κτλ, πολλάκις. Δεν είμαι πια 20 όμως. Εντάξει το κάνω και ακούγεται λες και είμαι σαράντα. Εκεί νιώθω όμως κι ας είμαι 28… σύντομα και αισίως.

Τα πράγματα στην Κύπρο είναι ακόμα πίσω. (Δώστε μου το Νόμπελ! Σπουδαία ανακάλυψις) (Όχι πως φταίει το νησί το ίδιο)

Παιδιά δεν θα κάνω/έχω. Μέχρι να ξεπεράσουμε φόβους κι ανασφάλειες, τύπου «σε μια οικογένεια χρειάζονται τόσο το πρότυπο της μαμάς όσο και το πρότυπο του πατέρα»…  ήρθαν κι άλλα θέματα, τα ουσιαστικά (διότι όσο μαλακίες κι αν είναι, όσο αντιεπιστημονικά κι αν είναι, όσο κι αν τρολάρεις αυτούς που τα λένε, θα περάσει μια φάση που θα τα πιστέψεις κι εσύ. Όχι γιατί είσαι χαζός, αλλά επειδή φοβάσαι και υποκύπτεις στην παπαρολογία).

Δεν προλάβαμε λοιπόν να ξεπεράσουμε τα θεματάκια και τις ανασφάλειες και να σου η κρίση. Ένα το κρατούμενο: είναι πολλά τα λεφτά. Θα μου πεις άλλοι το κάνουν και με τα λίγα που έχουν... Εγώ δεν είμαι οι άλλοι. Αλλά έστω. Πες πως μαζεύω λεφτά και τα έχω και καβάντζα. Πώς θα αποκτήσω παιδί μου λες; Ξέρεις τα παιδιά δεν τα φέρνει ο πελαργός, ούτε τα φλαμίνγκο. Νομοσχέδιο για εξωσωματική υπάρχει, αλλά δεν γίνεται, ακόμα και με αυτήν την παπάρα που ψήφισαν οι εθνοπατέρες στην βουλή -γιατί υπεκφεύγουν τα τομάρια- την πολιτική συμβίωση λέω, με τα ελάχιστα δικαιώματα σε ομόφυλα ζευγάρια και την μεγάλη διάκριση στο θέμα της τεκνοθεσίας.

Προς τι η παράκρουση θα ρωτάς. Όλα αυτά στα λέω γιατί βρήκα μια σημείωση μου. Από τα δεκαεφτά. Από την ξεγνοιασιά και την ανεμελιά μου (Που ‘σαι Αννούλα; Τα μαθητικά τα χρόνια τα αλλάζω χθες!). Το σημείωμα αυτό έλεγε ότι σε δέκα χρόνια, στα 27 δηλαδή, αυτά που εκθλίβουν οσονούπω, θα ήθελα να είχα παιδί. Και τώρα λίγο πριν αποδημήσουν κι αυτά βρίσκομαι στην… άβολη θέση να γελάσω μόνο σαν χαζό παιδί, σαν δεκαεφτά πάλι, και να αναβάλω τα όνειρα μου για πιο μετά, για κάπου αλλού, για κάτι άλλο.

Το "Είσαι μόνο είκοσι οκτώ χρόνων πουλάκι μου" δεν πιάνει. Είκοσι εφτά και έντεκα δωδέκατα είμαι αλλά είπαμε, νιώθω σαράντα και πολλά δωδέκατα. Άτιμη κοινωνία.

Και γιατί δεν φεύγεις; Αυτό δεν μπορώ ούτε εγώ να το απαντήσω, όχι πως θα λυθούν όλα με την απάντηση ή το φευγιό.

Τελικά κοιτάω για ενοίκιο! 



ΥΓ. Τι κοινό έχει το Λονδίνο, η Νέα Υόρκη και η Λευκωσία; Στείλε με μέιλ την απάντησή σου και μπες στην κλήρωση για ένα χειροκρότημα. Η απάντηση είναι: εξωφρενικά ενοίκια.

2 σχόλια:

Dreamer είπε...

Χρόνια πολλά τζιαι μεν μαραζώνεις!

Έχουμε λλίους μήνες διαφοράς τζιαι αναπόφευκτα κάμνω παρόμοιες σκέψεις. Το φευγιό δε θα λύσει και πολλά σε διαβεβαιώνω, που το ζω.
Και εδώ στο νοίκι, μέχρι νεωτέρας. Η γενιά μας ατύχησε σε όλο τον Δυτικό κόσμο, λλίο η μακροχρόνια κρίση, τόκοι και επιτόκια δεν ευνοούν κτλ. Αυτά από γενικής άποψης για ενοίκιο. Ειδικά τώρα, στην Κύπρο, να παραμένουν οι μισθοί στα τάρταρα τζιαι τα ενοίκια να σκαρφαλώνουν εν όντως δύσκολο.
Όσο για τα άλλα, σύμφωνα, υιοθεσίες κτλ, δεν ξέρω τι να σου πω. Η Πολιτεία δείχνει να είναι λλίο πιο μπροστά που τους πολίτες κάποιες φάσεις. Αλλά μέχρι να φτάσουμε κάπου ουσιαστικά έχουμε δρόμο πολλήν. Προφανώς περισσότερο από όσο εφαντάζετουν ο 17χρονος σου εαυτός.
(Αν σε παργηγορεί, εγώ σκέφτουμαι όνειρα που έκαμνα πριν 5 χρόνια τζιαι τα πράματα τωρά εν εκ διαμέτρου αντίθετα μάλλον)

Ιθάκη-man είπε...

Ευχαριστώ πολύ καταρχήν!

Η γενιά μας ατύχησε, το λιγότερο που μπορούμε να πούμε.

Μα ούτε η Πολιτεία είναι τόσο πρόθυμη για τις μεγάλες αλλαγές, αλλά γίναν βήματα, δεν διαφωνούμε.

Εν με παρηγορεί, θα ήθελα όλοι να ήταν χαρούμενοι τζαι να μεν σκέφτουνταν πράματα όπως τούτα. Αλλά ο κόσμος εν απρόβλεπτος και εμείς είμαστε μέρος του. Οι συνθήκες αλλάζουν καθημερινά και εμείς εν προλαβαίνουμε να προσαρμοστούμε ή να αντιδράσουμε.

Νομίζω έρχεται ο καιρός που θα γράφουμε παραπάνω στα μπλοκ μας...

Να περνάς καλά!!!