Rooms and dreams (for rent)

Τα δωμάτια του σπιτιού μου είναι...

Τα υπνοδωμάτια είναι δύο. Ή τρία.

Ιδανικά είναι τρία.

Κοιτώντας τις… (άπιαστες) … τις… (εξωφρενικές) … τις… (έλεος δηλαδή που θα πάνε) τις τιμές σπιτιών σκέφτηκα γιατί να μπω στον κόπο να ψάχνω για σπίτι με τρία υπνοδωμάτια και δεν ψάχνω ευθύς εξαρχής ένα σπιτάκι με ένα υπνοδωμάτιο; 

Μονάρι λέω.

Μονάρι, στην Ελλάδα, μου λέει ο Κώστας λέμε το στούντιο. Μονάρι στην Κύπρο λέμε το ενός υπνοδωματίου. (Ναι… Ναι καλαμαράδες του κόσμου ενωθείτε, ρίχτε τα όλα στο «ανάποδο» οδήγημα πάλι. Εσείς οδηγείτε ανάποδα! Τέλος παρένθεσης)

Μιλήσαμε για όνειρα, οικογενειακά κτλ, πολλάκις. Δεν είμαι πια 20 όμως. Εντάξει το κάνω και ακούγεται λες και είμαι σαράντα. Εκεί νιώθω όμως κι ας είμαι 28… σύντομα και αισίως.

Τα πράγματα στην Κύπρο είναι ακόμα πίσω. (Δώστε μου το Νόμπελ! Σπουδαία ανακάλυψις) (Όχι πως φταίει το νησί το ίδιο)

Παιδιά δεν θα κάνω/έχω. Μέχρι να ξεπεράσουμε φόβους κι ανασφάλειες, τύπου «σε μια οικογένεια χρειάζονται τόσο το πρότυπο της μαμάς όσο και το πρότυπο του πατέρα»…  ήρθαν κι άλλα θέματα, τα ουσιαστικά (διότι όσο μαλακίες κι αν είναι, όσο αντιεπιστημονικά κι αν είναι, όσο κι αν τρολάρεις αυτούς που τα λένε, θα περάσει μια φάση που θα τα πιστέψεις κι εσύ. Όχι γιατί είσαι χαζός, αλλά επειδή φοβάσαι και υποκύπτεις στην παπαρολογία).

Δεν προλάβαμε λοιπόν να ξεπεράσουμε τα θεματάκια και τις ανασφάλειες και να σου η κρίση. Ένα το κρατούμενο: είναι πολλά τα λεφτά. Θα μου πεις άλλοι το κάνουν και με τα λίγα που έχουν... Εγώ δεν είμαι οι άλλοι. Αλλά έστω. Πες πως μαζεύω λεφτά και τα έχω και καβάντζα. Πώς θα αποκτήσω παιδί μου λες; Ξέρεις τα παιδιά δεν τα φέρνει ο πελαργός, ούτε τα φλαμίνγκο. Νομοσχέδιο για εξωσωματική υπάρχει, αλλά δεν γίνεται, ακόμα και με αυτήν την παπάρα που ψήφισαν οι εθνοπατέρες στην βουλή -γιατί υπεκφεύγουν τα τομάρια- την πολιτική συμβίωση λέω, με τα ελάχιστα δικαιώματα σε ομόφυλα ζευγάρια και την μεγάλη διάκριση στο θέμα της τεκνοθεσίας.

Προς τι η παράκρουση θα ρωτάς. Όλα αυτά στα λέω γιατί βρήκα μια σημείωση μου. Από τα δεκαεφτά. Από την ξεγνοιασιά και την ανεμελιά μου (Που ‘σαι Αννούλα; Τα μαθητικά τα χρόνια τα αλλάζω χθες!). Το σημείωμα αυτό έλεγε ότι σε δέκα χρόνια, στα 27 δηλαδή, αυτά που εκθλίβουν οσονούπω, θα ήθελα να είχα παιδί. Και τώρα λίγο πριν αποδημήσουν κι αυτά βρίσκομαι στην… άβολη θέση να γελάσω μόνο σαν χαζό παιδί, σαν δεκαεφτά πάλι, και να αναβάλω τα όνειρα μου για πιο μετά, για κάπου αλλού, για κάτι άλλο.

Το "Είσαι μόνο είκοσι οκτώ χρόνων πουλάκι μου" δεν πιάνει. Είκοσι εφτά και έντεκα δωδέκατα είμαι αλλά είπαμε, νιώθω σαράντα και πολλά δωδέκατα. Άτιμη κοινωνία.

Και γιατί δεν φεύγεις; Αυτό δεν μπορώ ούτε εγώ να το απαντήσω, όχι πως θα λυθούν όλα με την απάντηση ή το φευγιό.

Τελικά κοιτάω για ενοίκιο! 

ΥΓ. Τι κοινό έχει το Λονδίνο, η Νέα Υόρκη και η Λευκωσία; Στείλε με μέιλ την απάντησή σου και μπες στην κλήρωση για ένα χειροκρότημα. Η απάντηση είναι: εξωφρενικά ενοίκια.