Trying

Δεν θα γίνεις ποτέ κάποιος άλλος. Θα είσαι πάντα εσύ. Εσύ ναι, με τα ελαττώματά σου, τις ατέλειες σου. Στα μάτια σου δηλαδή φαίνονται σαν ελαττώματα και ατέλειες. Οι άλλοι, ειδικά αυτοί που δεν ξέρουμε, μας φαίνονται ευκολότερα… τέλειοι. Δεν είναι. Μάλλον δεν είναι. Και αυτοί που νιώθουν τέλειοι πνίγονται σε αυτή την μανία για τελειότητα. Παρηγοριά στους ατελείς, η τελειότητα.

Αυτά είναι τα λόγια που είπα στον εαυτό μου. Μιλάς μόνος σου; Και ποιος δεν το κάνει; Συζητούμε με τον εαυτό μου. Εγώ κι ο εαυτός μου. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πράγματα περίεργα, πράγματα που μάλλον δεν έχουν και σημασία. Το καλό είναι πως μπορώ να καταλάβω τα όρια μου, τα όρια της παρέκκλισης.

Ωραίοι άνθρωποι, με ωραία σπίτια, προφανώς ωραίους μισθούς. Τι; Δεν είναι σημαντικά αυτά; Υπάρχουν πιο σημαντικά. Η εποχή μας είναι μια εποχή βομβαρδισμού με εικόνες, τα πρότυπα μας είναι άνθρωποι στο Instagram, οι σκέψεις μας γίνονται hashtags. Η συντομία είναι χρυσός, όσο πιο λακωνικά και περιληπτικά μπορείς να πεις κάτι τόσο το καλύτερο. Μια φωτογραφία εκτιμάται σήμερα περισσότερο από ένα ολόκληρο ποστ, γραπτό, κείμενο.

Περνάει ο καιρός, άλλαξε και η εποχή στο νησί (περίπου, ακόμα είμαστε σε μεσοβέζικη κατάσταση). Τα πράγματα πότε θα αλλάξουν; Ξέρω, αλλάζουν καθημερινά απλά η αλλαγή από χθες είναι μικρή και δεν είναι διακριτή. Μια στασιμότητα παρατηρώ γενικά. Ναι και μια απογοήτευση. Αλλά και αυτά κομμάτια του παζλ της ζωής.

Περιμένεις να συμβεί κάτι ή κάνεις κάτι; Στις πόσες προσπάθειες καίγεσαι;

Έπρεπε να κάνω διακοπές το καλοκαίρι…