George. Over

Ας μιλήσουμε σήμερα για τις παλιές σχέσεις… ή τις παλιές ο-θεός-να-τις-κάνει-σχέσεις.

Ο Γιώργος, το αίσθημα της μεταεφηβείας μου, νοικοκυρεύτηκε. Ναι, ναι. Σοκαρίστηκα όσο και εσύ. Ο Γιώργος, το ελεύθερο πουλί του ομώνυμου τραγουδιού, αυτός που κορόιδευε τις σχέσεις since 2007. Πόσο άλλαξαν τα πράγματα σε μια δεκαετία. Αριστερή κυβέρνηση, δεξιά κυβέρνηση και ο Γιώργος μονογαμικός σε αποκλειστική σχέση! Κοσμοϊστορικές εποχές.

Αν ήμουν ψυχαναλυτής θα ερωτούσα «Και γιατί αυτό σε εκπλήττει Ιθάκη-μαν;». Δεν είμαι ψυχαναλυτής αλλά μπορώ, και για αυτό ρώτησα τον εαυτό μου. Δεν ξέρω ρε γαμώτο μου, ήμουν πιστός θαυμαστής του για καιρό, σχεδόν επίμονος, μέχρι και γράμμα στο γραμματοκιβώτιο του έβαλα (δεν το έστειλα, το έβαλα, δεν είχα καμία σχέση με ταχυδρομεία τότε, τώρα έχω Άμαζον πράιμ να πούμε…). Αυτό σημαίνει πως δεν σε γούσταρε, λέει η φωνούλα του ψυχαναλυτή μέσα μου. Καλά, λέω εγώ έξαλλος, αυτός που μας πούλαγε πνεύμα (μας, γιατί μαθαίνω εκ των υστέρων ότι τα έλεγε και σε άλλους) και έλεγε ότι οι σχέσεις δεν δουλεύουνε και ότι οι άνθρωποι δεν είναι μονογαμικοί και οι σχέσεις τον πνίγουνε, τώρα μας λέει ότι έχει σχέση; Και είναι και σοβαρή;

Είμαστε σοβαροί; Ο Γιωργάκης άλλαξε. Και του είχα πει, πρόσεχε πουλάκι μου απ’ την ακτινοβολία, αντιηλιακό να βάζεις. Όχι αυτός, να τα μας τώρα. Και πάλι, φωνούλα εκ των έσω, ψύχραιμη «Προς τι η αναστάτωσις;». Και ηρεμώ. Και λέω «Καλά να ‘μαστε, ο άνθρωπος ήταν μαλάκας γιατί δεν ήταν ειλικρινής. Δεν του κρατώ κακία γιατί δεν μου κανε το χατίρι να τα φτιάξουμε. Αν άλλαξε, που δεν το αμφιβάλλω -γιατί όλοι αλλάζουμε- καλά έκανε.» Παύση. Έχετε νιώσει πιο δραματική παύση από αυτή που κάνεις όταν θες να απαντήσεις του εαυτού σου; Όχι δεν έχετε νιώσει. Βρε δεν πα να είδες Τσέχοφ προχθές, τέτοια παύση δεν έχεις ξαναδεί.

Παύση, παύση, παύση. «Γιατί;». Ναι μετά από αυτή τη δραματική οσκαρική παύση, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ένα «γιατί». Τώρα είναι «γιατί δεν δούλεψε με εμένα;» ή «γιατί σε εμένα;». Δεν ξέρω. Η τελευταία φορά που μίλησα στον Γιώργο πρέπει να ‘ταν πριν πέντε χρόνια…; Η τελευταία φορά που τον είδα όμως ήταν πριν 6 ½  χρόνια. Εδώ έρχεται η φροϋδική ανάλυση να μας πει κάτι, ότι έχω σοβαρές ευαισθησίες με τις σχέσεις κτλ κτλ. Δεν τίθεται θέμα αν ξεπέρασα ή όχι τον Γιωργάκη, γιατί μεταξύ μας τώρα, αν προσπαθείς να δεις κάποιον που λες ότι σε ενδιαφέρει για ένα χρόνο και δεν τα καταφέρνεις ξέρεις ότι είναι άδικος κόπος.

Αν με καλέσει σε γάμο πάντως εγώ δεν πάω.

ΥΓ. Φήμη είναι, ένας άλλος γιωργο-παθόντας μου το είπε.

ΥΓ.2. Η οποιαδήποτε ομοιότητα με ονόματα… Wait! Όλοι ξέρετε από έναν Γιώργο μαλάκα, δεν θα παρεξηγηθούμε τώρα.

Trying

Δεν θα γίνεις ποτέ κάποιος άλλος. Θα είσαι πάντα εσύ. Εσύ ναι, με τα ελαττώματά σου, τις ατέλειες σου. Στα μάτια σου δηλαδή φαίνονται σαν ελαττώματα και ατέλειες. Οι άλλοι, ειδικά αυτοί που δεν ξέρουμε, μας φαίνονται ευκολότερα… τέλειοι. Δεν είναι. Μάλλον δεν είναι. Και αυτοί που νιώθουν τέλειοι πνίγονται σε αυτή την μανία για τελειότητα. Παρηγοριά στους ατελείς, η τελειότητα.

Αυτά είναι τα λόγια που είπα στον εαυτό μου. Μιλάς μόνος σου; Και ποιος δεν το κάνει; Συζητούμε με τον εαυτό μου. Εγώ κι ο εαυτός μου. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πράγματα περίεργα, πράγματα που μάλλον δεν έχουν και σημασία. Το καλό είναι πως μπορώ να καταλάβω τα όρια μου, τα όρια της παρέκκλισης.

Ωραίοι άνθρωποι, με ωραία σπίτια, προφανώς ωραίους μισθούς. Τι; Δεν είναι σημαντικά αυτά; Υπάρχουν πιο σημαντικά. Η εποχή μας είναι μια εποχή βομβαρδισμού με εικόνες, τα πρότυπα μας είναι άνθρωποι στο Instagram, οι σκέψεις μας γίνονται hashtags. Η συντομία είναι χρυσός, όσο πιο λακωνικά και περιληπτικά μπορείς να πεις κάτι τόσο το καλύτερο. Μια φωτογραφία εκτιμάται σήμερα περισσότερο από ένα ολόκληρο ποστ, γραπτό, κείμενο.

Περνάει ο καιρός, άλλαξε και η εποχή στο νησί (περίπου, ακόμα είμαστε σε μεσοβέζικη κατάσταση). Τα πράγματα πότε θα αλλάξουν; Ξέρω, αλλάζουν καθημερινά απλά η αλλαγή από χθες είναι μικρή και δεν είναι διακριτή. Μια στασιμότητα παρατηρώ γενικά. Ναι και μια απογοήτευση. Αλλά και αυτά κομμάτια του παζλ της ζωής.

Περιμένεις να συμβεί κάτι ή κάνεις κάτι; Στις πόσες προσπάθειες καίγεσαι;

Έπρεπε να κάνω διακοπές το καλοκαίρι…

Happening

Μέγα μυστήριο η αναβλητικότητα. Μαύρη τρύπα του σύμπαντος. Λες θα κάνεις κάτι και τελικά δεν κάνεις τίποτα. Ή το κάνεις πολύ πιο μετά. Σημασία έχει να το κάνεις;

Πότε το μέλλον δεν ήταν σίγουρο. Αλλά η σημερινή αβεβαιότητα του αύριο μοιάζει με ατομική βόμβα. Το άγχος για το μέλλον είναι ίσως μεγαλύτερο από άλλες περιόδους. Είναι φυσικά πολλά τα δεδομένα, δεν προλαβαίνεις να τα επεξεργαστείς. Και αυτό σε αγχώνει περισσότερο.

Δεν θέλω να είμαι αρνητικός, αλλά σε κάποιες στιγμές γίνομαι, πέφτω στην παγίδα. Πολλά πράγματα που είπα δεν έχουν γίνει και μάλλον ούτε θα γίνουν. Και δεν ξέρω γιατί. Η δύναμη της θέλησης; Πόσο πολύ πρέπει να θέλεις τα πράγματα για να γίνουν; Υπάρχει όριο θέλησης; Υπάρχει μέτρο; 

Το ημερολόγιο, το βιβλίο, το καλεντάρι, δεν είναι πολύ κακή λύση τελικά. Δύο σελίδες για κάθε εβδομάδα. Σιγά σιγά τα πράγματα. Χαλαρά. Με βοηθά να οργανώνομαι. Και όταν οργανώνομαι έχω λιγότερο άγχος. Είμαι σίγουρος κάποιος ψυχολόγος θα το είπε αυτό, αλλά εγώ είμαι εδώ για να κάνω την επιστήμη λαϊκιά.

Και η σοκολάτα με βοηθάει. Υγείας. Δεν μπορώ να σταματήσω τον εαυτό μου από τη σοκολάτα. 

Δεν υπάρχει μυστικό. Δεν μπορείς να ξεκλειδώσεις την αναβλητικότητα. Δεν μπορείς να ξεγελάσεις το άγχος. Πρέπει ο καθένας να βρίσκει τους τρόπους του, τα κλειδιά του, τις μεθόδους του. Το άγχος χωρίς μετρό μπορεί να έχει επιπτώσεις στην υγεία. Και το πρώτο πράγμα που ευχόμαστε σε κάποιον, στα γενέθλια του για παράδειγμα, είναι υγεία. Ο καθένας πρέπει να προσέχει τον εαυτό του. Ή τουλάχιστον πρέπει να δοκιμάζει.