Septimus

Μετράω, σας είπε κανείς, τα χρόνια;

Αλλάζουμε. Αλλάζουμε σαν άνθρωποι, κάθε μέρα και μια νέα μέρα, κάθε μέρα όλο και κάτι προστίθεται. Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι ξέρω απόλυτα ποιος είμαι. Και εγώ μαζί με αυτούς που το θέλουν, μαθαίνω σιγά-σιγά ποιος είμαι... Είναι ένα ταξίδι, ατέλειωτο -βλπ. τίτλος. Επειδή ακριβώς η διαδικασία αυτή είναι ατέρμονη χρειάζεται να ξέρεις απλά ποιος είσαι σε μια δεδομένη στιγμή, σε μια απομονωμένη στιγμή, αυτό όμως δεν σε χαρακτηρίζει σε απόλυτο βαθμό.

Είμαι και δεν είμαι. Είμαι ταυτόχρονα πολλά αντιθετικά πράγματα, όπως ο καθένας από εσάς. Γουστάρω και βαριέμαι μαζί. Χωρίς να κοιτάω το πριν ή το μετά, παρακολουθώ το τώρα και τις μεταβολές που σημειώνονται κυριολεκτικά πάνω μου. Δεν ξέρω πόσο άρρωστο είναι αλλά με ενδιαφέρουν τόσα πολλά πράγματα που αδυνατώ να βρω ένα πράγμα, το πιο αγαπημένο πράγμα... Έτσι αδυνατώ να βρω και ένα χαρακτηρισμό για εμένα.

Παζλ. Θα έλεγα ότι η εικόνα του παζλ είναι αυτό που μου έρχεται τώρα κατά νου. Πολλά μικρά κομμάτια, φαινομενικά αταίριαστα μεταξύ τους. Κάπου υπάρχει ένα κομμάτι που ενώνεται με το προηγούμενο και αυτά θα ενωθούν με άλλα, σε κάποια στιγμή και πάλι, απομονωμένη και δεδομένη. Εσύ απλά χρειάζεται να απομακρυνθείς και θα δεις τι έχουν σχηματίσει τα κομμάτια αυτά... Πιθανότατα να ξαναγυρίσεις σ' αυτό αλλά... μπορεί και όχι.

Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος. Δεν θέλησα πραγματικά το κακό κανενός, διότι αν έμαθα κάτι μέχρι τώρα είναι ότι η κακία σου μαυρίζει την ψυχή και την καρδιά. Και εγώ θέλω την ψυχή μου πράσινη και την καρδιά μου κόκκινη...

7η χρονιά... και πάμε!

Σας ευχαριστώ. Εύχομαι να 'στε όλοι καλά, με υγεία πάνω απ' όλα και όλα τ' άλλα θα τα βρούμε, μεταξύ μας πάντα! Ευχαριστώ!