Terminal A

Η μέρα που μας πέρασε μπορεί να ήταν η πιο τρελή μέρα της χρονιάς. Μια φορά ταξίδεψα μόνος και ήταν και η πρώτη φορά που έμεινα μόνος σε ξενοδοχείο... Για τα πάντα υπάρχει όντως η πρώτη φορά. Ταξίδι αστραπή στην Αθήνα. Επίσης είναι η πρώτη φορά που ταξιδεύω χωρίς αποσκευές, με ένα backpack και 2 ρούχα -κυριολεκτικά δυο ρούχα γιατί τα άλλα τα φορούσα- και να μην περιμένω καμιά βαλίτσα στον ιμάντα (ευτυχία).

Το πρωινό με θέα την Ακρόπολη με συνεπήρε... αλλοπρόσαλλα πράγματα. Μπορεί η Αθήνα να 'ναι αυτή η μουντή πολλές φορές μεγαλούπολη αλλά όσο έχει την Ακρόπολη όλα είναι ωραιότερα. Άλλαξαν πολλά από την τελευταία φορά που ήρθα -αυτά παθαίνει κανείς όταν έχει 4 χρόνια να πατήσει το πόδι του σε μια πόλη. Κατάφερα όμως να προσανατολιστώ και να επιστρέψω με τα πόδια στο αεροδρόμιο... Αυτό το ενστικτώδες GPS είναι ένα από τα χαρίσματά μου -και όπως κάθε άλλο χάρισμα δεν δουλεύει απόλυτα και πάντα, δηλαδή ναι έκανα ένα λάθος στρίψιμο και βγήκα πιο πάνω από εκεί που έπρεπε να πάω αλλά το κατάλαβα... έγκαιρα...

Τώρα για τις υποθέσεις στην Αθήνα δεν ξέρω. Θέλει ακόμα λίγη σκέψη παραπάνω, έως και πολύ παραπάνω. Εξού και το σοβαρό γράψιμο... Είμαι τώρα στο αεροδρόμιο. Σας λέω, κάνω πολύ κινηματογραφικά πράγματα τον τελευταίο καιρό. Νιώθω έτσι λίγο Σεξ εν δε σίτι αλλά νεώτερος, και χωρίς τόσα πολλά γκομενικά. Και χωρίς αλκοόλ!

Θα μπορούσα να ζήσω στην Αθήνα; Ό,τι και να λέω, δεν βλέπω τον λόγο που δεν θα μπορούσα... Ντάξει οι κοινωνικές μου δεξιότητες έχουν χάσει την αποδοτικότητα τους και είναι ελαφρώς μουδιασμένες (προσοχή, προφέρεται με κλας: μουδ-ι-ασμένες και όχι μουδγιασμένες). Εγώ και το περπάτημα έχουμε λέει καλές σχέσεις, εκτός και αν δεν έχω καλές σχέσεις με την μέση μου, που αυτό συμβαίνει συχνά τελευταίως (να το κοιτάξω) και ακόμα και αν δεν είχα καλές σχέσεις έχουν καλές σχέσεις τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Εν κατακλείδι είμαι κρυουλιάρης! Άσχετο, αλλά είπα να το πω.

Το θέμα είναι να τα ζυγίζει κανείς τα πράγματα... μια απόφαση δεν φέρνει την αλλαγή (κατά το ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη). Υπάρχουν τα υπέρ και τα κατά, τα κατά και τα υπέρ. Ιστορία ο πόνος ή ιστορία μου αμαρτία μου, ένα πράμα. Αυτά. Άρα ένα Σουκού με σκέψεις πλησιάζει... Και έξω ξημερώνει. Μ' αρέσει όταν ξημερώνει αλλά την ώρα που ο ουρανός είναι σκούρος μπλε, αυτό το high fashion midnight blue, φοβάμαι... Γιατί δεν ξέρω, δεν ξέρω αν θα γίνει γαλάζιος ή νυχτερινός μαύρος. Άκου τώρα!

Και έξω ο ουρανός γίνεται γαλάζιος!

Αθήνα, 26 Σεπτεμβρίου 

Comfort Zone

Προσπαθώ να βάλω την σκέψη μου σε τάξη, ενίοτε την τάξη μου σε σκέψη, αλλά αδίκως. Άλλα όπως συνηθίζω να λέω σε μια φίλη, fuck it (αυτή μου το 'μαθε πρώτη). Ποιος νοιάζεται τώρα για σειρά και τάξη; Για αυτό αποφάσισα να γράφω για διάφορα θέματα, συνήθως όχι επίκαιρα, που με απασχολούν. Δηλαδή θα παίρνω αυτά τα ερεθίσματα που υπάρχουν γύρω μου και θα αναπτύσσω την σκέψη μου. Δεν χρειάζεται να είναι μια σκέψη σημερινή, μπορεί να είναι πράγματα τα οποία δεν είπα ποτέ μου, πράγματα που με ταλαιπωρούν, σκέψεις χωμένες στο ταπεινό μου μυαλουδάκι και αφημένες στη σιωπή.

Να πως έχει η κατάσταση σήμερα. Δεν ξέρω τι θέλω να κάνω... με μένα; με τη ζωή μου; Θα σας γελάσω. Πριν ένα χρόνο πήρα το πτυχίο μου, φιλολογία, και αποφάσισα “σπασμωδικά” να κάνω ένα δεύτερο πτυχίο, στην τέχνη. Με συνοπτικές διαδικασίες λοιπόν περνάω σε μια ιδιωτική σχολή, ονόματα δε λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε (πιστέψτε με, εδώ θίγονται). Με αυτά και με αυτά, μ' αυτά και μ' εκείνα πέρασε άλλος ένας χρόνος στον οποίο δεν εξελίχτηκα τόσο πολύ. Ναι ανακάλυψα πράγματα για τον εαυτό μου που δεν ήξερα αλλά δεν εξελίχτηκα σαν καλλιτέχνης ας πούμε...

Βλέπω πολλή ματαιότητα από εδώ που βρίσκομαι, βλέπω έλλειψη σοβαρότητας, βλέπω πεπαλαιωμένες αντιλήψεις και κακές νοοτροπίες. Κάποιος μπορεί να πει πως βλέπω μόνο τα κακά... Μπορεί να ακούγομαι πεσιμιστής αλλά δεν είμαι. Υπερβάλλω, ναι, αυτό το 'χω -και βάζω τα δυνατά μου να μην είμαι- αλλά τα βλέπω όλα παραφουσκωμένα. Στην Κύπρο έχω δουλειά, νιώθω χρήσιμος και επιθυμητός, αλλά δουλεύω για να τα βγάζω πέρα με τη σχολή. Και έχω και τους γονείς οι οποίοι βοηθάνε την ρευστότητα (οικονομικό χιουμοράκι).

Δεν μ' αρέσει να κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια, σχέδια για το μέλλον, κοιτώ μάξιμουμ ένα χρόνο παρακάτω. Μαζεύω συνεχώς λεφτά, είτε για διακοπές είτε για άλλα σχέδια. Μάζευα λεφτά για μεταπτυχιακό, μετά ήρθε η κρίση... προβλήματα στην δουλειά των γονιών μου με έκαναν να μαζευτώ λίγο και να περιμένω τα πράγματα να ξεκαθαρίσουν όσο γίνεται, μέχρι να ξεκαθαρίσουν, που δεν έγινε ακόμη, μπήκα στην σχολή γιατί δεν άντεχα να μην κάνω τίποτα, ε και μεταξύ μας το 'θελα κι αυτό. Δεν κάνω πράγματα επειδή πρέπει, κάνω πράγματα για τον εαυτό μου, για το γαμώτο μου.

Στο τελευταίο έτος του πανεπιστημίου άρχισαν να μου μπαίνουν ιδέες για μεταπτυχιακές σπουδές... στο εξωτερικό. Οι περισσότεροι μου φίλοι έχουν ζήσει την εμπειρία του εξωτερικού σε συνδυασμό πάντα με σπουδές... Σίγουρα και το να μείνω στην Κύπρο για σπουδές είναι μια εμπειρία αλλά το εξωτερικό είναι εξωτερικό. Μ' αρέσει να ταξιδεύω και να γνωρίζω νέες χώρες αλλά τώρα το να ταξιδέψω και να μείνω σε μια άλλη χώρα με φοβίζει λίγο... Παλιά, ίσως και να το γραφα στο μπλοκ, έλεγα ότι θέλω να πάω κάπου να μηδενίσω τα πάντα και να ξεκινήσω πάλι. Τώρα φο-βα-μαι ! Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω από που πηγάζει αυτό.

Και πρόσεξε πόσο αρρωστημένη είναι η σκέψη μου... Φοβάμαι ότι αν μείνω κι άλλο στην Κύπρο θα με καταπιεί, το κλίμα της εποχής. Φοβάμαι ότι αν φύγω μπορεί να μην θέλω να ξανάρθω. Φοβάμαι όμως πραγματικά... Ως ένα βαθμό είδα τι μπορεί να μου προσφέρει η Κύπρος. Νιώθω όμως τώρα, ένα χρόνο μετά, ότι οφείλω στον εαυτό μου πρωτίστως να κάνω ένα βήμα μπροστά, να πάρω ένα ρίσκο σύντομα... Άρα, I'm about to take a risk and carpe fucking diem!

Και η καρδιά μου χτυπά δυνατά... πολύ δυνατά.

Κρισάρα

Υπότιτλος: Things are about to change.

Χθες το βράδυ ήμουν έξω με παρέα. Η κουβέντα έκανε κύκλο, ουσιαστικά ήταν εκτενείς μονόλογοι. Ο ένας βρήκε δουλειά, ο άλλος βαρέθηκε την Κύπρο, ο παραδίπλα το στραβό του και εγώ το κοντό μου. Η κουβέντα δεν πέρασε από μένα, δεν είχα τίποτα να πω και όποτε άνοιγα το στόμα μου κάποιος άλλος με προλάβαινε... μου πήραν την κουβέντα από το στόμα, ε αυτό. Ενίοτε όσοι βαριόντουσαν κοιτούσαν τα τόσο έξυπνα κινητά τους, αλλά εγώ αρνούμαι να πάρω smartphone και δεν είχα μαζί μου το μπλοκάκι μου να σημειώνω άρα... ήρθα σπίτι γύρω στις 2 και έκατσα και να γράψω το ποστ.

Κάποιος που είχα καιρό να δει με ρώτησε, με ενδιαφέρον, τι κάνω και πως περνώ. Και ξεκίνησα να λέω, να λέω και τελικά τίποτα δεν έλεγα... Τι λέω; Με έπιασε κάτι παράξενο. Panic attack δεν το λες... Το λες; Δεν ξέρω. Άρχισα να ιδρώνω και να νιώθω λες και υπερκατανάλωσα σουηδικά κεφτεδάκια. Δεν αντέχω, φεύγω από το τραπέζι χωρίς πολλά πολλά και πάω και κλείνομαι στην τουαλέτα. Κλειδώνω και περπατάω πάνω κάτω, πάνω κάτω και προσπαθώ να ηρεμήσω. Φυσικά πάνω κάτω όσο γίνεται σε ένα δυο επί τρία!

Με την πλάτη ακουμπισμένη στην πόρτα κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη... Δε φτάνει που παθαίνω κρισάρες ο μαλάκας, είναι και κινηματογραφικές! Έτσι αγάπη μου, γιατί εμείς ό,τι κάνουμε το κάνουμε με στυλ. Και με πανσέληνο παρακαλώ, αλίμονο, πάω για Χρυσό Φοίνικα. Βλέπω που λες τον εαυτό μου στον καθρέφτη και περνάνε τόσα πολλά πράγματα από το μυαλό μου που το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι αν πέθανα. Εγώ και το χάος για τις τελευταίες μέρες είμαστε συνώνυμοι...

Δεν θυμάμαι καν τι περνούσε από το μυαλό μου εκείνη την ώρα. Θυμάμαι ότι άρχισα να κάνω ασκήσεις διαφραγματικής αναπνοής (γιατί δεν είμαστε τυχαίοι εμείς αγάπη μου...) και ηρέμησα. Οι παλμοί μου επανήλθαν στο φυσιολογικό -δεν τους μέτρησα γιατί δεν ξέρω πόσο είναι το φυσιολογικό απλά σταμάτησε να σπαρταρά η καρδιά μου σαν ψάρι... Σκούπισα τον ιδρώτα, έπλυνα τα χέρια μου και απεχώρησα. Στη μούγκα για την υπόλοιπη βραδιά.

The day after.

Η αλήθεια είναι πως μάλλον έχω χάσει το μέτρο... Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι το άγχος. Ποτέ δεν ήμουν αγχώδης τύπος... Δεν νιώθω εγώ. Δεν νιώθω καλά. Δεν ξέρω. Και τώρα αυτό με κουράζει. Πριν λίγο καιρό υπερασπιζόμουν το “δεν ξέρω” σαν απάντηση, αλλά τώρα νιώθω ότι δεν έχω αποθέματα υπομονής, ούτε καν για τον εαυτό μου. I have to know... Υποθέτω τώρα πως... πάμε για άλλα, καλύτερα.

Life is a road

Παρατηρούσα τον τρόπο που οδηγούν οι άνθρωποι -αν μπορεί κάποιος να τους ονομάσει έτσι- εδώ στην Κύπρο. Οι περισσότεροι έχουν καθαρισμένα και γυαλιστερά αυτοκίνητα, κάποιοι έχουν και ακριβά αυτοκίνητα και όλοι αυτοί αποφεύγουν τις λακκούβες στον δρόμο, όπως οι κυβερνήσεις τις ευθύνες, αλλά σε άρρωστο επίπεδο. Μπαίνουν στην αντίθετη λωρίδα κυκλοφορίας απλά και μόνο για μια λακκούβα...

 Και κάνω εγώ τις συνδέσεις.

Τα αυτοκίνητα είναι σαν τις ζωές μας. Όπως και η ζωή έτσι και το αυτοκίνητο είναι ένα άθροισμα δυνατοτήτων και επιλογών -καθόλου τύχης. Δεν έχουμε όλοι το ίδιο αυτοκίνητο και συνηθίζουμε να ζηλεύουμε τα ακριβά και γρήγορα αυτοκίνητα... την επιφάνεια. Ο καθένας έχει το αυτοκίνητο που μπορεί να υποστηρίξει και να διατηρεί, άλλοι αγοράζουν αυτοκίνητα που τους αρέσουν για να τα αλλάξουν τον άλλο μήνα.

Επιπλέον στους δρόμους υπάρχουν νόμοι, όρια, για ταχύτητα, φώτα τροχαίας, διαβάσεις πεζών, χώροι στάθμευσης και πάει λέγοντας. Αρκετοί αδιαφορούν για τους νόμους, οι οποίοι νόμοι, hate to bother you, φτιάχτηκαν για να μας ευκολύνουν την κυκλοφορία -και κατ' επέκταση τη ζωή. Επιπλέον το 70% της κυκλοφοριακής κίνησης στην Κύπρο παράγεται από την βλακεία που καβαλά ο καθένας στο κεφάλι του... Δεν ξέρουν τι στο διάολο σημαίνει λωρίδα επιτάχυνσης, ανακαλύψαμε την 3η λωρίδα στον αυτοκινητόδρομο και να σου το προσπέρασμα από αριστερά... Λες και οδηγάμε ανάποδα! Εδώ δυο λωρίδες και τα κάνετε παπαρδέλες, θέλατε και τρίτη. Για αυτήν την παράγραφο οι αλληγορίες πέφτουν βροχή...

Ο τρόπος που οδηγούμε είναι η σύγχρονη κουλτούρα και ανθρωπιά (sic). Δεν ζούμε αρμονικά ο ένας με τον άλλον, είναι λες και παίζουμε συγκρουόμενα (το να κάνεις παρομοίωση με αυτοκίνητα σε παρομοίωση με αυτοκίνητα είναι όντως λίγο συγχυστικό, πως λέμε theatre in theatre... ε αυτό). Είναι λες και κυκλοφορούμε για να χτυπήσουμε με κάποιον και μόλις χτυπήσουμε με κάποιον δεν ξέρουμε τι να κάνουμε και πλακώνουν οι ασφαλιστικές εταιρείες...

Επιπλέον οι λακκούβες είναι στους δρόμους, αναπόφευκτες οι περισσότερες, κάτι που δεν αρέσει σε κανέναν, είναι οι αναποδιές, οι ατυχίες, οι κακές στιγμές της ζωής. Γιατί να θες να τις αποφύγεις; Τι φοβάσαι ήθελα να 'ξερα... φοβάσαι για την μηχανή του αυτοκινήτου σου; Μην ανησυχείς, αυτά φτιάχνονται. Δεν υπάρχει ο τέλειος δρόμος, δεν υπάρχει δρόμος με ροδοπέταλα... Και ο δρόμος που είναι πολύ καλός δεν θα 'ναι για πολύ. Η τριβή και η πίεση θα φανερώσουν αργά ή γρήγορα τα ελαττώματα της κατασκευής και μια λακκούβα θα ανοιχτεί.

 Κι όλα αυτή η παραφιλοσοφία γιατί δεν ξέρουν κάποιοι να οδηγούν και να συμπεριφέρονται σωστά στον δρόμο... Σκέψου να πάθαινα τίποτα σοβαρό πόση φιλοσοφία θα 'πεφτε!