The day after τριήμερο

Για τα πάντα υπάρχει η πρώτη φορά...

Μαθαίνουμε... Ζούμε σε μια περίεργη εποχή που τα πάντα κινούνται γοργά, λες και κάποιος πάτησε το fast forward και ξέχασε να πατήσει το resume. Το ειρωνικό είναι πως κανείς δεν αποφασίζει ή έχει την αρμοδιότητα να πατήσει κανένα κουμπί, είναι όλα από τον άνθρωπο. Αναρωτιέμαι απλά που πάμε πνευματικά. Κοινωνικοοικονομικά βρισκόμαστε σε κατηφόρα, απολαύσαμε την ανηφόρα και το peak τα προηγούμενα χρόνια και τώρα πάρτα κάτω. Ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει, νόμος του σεξ.

Οι καλλιτεχνικές μου ανησυχίες είναι, believe it or not, πιο έντονες από τις κοινωνικές. Δεν είναι ότι απαξιώ, όχι, αντίθετα είμαι προβληματισμένος, σκέφτομαι, διαβάζω και ψάχνω λύσεις και για τις κοινωνικές και για τις καλλιτεχνικές. Κοίτα είναι ίσως η καθιερωμένη κρίση ηλικίας πριν τα γενέθλια μου αλλά νομίζω πως αυτή τη φορά, τώρα, η έκφραση του έσω είναι ίσως προτεραιότητα μου.

Και η δεύτερη φορά...

Το γραφείο Σταδιοδρομίας του Πανεπιστημίου μου απάντησε με ηλεκτρονικό μήνυμα πως δεν μπορεί να με βοηθήσει -και δηλαδή να μου δώσει πληροφορίες- με τους κλάδους που τους ρώτησα. Τι ζήτησα και εγώ; Μια πληροφόρηση και τώρα νιώθω ότι είμαι στην μέση μιας ερήμου, μην σου πω θάλασσας που την φοβάμαι κι όλας, και δεν ξέρω προς τα που να πάω.

Νιώθω ότι η ζωή γίνεται αντιερωτική και αντιποιητική... Ανησυχώ. Και δεν μπορείς να ανησυχείς για πολύ καιρό, όλα είναι καλά αλλά με μέτρο. Ακόμα και οι εποχές είναι τόσο... ανοργασμικές, τώρα έπρεπε να είναι Άνοιξη... Δεν είναι! Δεν είναι καν Ανοιξη-ish! Μόνο τα πουλιά τιτιβίζουν (ούτε καν το twitter) και οι γάτοι απολαμβάνουν τις νύχτες τους (κάνουν θόρυβο). Όλοι νιώθουμε ότι κάτι πάει Χ αλλά δεν ξέρουμε τι είναι αυτό. Και δεν έχω καμιά όρεξη να διαβάσω ζώδια και να ξέρω που είναι ο Ερμής και ο Δίας γιατί θα εκτοξευτώ να τους βάλω στην θέση τους!

ΥΓ. Να βρω μουσική ανεβαστική...

Blogging nowadays

Αναρωτιέμαι πως η κίνηση στην blogόσφαιρα αντανακλά την κοινωνική κατάσταση της δεδομένης στιγμής. Παλιά, πριν λίγα χρόνια τα blogs εμφανίζονταν με απίστευτους ρυθμούς, δεν προλάβαινες να διαβάσεις που λέει ο λόγος και σήμερα πολλά έχουν κλείσει ή έχουν γίνει πιο προσωπικά. Και ενώ παλιά το ανώνυμο ήταν παντού τώρα το επώνυμο έχει επιστρέψει... Και εγώ βρίσκω τον εαυτό μου λίγο πιο περιορισμένο και επομένως οι αναρτήσεις μου είναι λιγότερες.

Οι ανάγκες του ανθρώπου στις δύσκολες στιγμές είναι διαφορετικές από τις ανάγκες που είχαμε πριν 2 χρόνια, πριν ξεκινήσει καλά-καλά να γίνεται ολοένα και πιο κουραστική η καθημερινότητα με τα ΜΜΕ να είναι οι νικητές άλλοτε στην κατηγορία “Καλύτερη Επανάληψη” και άλλοτε στην κατηγορία “Καλύτερη Προπαγάνδα”. Οι εξελίξεις σε πολιτικό επίπεδο ήταν υπεράριθμες, κάνοντας τον στόχο της πλήρους ενημέρωσης για έναν άνθρωπο ακόμα πιο απόμακρο. Οι κοινωνικές εξελίξεις ήταν και είναι ραγδαίες, όχι τόσο χαοτικές όσο οι πολιτικές αλλά και πάλι ραγδαίες. Ακόμα αλλάζουμε... Τα πράγματα είναι ρευστά. Και αν ζούσε ο Ηράκλειτος σήμερα θα ξανάλεγε “Τα πάντα ρει”...

Δεν λέω ότι δεν θα επιβιώσουμε, δεν θέλω να πνίξω την αισιοδοξία κανενός, δεν λέω ότι δεν αντέχουμε. Την δεδομένη στιγμή τα πράγματα είναι “κάπως”. Ας αρκεστώ σε αυτό. Δεν συνηθίζω να μιλάω περί πολιτικής στο blog, το έχω κάνει όμως και αν χρειαστεί να το ξανακάνω θα το ξανακάνω χωρίς δεύτερη σκέψη. Η ψυχολογία του σύγχρονου ατόμου μας αποδεικνύει ότι το πολιτικό σύστημα που υπάρχει δεν ικανοποιεί και δυσαρεστεί, που πάει να πει πως απέτυχε.

Υπάρχουν στον κόσμο εκατομμύρια αποδείξεις, κοινωνικοοικονομικές, που αποδεικνύουν ότι το σύστημα καταρρέει αλλά κάποιοι δεν τις βλέπουν ή κάνουν πως δεν τις βλέπουν. Και σε μια χώρα όπως η Κύπρος, προεκλογικά και μετεκλογικά, υπάρχουν τέτοιες αποδείξεις στις οποίες γυρίζουμε την πλάτη για χίλιους δυο λόγους. Απαξιώ για το ποιοι είναι οι λόγοι αυτοί και συγκεντρώνομαι στο ότι αποφεύγουμε να τους δούμε κατάματα. Η ψυχολογία του Κύπριου είναι ακόμη σε καλά επίπεδα ή όπως θα έλεγε ένας μετεωρολόγος, σε υψηλότερα για την εποχή επίπεδα. Και εδώ καταλογίζω ευθύνες στην πολιτική.

Ξέρω, είναι εξαιρετικά γενικά και αόριστα αυτά που λέω όμως είναι περίεργο για μένα που είναι τόσο περίπλοκο αλλά συνάμα τόσο απλό, και που δεν βρίσκω ανθρώπους που να μιλώ μαζί τους και να βρίσκω πραγματική ανταπόκριση σε έναν σοβαρό προβληματισμό. Τα πράγματα δεν γίνονται χειρότερα προς το παρόν, ίσως είναι η παγωμάρα των εκλογών, είναι όμως στάσιμα.

Και είναι ακόμη πιο περίεργο για μένα να βλέπω την νέα γενιά, συνομήλικους ή μικρότερους μου, να θρηνεί για κάτι/κάποιον που δεν πέθανε (ακόμη).

Δεν είμαι τύπος “περιμένω και ελπίζω” ή “η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία”. Και δεν προτίθεμαι να γίνω τέτοιος τύπος. Κατά τον Maslow η πορεία είναι ευθύγραμμη και ανοδική.

Σε κατάσταση χάους η μη, Καλή Βδομάδα!