Stella

Ένα άστρο, μια γιγάντια φωτεινή σφαίρα, που έχει ηλικία τουλάχιστον εκατομμυρίων αν όχι δυσεκατομμυρίων χρόνων, πέφτει. 

Λυπηρό, τουλάχιστον, αλλά εκθαμβωτικό. Ένα άστρο πεθαίνει και πεθαίνοντας πέφτει προκαλώντας ένα θέαμα ανεπανάληπτο. Ποιος είπε πως τα άστρα δεν πεθαίνουν; Πεθαίνουν και εμείς βλέποντας τα από χαμηλά χαιρόμαστε με αυτό. Δεν χαιρόμαστε όμως όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει και ιδιαίτερα δεν κάνουμε ευχή όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει.

Χθες, λίγο πριν τελειώσει η τελετή λήξης των Ολυμπιακών, πήγα να δω τον Ουρανό... Ακούγεται περίεργο το ξέρω, λες και το να βλέπεις τον Ουρανό είναι πράγμα δύσκολο και αφύσικο. Ναι και από την βεράντα μπορείς να δεις τον Ουρανό αλλά έχει πολλά φώτα εδώ και φαίνονται μονάχα 2-3 άστρα, τα λαμπρότερα, και το Φεγγάρι. Και έτσι πήρα τους δρόμους και έψαχνα τα αστέρια.

Είναι εκείνο το περίεργο φαινόμενο που τα άστρα πέφτουν -που δεν πέφτουν κατακρίβειαν- με μεγάλη συχνότητα, οι Περσείδες... Το Σάββατο δεν μπορούσα να δω καν τα αστέρια και ήθελα διακαώς να τα δω χθες... Δεν ξέρω γιατί, δεν έχω ιδέα, αλλά η θέλησή μου αυτή ήταν υπερβολικά ισχυρή για να την αγνοήσω!

Πριν 2 χρόνια πήγαμε παρέα σε ύψωμα να δούμε τα αστέρια, όλοι έλεγαν “Να το”, “Ουάο”, “Το είδες αυτό;” και εγώ δεν έβλεπα τίποτα, ένιωσα προς στιγμήν πως δεν είχα το χάρισμα... Για αυτό μάλλον πέρσι αρνήθηκα την πρόταση της παρέας να πάμε να δούμε τους Περσείδες... Φέτος όμως ήθελα να τους δω και τους είδα, εντόπισα 5-6 αστέρια σε διάστημα 15 λεπτών και ακόμα μισή ώρα ήταν αρκετή για να βρω μια χαμένη μου αίσθηση...

ΥΓ. Με μικρότερη συχνότητα μπορείτε να δείτε και σήμερα τους Περσείδες... Worth to try, που λένε και στο χωριό μου!

Καλή βδομάδα!