Quiet... please

Είναι η σιωπή. Είναι ο θόρυβος κάνει η ησυχία... Το ανοιχτό παράθυρο, το αυτοκίνητο στον δρόμο και τώρα ησυχία. Η κουρτίνα χορεύει στον ρυθμό του ανέμου και ακόμα ένα αυτοκίνητο περνάει πατώντας ένα πλακάκι που δεν είναι στρωμένο καλά. Και τώρα ησυχία. Όχι ακόμα. Λίγο ακόμα. Σκέψεις, οι σκέψεις μου θορυβούν στην ησυχία.

Οι σκέψεις μου παρεμβαίνουν στην ησυχία. Κατ' ακρίβεια η σκέψη έχει πάρει τον ρόλο του ρυπαντή. Έχουμε ταλέντο οι άνθρωποι να σκεφτόμαστε και να κάνουμε την ζωή μας δυσκολότερη... Τι κι αν έτσι, τι κι αν αλλιώς. Τι θα γίνει και τι δεν θα γίνει, πόσο μας ενδιαφέρει και πόσο αδιαφορούμε, πόσο προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι δεν μας ενδιαφέρει.

Λες και όλα είναι από το χέρι μας; Θα ήταν πολύ διαφορετικός ο κόσμος αν ο έρωτας αρκείτο σε ένα άτομο, αλλά ο έρωτας κάνει διακρίσεις. Δεν φτάνει να νιώθεις ερωτευμένος, πρέπει να είσαι ερωτευμένος. Υπάρχει τρομερή απόσταση από το να νομίζεις μέχρι το να είσαι. Ακόμα και αυτό είναι εν μέρει θέμα τύχης. Όχι τύχης, δεν υπάρχει τύχη και ατυχία απλά δεν βρίσκω λέξη. Μπορεί να έχεις πέσει σε λάθος περίπτωση, μπορεί να γίνονται πράγματα πίσω από την πλάτη σου και εσύ να μην το ξέρεις, μπορεί να είσαι τρελά ερωτευμένος -αν και η ανταπόκριση δεν χαρακτηρίζει την περίπτωση σου- και να μην το έχεις ξεπεράσει. Μπορεί, μπορεί, μπορεί, φυσικά μπορεί και να μην μπορεί.

Η παραφιλολογία ήταν της μόδας κάποτε, όπως και η μελαγχολία, και ειδικά το είδος της παραφιλολογίας που δεν θα το κατανοήσει κανείς, όχι επειδή τα πράγματα που λες είναι δυσνόητα αλλά επειδή δεν έχουν συγκεκριμένη σημασία παρά μόνο για σένα... Δεν είμαι και δεν επιδιώκω να γίνω ούτε Καρυωτάκης ούτε Ελύτης, προς το παρόν τα λέω απλά για να τα πω έστω και αν κατανοώ μόνο εγώ τι λέω...

Όνειρα έχω. Τα όνειρα για μένα κάποτε ήταν κάτι κακό. Τα όνειρα ήταν αυτά που με πρόδωσαν. Τα όνειρα ήταν κάτι μου δεν θα μου επέτρεπαν να είμαι εγώ. Τα όνειρα μου ήταν εμπνευσμένα από αμερικανικές ταινίες, ρομαντικές. Τα όνειρα μου δεν είχαν την λειτουργία των ονείρων με απλά λόγια. Τα όνειρα τώρα, για μένα είναι σειρά φανταστικών παραστάσεων κατά την διάρκεια του ύπνου με άμεση σχέση τόσο και από την συνείδηση μου όσο και από το υποσυνείδητο μου. Και χαίρομαι όταν ξυπνάω και δεν τα θυμάμαι. Το καλύτερο μου.

Η ζωή είναι δική μου, όχι κτήμα μου, δική μου. Ζωή είναι η βασική μου ιδιότητα σαν έμβιο ων που είμαι. Δεν μου χρωστάει κανείς τίποτα και δεν χρωστάω τίποτα σε κανένα. Αν με ρωτούσαν σήμερα ποιους θέλω να ευχαριστήσω μάλλον θα έλεγα τον εαυτό μου μόνο, τουλάχιστον αυτό μου έρχεται τώρα στο νου. Είναι που είμαι και μόνος μου, είναι ησυχία και σκέφτομαι πάλι -και όταν σκέφτομαι εγώ δεν με σώζει τίποτα...

Είναι ησυχία. Ο θόρυβος της ησυχίας. Το πλαστικό της κουρτίνας χτυπάει στο παράθυρο, το ψυγείο δουλεύει και θα δουλεύει για όσο θα έχει ρεύμα και θα κάνει ένα ελάχιστο θόρυβο. Ακόμα και η σημασία του θορύβου και της ησυχίας αλλάζει. Ησυχία για μένα τώρα είναι αυτό, να φυσάει, να χτυπάει το πλαστικό, να περνά το αυτοκίνητο, να ακούς την ησυχία! Αλλά και τώρα η σκέψη μου θορυβεί! Και με ενοχλεί...

Ίσως δεν είναι και τόσο ησυχία τελικά...